Fálkinn - 14.03.1962, Blaðsíða 17

lega matmálstíma með eigin-
manni í vel pressuðum bux-
um. Hreinar rúður í glugg-
um og útsaumaða sófapúða.
Lítil og falleg börn í hálf-
sokkum. Mikið hlaut hún að
vera hamingjusöm!
— Gjörið svo vel, nú er
laust sæti. .
Inga settist fyrir framan
spegilinn.
Elsa gekk út úr hár-
greiðslustofunni og leit á
minnisblaðið, meðan hún gekk
niður þrepin
— Mjólk og kex — hrein-
lætisvörur — kaupa kjöt...
Hún fór sniðhallt yfir göt-
una, til kjötbúðarinnar.
Alltaf þessi eilífa matseld
— eins og hún var nú
skemmtileg! Ef það væri nú
að minnsta kosti svo vel, að
allir gætu borðað hið sama.
En maðurinn hennar gekk
með magasár og varð að fara
varlega í mat. Og ekki gátu
hún og börnin alltaf étið
eggjaköku og fiskbollur.
Búðin var þéttskipuð og
hún tók sér stöðu aftast í
biðröðinni. Ekki var nú lífið
spennandi, nei, það var þó
synd að segja. Á fætur klukk-
an sjö_ hvern einasta morgun,
til að koma manni og börnum
af stað í tæka tíð Síðan var
það eilífur erill — hver dag-
urinn öðrum líkur. Út að
kaupa í matinn, svo heim að
stoppa í sokka — 'aldrei var
augnabliks frelsi.
Ef maður stal sér nokkurri
stund, til að hressa upp á út-
lit sitt ætlaði allt af göflun-
um að ganga. Maturinn varð
of seint tilbúinn og öll fjöl-
skyldan í uppnámi. Að hún
skyldi geta unað þvílíku lífi,
þræla og púla frá morgni til
kvölds, til þess að allt liti
þokkalega út og allir gætu
verið ánægðir.
Þarna var þrýstin kona í
loðfeldi, með ljómandi arm-
bönd. Hún keypti nautasteik,
ál, rækjur, fína sósu og þrjár
tegundir af osti. Og gjörið svo
vel að bera það út til bíl-
stjórans . ..
Elsa glápti á eftir henni,
þegar hún gekk út úr búðinni.
Þessar áttu nú góða daga,
— bara kaupa það sem þeim
datt í hug, og aka svo heim
í indælis bifreið. Sjálfsagt
hafði hún ágæta eldhús-
stúlku, og þurfti ekki að hirða
hót um matinn fyrr en hann
var kominn á borðið. Og í
morgun hafði hún auðvitað
sagt stofustúlkunni fyrir
verkum fram til hádegis,
koma svo heim til sín að öllu
í röð og reglu, fékk sér te-
bolla í rólegheitum.
Svo varð hún auðvitað að
hvíla sig, en síðan þurfti hún
ekki annað en að stritast við
að bollaleggja, hverjum af
sínum mörgu kjólum hún
ætti að klæðast í leikhúsinu
í kvöld. Á morgnana færði
stofustúlkan henni kaffið á
sængina. Hún hafði nægan
tíma til að lesa, sauma út og
sinna hugðarefnum sínum.
mikið hlaut hún að vera
hamingjusöm!
— Jahá — nú er það víst
frúin . . .
Kjötkaupmaðurinn leit
spyrjandi til Elsu, en hún
tók upp minnisblaðið.
María vafði betur að sér
loðkápunni og hagræddi sér
í bílsætinu. Svo hallaði hún
sér aftur á bak og lygndi
augunum, en lét hugann
reika. Mikið var það, sem
maður mátti standa í, hún
hélt það naumast út öllu
lengur. Eldabuskan hafði sagt
upp vistinni af óskiljanlegum
ástæðum, — og það einmitt
nú, þegar þau þurftu að halda
tvær miðdegisveizlur, hverja
eftir aðra. Og svo kjóllinn,
sem aldrei gat farið vel. Efnið
kostaði stórfé og saumaskap-
urinn var dýr, en hvernig
sem honum var breytt, var
hann alltaf eins og poki. Og
hún sem ætlaði endilega að
láta hann fara svo fjarska vel
— Þó ekki væri til annars en
ergja hana frú Móberg, sem
alltaf hélt að hún væri sú
eina sem kynni að bera uppi
kjóla.
Þá var það ekki síður ergi-
legt með þessi pund, sem hún
hafði bætt við sig upp á síð-
kastið. Það var svo örðugt að
halda aftur af sér í öllum
þessum miðdegisveizlum, með
indælis mat og dýrum vín-
um . . . Og þó eyddi hún ærnu
fé í nudd.
Nei, það var sannarlega
engin furða, þótt taugarnar
væru farnar að gefa sig.
Það var líklega bezt að tala
við lækninn og fá nýjar
pillur ellegar bendingu á
einhvern fagran stað suður á
Miðjarðarhafsströnd. Hún
andvarpaði sáran af kvíða fyr-
ir öllum komandi erfiðleikum.
— Staðnæmast fyrir utan
tízkuskemmuna..
Frh. á bls. 34
FALKINN 17