Fálkinn


Fálkinn - 15.08.1962, Blaðsíða 10

Fálkinn - 15.08.1962, Blaðsíða 10
Stóri ferðamannavagninn nam stað- ar undir pálmunum fyrir framan lysti- garð spilavítisins, og bílstjórinn til- kynnti ferðamönnunum, að nú hefðu þeir tvær klukkustundir til eigin af- nota. — Einn farþeginn, Peter Brown frá London, lítill, óásjálegur maður með vingjarnlegt andlit í ljósum frakka, steig út úr vagninum og stóð lengi og horfði á blátt Miðjarðarhafið og sól- bakaða klettana. Þetta var fögur sjón, en hann hafði þegar séð svo mikið af slíku í þessari ferð, sem hann hafði safnað fyrir í svo mörg ár. Peter Brown horfði um stund á hið nafntogaða gisti- hús, sem lá á móti spilavítinu. Það var þáttur í ferðaáætlun hans að anda að sér a. m. k. einu sinni hástéttarandrúms- lofti innan um fínt fólk frá öllum löndum ... og fá kannski að sjá ein- hvern hneykslanlegan fyrrverandi ein- vald. Hann ákvað fljótt að fara inn fyr- ir hina glæstu veggi, hvíta með tignar- legum svölum og risavöxnum glerrúð- um. Sendisveinn kom til hans og spurði með hneigingum: „Hvað er hægt að gera fyrir yður, herra minn?“ — Ég ætlaði að finna hér John nokkurn Smith frá Sheffield, svaraði Peter og brosti vingjarnlega. — Hann stefndi mér hingað, og ég held hann búi á gistihúsinu. Ef hann er ekki kom- inn, bíð ég bara eftir honum. Drengurinn hneigði sig. — Ég skal tala við gestayfirþjóninn. Nafn yðar? — Peter Brown frá London, svaraði Peter af hreinskilni, því að hann vildi umfram allt forðast vandræði í ókunnu landi. Drengurinn hvarf, og Peter hélt á- fram að líta í kringum sig. Við stórt gluggaborð inni í veitinga- salnum sat ákaflega vel klæddur mað- ur, sem virtist vera um þrítugt. Við hliðina á honum í sófanum sat heill- andi, kornung stúlka. Þau voru að ljúka snæðingi, og kampavínsflaskan var næstum tóm. heldur einnig, að hann var sannur sjentilmaður. Hann hafði útskýrt fyr- ir henni, hvernig hún átti að fara að við chemin-de-fer borðið, og hún hafði meira að segja tekið með sér tvo væna vinninga, þegar hún fór. Hann hafði ráðlagt henni að hætta í tíma. Þetta sýndi, að hann var heiðvirður maður. Á eftir hafði hann boðið henni smá- drykk fyrir framan spilavítið, þar sem þau höfðu setið í sólinni og horft út á blátt Miðjarðarhafið. Foreldrar henn- ar myndu gera lítið úr þessum kynnum, ef þau fréttu af þessu. Þessir karlar væru hættulegir. Hún brosti yfirlætis- lega. Svona byrjuðu flest kynni. Mað- ur kynntist ekki á einni svipstundu. Hann var kaupsýslumaður, og líklega þá ekki af verra tæinu. Það sannaði ör- ugg og ríkjandi framkoma hans, föt hans og orkídeurnar, sem hann hafði gefið henni. Hann hafði auðvitað strax heyrt, að hún var frá Bandaríkjunum, og hann hafði kinkað kolli með skiln- ingsríku brosi, þegar hún hafði sagt ALLT EK OKEYPIS Hvernig mátti þetta nú samræmast naumum fjárhag Peters Brown og sí- felldum sparnaði? Jú, hann hafði feng- ið smáhugmynd hjá gamla vini sínum honum Bob, áður en hann lagði í ferð- ina. Gamla góða hugmynd: „Eyddu ekki peningunum þínum í allt of dýra máltíð, ef þú vilt endilega sjá slíkt gistihús að innan. Það geturðu gert ókeypis. Þú ferð bara inn og spyrð eft- ir einhverjum, sem þú bara býrð til, og á meðan verið er að leita að hon- um, geturðu litið í kringum þig. Það er alveg óhætt.“ Peter Brown gekk upp miklar tröpp- ur með stórum, dottandi marmaraljón- um á báða bóga. Einkennisklæddur dyravörður með snjóhvíta hanzka hneigði sig fyrir honum og kom vængja- hurðinni á hreyfingu. Og svo stóð Peter Brown inni í hinu mikla anddyri, þar sem teppalagt gólfið var eins og snjó- breiða, þegar stigið var á það. Nokkrar konur í loðfeldum fóru framhjá hon- um, og nasir hans titruðu, þegar hann fann ilminn af göfugu ilmvatni. Símar hringdu. Sendisveinar komu hlaupandi með símskeyti á silfurbökkum, og blómastúlkur vögguðu framhjá með bakka fulla af orkídeum. Einn veggur- inn var næstum einvörðungu úr gleri, og gegnum hann sá í miðdegisverðar- gestina við borðin inni í stóra veitinga- salnum, hvítklædda matsveina og göf- uga yfirþjóna á þönum um salinn. Kjól- klædd strengjahljómsveit lék, og vínið tindraði í slípuðum glösum. Peter Brown stundi af undrun. Nú var hann kominn inn í heim fína fólksins. 10 FÁLKINN — Svolítið meira, Maureen? spurði maðurinn og sneri kampavínsflöskunni í ísköldum kælinum. — Nei takk, John, sagði hún bros- andi. — Mér finnst ég þegar finna svo- lítið á mér. En hvað þeir spila dásam- lega. — Er það, Maureen? Ég heyri það ekki. Ég hef ekki augu og eyru fyrir öðru en þér. Hann greip hönd hennar, blíðlega en þéttingsfast. Augu hennar lokuðust dreymandi. Það var eitthvað þessu líkt, sem hana hafði dreymt um, þegar hún hafði fyrst heyrt foreldra sína tala um Miðjarðar- hafsferðina, sem til stóð. Auðvitað væru þau dauðskelkuð, ef þau vissu, að hún hefði átt stefnumót með bráð- ókunnugum manni. Þannig voru for- eldrar hennar. Þau litu alltaf á hana sem barn. Eins og hún væri ekki nógu fullorðin og skynsöm til að horfast í augu við heiminn. Maður, sem gat leyft sér að bjóða stúlku á stað sem þennan, hlaut vissulega að vera mesti sómamaður. Hún hafði kynnzt honum daginn áð- ur, þegar hún laumaðist ein inn í spila- vítið, á meðan foreldrar hennar fengu sér síðdegisblund. Henni hafði dottið í hug að reyna spilaheppni sína, en þeg- ar hún hafði ráfað milli borðanna, hafði henni verið allt annað en rótt inn- anbrjósts. Þá hafði hann skotið upp kollinum við hliðina á henni og hafði á kurteislegan og ofureðlilegan hátt spurt, hvort hann gæti ekki leiðbeint henni. Hún hafði strax tekið eftir því, að hann var ekki einungis glæsilegur, honum frá föður sínum. Auðvitað þekkti hann vel hinn mikla olíukóng af afspurn. Þá hafði hann stungið upp á, að þau snæddu miðdegisverð daginn eftir. Hún hafði tautað eitthvað á þá leið, að líklega ætti hún að kynna hann fyrir foreldrum sínum, og hann hafði brosað og sagt, að auðvitað hefði hann ekkert á móti því, en — og þá hafði hann starað í augu hennar — væri það ekki dálítið töfrandi á sinn hátt, ef þau héldu þessu leyndu svona rétt í fyrstu? Hann hafði sagt þetta svo blíðlega og heillandi, að hún hafði strax fallizt á þetta. Og þá hafði henni dottið í hug að fá þennan hræðilega höfuðverk, svo að hún gat ekki farið í ferðina, sem ráð- gerð hafði verið til Genua og Portefino með foreldrum sínum, og þar sem hún hafði til þessa verið hlýðin og prúð dóttir, hafði þau ekkert grunað og leyft henni að vera eftir einni á gistihúsinu. Mike Darby lét hönd sína strjúkast eftir nöktum handlegg Maureens. Hann horfði á litla sólbrennda hönd hennar og einkum á leikandi spilið frá stein- unum í hringnum, sem hún bar. Þaul- vön augu hans voru fljót að verðsetja hringinn og perlufestina, sem hún bar. Þetta voru engir smámunir, enda ekki furða, þar sem hún var dóttir olíu- kóngs. Hún var eina von hans núna, því að hann var að verða auralaus. Vinningurinn stóri frá London var upp- urinn, og líklega átti hann ekki einu sinni nóg til að borga reikninginn á gistihúsinu. En skyldi Maureen ekki vera öruggt fórnarlamb? Hann þóttist viss um, að honum hefði tekizt að gera

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.