Fálkinn - 15.08.1962, Blaðsíða 28

FIMM
MÍNÚTUR
UM
FURÐULEG
FYRIRBÆRI
Þegar barið var.
Þegar ég var strákur haíði ég mjög
gaman af öllum frásögnum um dular-
full fyrirbæri og las allt sem ég komst
yfir um þau efni. Sérstaklega var það
hátíð á heimilinu þegar nýtt hefti af
MORGNI kom út. Móðir mín sáluga
hafði líka mikinn áhuga á þessum
málum og við lásum oft hvort fyrir
annað í rökkrinu, ef við höfðum slíkt
efni undir höndum, og á eftir ræddum
við gjarna um efnið. Var þetta sér-
staklega á veturna, þegar faðir minn
og bróðir voru úti við að sinna um
skepnurnar En þrátt fyrir þennan á-
huga okkar bar það sjaldan við, að
nokkuð það kæmi fyrir okkur per-
sónulega, sem væri yfirskilvitlegt á
einn eða annan hátt. Þó var það kvöld
eitt síðla vöku, þegar allt heimilis-
fólkið var samankomið inni í bað-
stofu, hver við sína iðju, við strákarn-
ir að lesa, pabbi að flétta reipi úr
hrosshári, sem hann gerði töluvert að,
og mamma eitthvað að sauma, að það
gerðist sem nú skal sagt frá. — A
ganginum fyrir framan stofudyrnar
höfðust við tveir hundar, sem vana-
lega höfðu mjög hægt um sig, og
lágu gjarnan fram á lappir sínar og
sváfu. En nú heyrðum við að annar
þeirra fór allt í einu að urra, fyrst
hægt og með hvíldum, en síðar ákafar
og ofsalegar, og svo tók hinn undir.
Pabbi opnaði hurðina og hastaði á
þá. Þögnuðu þeir þá í bili, en áður
en varði byrjuðu þeir sama sóninn.
Og þegar að var gáð voru þeir báðir
staðnir upp og snéru hausum að úti-
dyrum, eyrun sperrt og hárin á bak-
inu á þeim risu. Við skömmuðum þi
28 FÁLKINN
og skipuðum þeim að þegja, og dálitla
stund urðu þeir sneiptir og lúpulegir,
en voru eftir sem áður mjög óværir
tvístigu fram og aftur og snéru sér
alltaf að útidyrunum, urruðu lágt og
ráku upp smábofs við og við.
En við létum þá eiga sig um sinn,
en þá byrjuðu þeir sama leikinn og
áður en varði voru þeir farnir að
gelta, hátt og ofsalega, en um leið
eru barin þung högg á skúrinn, sem
var framan við gangdyrnar, og þá gjör-
samlega ærðust hundarnir. Pabbi fór
út og við strákarnir eltum hann, en
hvorugur hundurinn fylgdi. Þeir stóðu
kyrrir í ganginum og ýmist geltu eða
urruðu.
Það var tunglskin og bjart og snjór
yfir öllu. En þegar við komum út á
hlaðið var hvergi neitt að sjá. Við
gengum kringum bæinn en urðum
einskis vísari.
Þegar inn var komið fórum við að
ræða um þennan atburð og vorum öll
á einu máli um það, að hann hlyti að
boða eitthvað sérstakt. Og ég mann
það, að við strákarnir vorum töluvert
smeikir um kvöldið, þegar við fórum
að sofa og drógum sængurnar upp
fyrir höfuð. Og ekki bætti það úr
skák, að fram eftir allri nóttu voru
hundarnir að reka upp smá bofs eða
urra. En ekki var barið aftur, og engin
ókennileg hljóð heyrðust.
Svo líður nóttin og næsti dagur allt
til kvölds, án þess neitt bæri til tíð-
inda. En þá kemur gestur af næsta bæ,
sem m. a. segir okkur andlát manns
nokkurs, sem við að vísu þekktum
nær ekkert, en könnuðumst við, og
hafði eitt sinn verið heimilismaður á
bæ foreldra minna áður en þau fluttu
þangað. Hafði hann dáið kvöldið áður.
-— Ekki er gott um það að segja, hvort
höggin hafa staðið í einhverju sam-
bandi við brottför þessa manns, hvort
hann hafi í andlátinu verið með hug-
ann við fornar slóðir, en ekki fráleitt
að hugsa sér slíkt.
Bj.
Oskin hans afa.
Þetta var uppi í sveit fyrir þrjátíu
árum síðan. Ég var þá ellefu ára gam-
all og það var síðari hluti vetrar.
Þetta var á sunnudegi og ég var einn
heima, sem kom þó mjög sjaldan fyrir,
því mér var lítið um það gefið. En
foreldrar mínir höfðu farið til kirkju
á næsta bæ og eldri bróðir minn var
úti við gegningar. Ég hafði verið að
hugsa um að fara með honum, en ekki
orðið úr því einhverra hluta vegna,
enda gerði ég ráð fyrir því, að kirkju-
fólkið kæmi heim áður en færi veru-
lega að dimma. En heimkoma þess
dróst lengur en ég hafði gert ráð
fyrir.
Ég var einn inni í baðstofu og var
eitthvað að dunda, lesa eða skrifa, —
man það ekki vel. Það var orðið
nokkuð rokkið, en loftbjart og stillt
og gott veður. Ég leit öðru hverju út
um gluggann og undraðist að foreldr-
ar mínir skyldu ekki fara að koma
heim.
Ég vissi að langur tími gat liðið þar
til von væri á bróður mínum, þar
sem féð var töluvert rásgjarnt, og
hann gat þurft víða að fara, enda
mundi hann ekkert flýta sér með það
í hús í svona góðu veðri.
Ég var samt hinn rólegasti, og þó
ég skyggndist út um gluggann öðru
hvoru var ég að mestu niðursokkinn
í mitt dund.
Skyndilega hrökk ég þó upp við
það, að mér fannst ég heyra umgang
í bæjardyrunum, og taldi ég víst að
nú væri pabbi og mamma að koma.
Heyri ég að það er gengið inn bæj-
argöngin og sagt þar stundarhátt:
„Hér sé guð í bænum.“ Þessi orð voru
sögð með skýrri og hægri rödd afa
míns, svo ég efaðist ekki um, það,
hver komumaður var, enda var hann
oft vanur að heilsa með þessum orð-
um. Ég stóð því upp og opnaði bað-
stofudyrnar og kallaði: „Afi,“ en það
anzaði mér enginn. Gekk ég því fram
göngin út á hlaðið nokkrum sinnum,
en fékk ekkert svar. Fannst mér þetta
mjög furðulegt en varð þó ekkert
hræddur, heldur lagði leið mína upp
á bæjarhólinn og svipaðist um, og þó
orðið væri nokkuð skuggsýnt, sá ég
hvar pabbi kom ríðandi nokkuð utan
við túngarðinn. Ég tók á sprett á
móti honum, til að segja honum hvað
fyrir mig hafði borið og eins að spyrja
hann hvernig á því stæði að mamma
kom ekki líka.
Þá sagði hann mér þær sorgarfrétt-
ir, að afi minn, sem ég þóttist hafa
heyrt í fyrir nokkru hefði orðið bráð-
kvaddur þá um morguninn.
Afi hafði búið í Hvammi, næsta bæ
við kirkjustaðinn. Pabbi og mamma
höfðu farið þangað yfir þegar þeim
barst fréttin og mamma síðan orðið
eftir.
Og þessi frásögn er ekki lengri. En
hvað var það sem ég heyrði? Hvernig
stóð á því og hvaðan kom það? Var
afi minn kominn til þess að blessa
bæinn í síðasta skipti, áður en hann
hyrfi fyrir fullt og allt til sælli og
betri heima? — Um það getum við
spurt, en við fáum ekkert svar.
Bj.
Súðin sviðnar.
Það er alltaf ýmislegt að koma fyrir,
sem við hvorki skiljum né getum
skýrt. Flestir verða varir við það, án
þess að gefa því verulegan gaum, og
gleyma því gjarna. Eins er það, að
margir sem verða fyrir svokallaðri
dularfullri reynslu vilja sem fæst um
hana tala. Þessvegna eru slíkar sögur
oft óstaðfærðar og nafnlausar.
í sumum tilfellum er það lakara,
og heimildagildi sagnanna ekki það
sama. En þrátt fyrir það geta þær ver-
ið þess virði að skrást og geymast.
Kunningi minn, sem ekki vill láta
Framhald á bls. 29