Fálkinn - 15.08.1962, Qupperneq 14

EKKJUR
ER(J AELTAF
29 ÁRA
Jim Burton varð litið út um gluggann mikla á borðsal
íþróttafélagsins — og missti þegar áhuga fyrir miðdegis-
verðinum. Á stökkpallinum hátt yfir sundhöllinni stóð ítur-
vaxin, sólbrún persóna í nærskornum baðfötum. Og það var
áreiðanlega ekki karlmaður.
Anna systir hans sat andspænis honum og brosti. „Hún
heitir Gloría Whiting,“ sagði Anna vingjarnlega.
„Ég held ég fari út og athugi, hvernig vatnið er,“ sagði Jim.
„Fertugur maður ætti nú að vita hvernig vatnið er,“
systir hans sagði þetta fremur þurrlega.
„Fertugur! Eins og það sé nokkuð? Veizt þú eiginlega,
hvað Clark Gable er gamall?" anzaði Jim og stóð upp.
„Gable er gerður úr ævarandi efni,“ sagði Anna. „Eins
og þeir James Stewart og Charles Boyer.“
Það hnussaði í Jim. Hann var hreykinn af gráu hárunum
við gagnaugun. Hann kom út á hjallann jafnsnemma því
er hin íturvaxna kona skaut sér eins og ör ofan af pallin-
um, gegnum loftið og stakkst niður í sundlaugina með ofur-
lítilli skvettu.
„Hvernig er vatnið?“ spurði hann þegar henni skaut upp
aftur.
„Dásamlegt!"
Hann tók eftir því, að hún hafði fallegar tennur — þessar
hvítu og heilbrigðu, sem fara svo vel við hvít baðföt og
brúnt andlit. Auk þeirra var og margt annað, sem mátti
dást að.
„Finnst þér ekki þurfa að láta kynna þig almennilega fyr-
ir stúlkunni?“ Jim hrökk við, þegar Anna sagði þetta allt í
einu yfir öxl hans.
„Gloría, elskan, þetta er bróðir minn, Jim Burton. Hann
er fjörutíu og eins og hefur verið að eltast svo lengi við
hænsnin í garðinum, að kjúklingarnir eru allir flognir leið-
ar sinnar. Og nú hefur hann einmitt svo mikla þörf fyrir
að fá sér konu. Jim — þetta er Gloría Whiting. Hún er
ekki neinn kjúklingur, skal ég segja þér. Hún er ekkja —
en viltu láta það vera, að spyrja mig hvort hún sé kát.
Gloría skellihló.
„Og fyrst nú er búið að ganga frá því formlega, vildi ég
gjarna vita, hvort þér ætlið yður að busla framvegis í sund-
lauginni, eða hvort þér viljið koma inn og snæða miðdegis-
verð með mér?“
Gloría hugsaði sig ekki um. „Ég mæli með því síðara,“
sagði hún.
Þegar hún var komin inn til að klæða sig, sneri Jim sér
að systur sinni og spurði: „Hvað er langt síðan þú kynntist
henni?“
„Viljir þú fá nákvæmar upplýsingar, þá hef ég þekkt hana
í rétta fjóra daga. Ég hef tvisvar spilað bridge við hana
hérna í félaginu, og mér hefur tekizt með nokkrum hnit-
miðuðum spurningum, að komast eftir því að hún er ættuð
frá San Franciskó, borg, sem er fáeinar þúsundir kílómetra
héðan. Ertu forvitinn ennþá?“
„Mér þætti gaman að vita, hve gömul hún er.“
„Ekkjur eru ævinlega 29 ára gamlar, skal ég nú segja þér,
vinur minn. Annars er uppi sá orðrómur, sem ég hef frá
henni sjálfri, að hún ætli að fara aftur til sinnar fjarlægu
Franciskóborgar á þriðjudaginn kemur.“
„Hún fer alls ekki til San Franciskó á þriðjudaginn kem-
ur,“ sagði Jim íbygginn.
„Svo? Hvers vegna ekki?“ '
„Vegna þess, að ég er að husa um að giftast henni.“
„Nú já,“ anzaði Anna rólega. „Það væri þér undir öllum
kringumstæðum góð lexía.“
JIM BURTON var maður, sem trúði á gagnsemi leiftur-
árásar, ef aðstæður kröfðust þess. Og næsta þriðjudag virtust
honum aðstæður með þeim hætti, að þess væri full þörf.
„Mér finnst rétt að segja yður það undir eins, að ég hegða
mér samkvæmt ákveðnum tilgangi,“ sagði hann við Gloríu,
er þau dönsuðu saman hið fyrsta sinni.
Hún hló. „Já, en herra Burton. Þér ættuð að vera nógu
gamall til þess að vita, að sé kona rænd öryggiskennd sinni,
er það sama og að slíta hana sundur með hægð.“
Jim lét ekki slá sig út af laginu. „Hvernig getum við los-
að okkur við Önnu, mína ágætu systur?“ sagði hann og
varp öndinni.
„Nú, á hún ekki mann?“
„Jú, það er einmitt það,“ sagði Jim dapurlega. „Hvernig
getum við fært honum hana, áður en ég ek yður heim?“
„Er það svo bráðnauðsynlegt, herra Burton?“
„Já, ef ég á að geta komizt eftir því, hvort það er svo
yndislegt að kyssa yður, sem mér sýnist útlit fyrir.“
„Gætuð þér ekki rannsakað málið undir eins?“
„Hér úti á miðju dansgólfi?“ spurði Jim og fékk hjartslátt.
„Já, ég er viss um, að það yrði klappað óspart um allan
salinn.“
Tónlistin hætti. Jim leiddi Gloríu að borðinu, þar sem 1
Anna og uxasteikin biðu þeirra.
„Jæja, hvort ykkar steig svo fyrsta sporið?“ vildi Anna
fá að vita.
„Bróður þinn langar til að kyssa mig,“ anzaði Gloría.
„Ég skil svei mér ekki, hvernig á því stendur,“ mælti
Anna. „En það hlýtur að leiða af sér heilmikla þvælu um
að fylgja mér heim fyrst.“
„Alveg rétt,“ mælti Gloría. „En hvað er svo hlægilegt við
það?“
„O, ekki annað en það, að gistihús þitt er hinum megin
við hornið, en fjörutíu kílómetra vegur heim til mín.“
„Ég stakk upp á því, að hann kyssti mig undir eins á
miðju dansgólfinu," hélt Gloría áfram.
„Já, konur eru ævinlega hagsýnni en karlmenn,“ svaraði
Anna. „En þá hefur bróðir minn, blessaður, hlotið að tala
um tilgang sinn?“
„Auðvitað gerði hann það.“
„Bróðir minn stingur engu undir stól,“ mælti Anna. „Það
er eigind, sem hann hefur þroskað með sér, síðan hann náði
fertugsaldrinum. Gloría, elskan, ég er handviss um, að hann
verður innilega þakklátur þeirri konu, sem tekur honum.“
„Hættu nú, Anna,“ greip Jim fram í, „og segðu mér hvort
ég á að aka þér heim fyrst, eða ekki.“
Anna leit hálfforviða upp frá uxasteikinni. „Hvers vegna
spyr þú ekki Gloríu? Það er hún, sem þú átt erindið við.“
„Gott!“ anzaði Jim ákveðinn. „Gloría, á ég að fara heim
með Önnu fyrr?“
„Nei,“ svaraði Gloría. „Það er of áberandi."
Jim fannst komandi þriðjudagur nálgast allt of hratt.
Hann fann engan vafa á því í huga sér, að Gloría Whiting
væri einmitt sú stúlka, sem hann óskaði að kvænast. Hún
14 FÁLKINN