Fálkinn - 15.08.1962, Síða 23

stól. Hún þreif hana í snatri og hraðaði
sér aftur niður.
Hann stóð á miðju gólfi niðri í forstof-
unni. Rautt og úfið hárið hékk niður á
ennið, og stígvélin og frakkinn voru
rök af þokunni. Lafði Channing talaði
við hann og var bersýnilega æst. Katrín
heyrði ekki hvað hann sagði, en hann
var kaldhæðinn á svipinn.
Ian Glenmore! Hvernig í ósköpunum
stóð á því, að hann var hér? Þau voru
einmitt að leggja af stað til Skotlands
til þess að heimsækja hann. Hann átti
að vera í Buckley Hall og búast við
komu þeirra. Þá leit hann upp og
kom auga á Katrínu. Andartak fannst
henni hún sjá bregða fyrir ljóma í
grænum augum hans. Hjarta hennar
tók að slá ákaft, en þá færðist aftur
yfir andlit hans þetta kalda, yfirborðs-
kennda bros. Og hann sagði:
— Nei, sjáið bara! Catherine Bourne!
Hin hvíta lilja Afríku í eigin persónu.
Og nú hafið þér sem sagt ákveðið að
kynna yður svona til tilbreytingar líf
hinna innfæddu í Skotlandi. Frænku
minni geðjast ekki að því að þurfa að
breyta áætlun sinni, en ég á því miður
áríðandi erindi að reka í London og
þess vegna verðið þið því miður að vera
án mín í Bucking Hall.
— Bölvuð vitleysa, sagði lafði Chan-
ning. — Auðvitað förum við ekki til
Skotlands, ef þú ert þar ekki. Það hlýt-
ur þú að skilja.
Katrín hafði gengið niður stigann.
Augu hennar skutu gneistum af reiði.
Hún gekk fast upp að honum og sagði
í kaldhæðnum tón nauðalíkum hans
eigin:
— Ég er persónulega sannfærð um,
að Buckley Hall sé talsvert skemmti-
legri staður — þegar eigandi hans er
fjarverandi.
Hann svaraði ekki, heldur glotti
framan í hana. Síðan snéri hann sér
að lafði Channing og sagði:
— Mér þykir leitt, að ég skyldi koma
of seint. Sir Richard var maður, sem
ég hefði gjarnan viljað þekkja betur.
Umfram allt vildi ég hafa átt við hann
langt og ítarlegt samtal um mál, sem
ég hef mikinn áhuga á.
Allan tímann fannst Katrínu eins og
hann beindi orðum sínum beint til henn-
ar, enda þótt hann snéri sér að lafði
Channing. Það var eins og hann vildi
hræða Katrínu, eins og hapn vildi gefa
ýmislegt í skyn.
Klukkutíma síðar sat hún gegnt hon-
um og lafði Channing í vagninum, sem
ók rakleitt til London. Lafði Channing
hafði allt í einu ákveðið að fresta Skot-
landsförinni. Katrín sat í hnipri í vagn-
inum og hlustaði á þau tala um sam-
eiginlega vini og kunningja, um búskap
og uppskeru og veiðar og sitthvað fleira,
sem hún bar ekki hið minnsta skyn-
bragð á. Öðru hverju reyndi lafði
Channing að leiða Katrínu inn í sam-
talið, en hún svaraði aðeins með eins-
atkvæðisorðum og brátt höfðu þau bæði
gleymt henni.
Samt fannst henni öðru hverju eins
og Ian skotraði til hennar augum í
laumi. En þegar hún hreyfði sig, var
hann þegar í stað á kafi i samtali sínu
við frænkuna.
Hún hataði hann, að minnsta kosti
vildi hún hata hann. Samt gerði hann
hana stöðugt óttaslegna með þessum
dularfullu athugasemdum. Hún bjóst
hálft í hvoru við, að hann vissi allt
saman og mundi slegja því beint fram-
an í hana þá og þegar. En hún hafði jú
ekkert gert af sér. Allt hafði þetta verið
leikur einn milli hennar og sir Richards.
Ég get sagt sannleikann núna — og
horfið svo burt frá þessu öllu saman,
hugsaði Katrín. Farið aftur til East End
og þi’öngu gatnanna, sem lyktuðu af
í’otnum fiski, skít og fátækt. Ég get
fengið aftur vinnu á krá og afgreitt ríka
karlmenn, þénað drykkjupeninga og
verið boðið út á stefnumót. Jú, það
hljóta að vera margir möguleikar fyrir
mig, hugsaði hún með sér.
En allt í einu varð hún máttvana.
Hún hafði ekki styrk til þess að berjast
gegn neinu, hafði ekki kjai’k til þess að
ákveða neitt. Henni fannst hún vera ein
á báti úti á rúmsjó og stox-msveipir
feiktu henni fram og til baka.
— Ég var að gera mér vonir um að
geta trúlofað þig núna, Ian. Maður á
þínum aldri þarf að fara að festa ráð
sitt og fá sér konu.
Rödd lafði Channing var sumpart
biðjandi og sumpart hvetjandi. Katrín
hrökk við, þegar hún heyrði til hennar.
Oi’ð hennar vöktu hana af dvalanum.
— Konu seríir þú, kæra frænka. Það
finnst mér heldur leiðinleg tilhugsun og
tilbreytingarlítið. Ég leik mér yfirleitt
að stórum tölum í lífinu. Ef maður elsk-
ar fleiri en eina konu, verða vonbrigðin
minni. Gleymdu því ekki að oft geta
svik leynzt undir liljuhvítu yfirbragði
konu!
Katrín greindi hæðnislegt augnaráð
hans í myrkrinu.
— Að heyra til þín, sagði lafði Chan-
ning. — Þú getur haft slík orð um götu-
stelpur í East End, en ....
— Kæra frænka. Hugsaðu um þessi
litlu saklausu eyru, sem hlusta á samtal
okkar hérna beint á móti okkur. Og
hvað veizt þú um East End? Jú, jú, ég
veit vel um góðverkin þín og að þú gerir
þér stundum upp erindi í fátækrahverf-
in.
Lafði Channing vai’ð gröm á svip og
dæsti mæðulega.
East End! Orðin ein voru nóg til þess
að Katrín vai’ð kafrjóð í framan. Og
þegar Ian nefndi þetta með góðverkin,
var eins og hún ætlaði að kafna.
— Kæra Katrín, ertu ekki vel heil-
brigð?
Djúp og dálítið karlmannleg rödd
lafði Channing var hvort tveggja í senn
óróleg og undai’leg. Katrín gei’ði sér
ekki Ijóst, að hún hafði hniprað sig enn-
þá meir saman í sæti sínu eins og hrætt
dýr og starði á þau galopnum óttaslegn-
um augum. Lafði Channing starði rann-
sakandi á hana. Minning um háfgleymt
atvik fór eins og leiftur um hug hennar.
Það var eins og klukka hringdi einhvers
staðar. Hvað var hún að í'eyna að muna?
Hvað? Þetta föla óttaslegna andlit undir
rauðu hái'inu! Hversu Katrín var allt í
einu oi’ðin ólík sjálfri sér, ólík hinni
fögru unnustu Bruce Glenmore frænda
hennar! Undai’legt, henni fannst eins og
hún hefði séð þetta andlit einhvern
tíma áður. En hvar? Það var leiðinlegt
hvað hún var oi’ðin gömul og gleymin
í seinni tíð.
Mögurn klukkustundum síðar ók
vagninn inn í Lundúnaborg. Kvöldið
var myrkt. Götuljósin voru kveikt fyrir
löngu síðan, leikhúsin voi’u í fullum
gangi. Hvarvetna var fólk, sumir einir
síns liðs, sums staðar voru ástfangin
pör og loks hópar fólks. Kvöldið var
nístandi kalt og vott. Katrínu fannst
gott að vera komin heim. Hún þráði
FÁLKINN 23