Fálkinn - 15.08.1962, Síða 25

LÍKAMSRÆKT
Ég minnist þess að hafa lesið um það
einhversstaðar, að íslendingar væru
orkulausir svo mjög að orði væri á ger-
andi hið mesta. Væri tvítugur maður
með svipaða orku og hann pabbi hans,
maðurinn, langt genginn á sjötugasta
árið. Ég er nú ekki gamall, en alls ekki
ungur að heldur, heldur einhversstaðar
þarna mitt á milli, þegar menn eru ekk-
ert. Nú var það svo um daginn, að ég
fór að spila knattspyrnu með nokkrum
starfsbræðrum mínum, sem hafa hina
mestu nautn af því að hlaupa hálf ber-
rassaðir um víða velli, með þennan
hérna bolta á undan sér, eða yfir sér,
eða þá, sem oftast verður, hvergi ná-
lægt sér. Ég veit satt að segja alls ekki
hversvegna ég álpaði sjálfum mér út í
annað eins og það, að fara að leika með
í knattspyrnu. Nú, en ég taldi mig ekki
svo gamlan, og þykist nokkuð vel að
manni, miðað við menn, svona yfirleitt.
Nema það, að þarna stend ég um fimm-
leytið einmana maður milli tveggja
stanga með þverslá yfir, og geri tilraun
til þess að vera það sem ég eitt sinn var,
markvörður í fjórða flokki í Fram.
Eftir því sem mæði mín jókst, jukust
og mörkin sem gerð voru hjá mér, bolt-
inn fór á milli fóta mér, undir mig, yfir
mig, til hliðar við mig og bókstaflega í
kringum mig, rétt til að árétta þessa
vonlausu stöðu mína í markinu. Og ég,
blessaður aulinn, hljóp og stökk, kast-
aði mér einhvern fjandann út í loftið,
löngu eftir að boltinn var seztur um
kyrrt í netinu, bara til að „vera með“.
Ef boltinn fór fram hjá markinu, hljóp
ég léttur í spori, ,,til að sýnast“, á eft-
ir honum og þegar ég náði honum, var
ég að kafna. Þá þóttist ég þurfa að laga
skó minn, eða sokka, eða bara einhvern
andskotann, allt var betra, en springa
af mæði, svona fyrir allra augum. Og
þegar dómarinn sá aumur á mér og
flautaði æfinguna á enda, varð ég um
stund að hanga í netinu, gapandi móti
miðdegissólinni og spegilsléttum sjón-
um og Snæfellsjökull var fegurri en ég
hef lengi séð hann.
Svo fórum við í bað, heitt og lengi
stóð ég þar og var nú mun hressari.
Ég gortaði jafnvel dálítið með, að ég
hefði nú ekki búizt við því að ég væri
í jafn góðri þjálfun og ég væri, eftir
öll þessi innisetuár.
— Þú færð harðsperrur í fyrramálið,
sagði einn.
— Vitleysa, sagði ég. Ég, sem syndi
daglega. Ég þoli þetta. Hvenær er næsta
æfing?
Blessaður aulinn. Ég vaknaði með
hljóðum daginn eftir. Að fara fram úr
var ólýsanleg kvöl. Fæturnir virtust
hafa yfirgefið mig, og skilið eftir í rúm-
inu hjá mér tvo trédrumba, án liða-
móta, án lífs, án blóðs. Bakið var marg-
brotið, og handleggirnir megnðu ekki
að lyfta kaffibollanum upp að vörun-
um, sem voru það eina heila á öllum
mínum langa líkama. Hvílíkt himin-
hrópandi ranglæti. Þarna var ég, eins
og ég hefði verið boltinn. Það var eins
og ég hefði verið gripinn á lofti, það
hefði verið sparkað í mig, ég kallaður
„drepinn11 eins og það er kallað á knatt-
spyrnumáli og sparkað svona tíu sinn-
um í bölvaða þverslána.
Dagurinn var hörmulegur. Hvílíkur
dagur. Að sitja var kvöl, að standa í
báða drumbana var kvöl, að leggjast
út af um kvöldið var hræðilegt. Hver
taug í skrokknum á mér veinaði, hver
vöðvi lét gera svo vel og braka í sér, lífið
var ekki lengur þess virði að lifa því.
Og meðan ég leið þessar líkamlegu kval-
ir, datt mér aldrei í hug að spyrja:
Hversvegna???
Við, þessir blessaðir menn, sem vinn-
um sitjandi, án afls, erum jafnvel hætt-
ir að þurfa að hugsa, erum á góðri leið
með að verða eins og lík sem gleymst
hefur að grafa. Hér verður að taka í
taumana. Vekja ,,líkin“ til lífs á ný,
gefa okkur, sem förum stynjandi í hátt-
inn, nýtt ljós, nýa von. Það verður að
stofna framfarafélag miðaldra manna,
sem hefur það eitt á stefnuskrá, að
fækka kvöldunum sem við dveljumst á
börum eða á hverskonar svalli, og auka
líkamsrækt okkar. Við nennum ekki að
stunda leikfimi, við skulum viðurkenna
það. Hún gerir held ég ekki það gagn
sem okkur dugar. Hér verða að koma
til góðra manna ráð og djarfra, sem
búa til nýtt hlutverk fyrir okkur, leik-
arana í síðasta þætti lífsleiksins.
Ég skora hér með á alla, sem hafa
heila og kunna að nota hann, að senda
mér tillögur um leik eða leiki sem
henta miðaldra mönnum sem eru nú
þegar í of þröngum buxum, af því að
þeir vilja ekki horfast í augu við stað-
reyndir. Leik, sem veitir okkur þá
hreyfingu sem við þurfum, þá leikgleði
sem börnin ein njóta. Leikurinn
verður að vera mjög sniðugur. Hann
verður að vera léttur í fyrstu, bráð-
skemmtilegur, því vitið það allir, að
það líf sem viðlifum er sterkur andstæð-
ingur hins heilbrigða lífs. Leikurinn sá
verður að vera öllum fær, öllum ódýr,
og hann þarf að skila árangri fyrr en
15 mínúturnar hans Charli Atlas.
Hitt er víst. Ég fer ekki í knattspyrnu
oftar. En ég sit uppi með þá staðreynd,
sem enginn þorir að viðurkenna, að ég
er of gamall miðað við aldur. Ég geng
með þá staðreynd í rassvasanum, í
hvert skipti sem ég sezt lætur hún að
sér kveða.
Dagur Anns.