Fálkinn


Fálkinn - 15.08.1962, Síða 29

Fálkinn - 15.08.1962, Síða 29
Sál laiidsins . . . Framhald af bls. 21. sem mig langar að skrifa? Ja, ég var áðan að tala um sveitamennskuna og sveitamanninn í okkur öllum. Sú sam- félagsbylting, sem hér hefur orðið, og er að verða er auðvitað jafnmerkileg og hún er óhjákvæmileg, og auðvitað eru margir erfiðleikar í sambandi við breytinguna úr fornfálegu bændaþjóð- félagi í nútíma borgaþjóðfélag. En mér finnst rangt og mér sámar að menn skuli skiljast við gamla bændaþjóðfé- lagið eins og himd, berja það niður með nýsköpunarstærilæti í staðinn fyrir að yfirgefa það með bravúr og hofmann- legri kveðju. Kjördæmabreytingin síðasta var t. d. alveg eðlileg og sjálfsögð, en aðferðin fannst mér skítleg. Þarna var í raun og veru verið að kveðja hið forna bænda- þjóðfélag, og bændastéttin gamla var aldrei neitt undirmálsfyrirbæri í þjóð- félaginu, — þurfti þá endilega að svíkj- ast aftan að henni og sparka svo í hana fallna? Auðvitað miða ég að því að losna úr blaðamennskunni og gefa mig allan að skáldskap, — hver sem verkefnin verða. En til þess að svo megi verða þurfa víst mikil kraftaverk og fróðárundur að gerast, vafasamt það dugi að erfa ömmu sína. Ég veit sem sagt ekki hvað verður. Það eina sem ég veit með sanni er, að það er eitthvert dýrasta og erfið- asta sport sem gefur að skrifa bækur á íslandi — að minnsta kosti ef það eiga að verða góðar bækur. KATRÍX Framh. af bls. 24. þýddi fyrir hana að streitast lengur á móti því sem hún vissi? Hún hafði vitað það innst inni allt frá því er þau sáust fyrst. Hún elskaði Ian Glenmore lávarð. Hvers vegna er hann ekki bara venju- legur og fátækur maður, sem gæti haft rúm fyrir stelpu eins og mig í lífi sínu, TRÚLOFUNAR H R I N G A R ULRICH FALKNER AMTMANNSSTÍG 2 hugsaði hún biturlega. Hvers vegna þurfti hann endilega að vera þessi und- arlegi og óútreiknanlegi Ian lávarður? Bruce hafði viljað eiga hana, Bruce hafði beðið hennar og hún hafði sagt já, en eingöngu af hégómaskap. Nú hékk heitorðið eins og myllusteinn ut- an um hálsinn á henni. Ian gat ekki tekið unnustuna af bróður sínum. — Sefur þú, Catherine? Lafði Channing starði forvitnislega á hana. Katrín hristi höfuðið og sagðist aðeins vera ofurlítið þreytt eftir þessa löngu ferð. Hún þorði ekki að líta á Ian.... — Þegar ég sat inni hjá Mary gömlu, þá datt mér í hug, hversu mikil not við hefðum fyrir nýja og unga starfs- krafta í hjálparstarfsemi okkar meðal hinna fátæku hér í London, sagði lafði Channning. — Þú mundir vera velkom- in í litla félagið okkar, Catherine, og ég er viss um, að Bruce mundi mæla með því eindregið. Og ekki sízt þurfum við á ungu fólki að halda til þess að tala um fyrir þeim vesalings ungling- um, sem leiðzt hafa út á hina breiðu vegi glötunarinnar...... Hvers vegna starði lafði Channing svona einkennilega á hana? Eða var það aðeins ímyndun? Það var eins og hún ætlaði aldrei að geta hætt að stara á hana. — Allt er gott svo lengi sem þú hugs- ar þér ekki að senda hana út af örkinni til þess að snúa vesalings negrabörnun- um. En þú hefur kannski hugsað þér að hún geti komið að gagni þar líka? Þurfti hann nú að kvelja hana á þenn- an hátt? Augu Katrínar mættu Ians. Nú minnti svipur þeirra á lafði Channing. Þau voru skörp og rannsakandi næstum ásakandi...... Og þó, — mátti ekki greina einhvern vott af sársauka í þeim? — Ég skal gera það sem ég get til þess að hjálpa yður, lafði Channing, sagði hún lágt. Hún hafði fengið leyfi til þess að kalla hana „Edith frænku“, en nú gleymdi hún því og lafði Channing leið- rétti hana ekki. Þau höfðu ekið yfir Leicester Square og beygt inn á Shaftesbury Avenue. Allt í einu fældust hestarnir. Vagninn hentist til svo að Katrín flaug beint í fangið á Ian. Hann hélt henni fastri brot úr sekúndu, en síðan^ færði hún sig aftur á sinn rétta stað. Úti heyrðust skrækir og skammaryrði og hröð fóta- tök. — Það er bara þessi vanalegi skríll frá Shaftesbury, sem truflar okkur, sagði ekillinn þegar hann opnaði litla gluggann til þess að fá að heyra hvern- ig farþegunum liði. Katrín gægðist út og í þokunni sá hún nokkrar illa klæddar verur sem bunuðu hinum áköfustu ókvæðisorðum út úr sér. í þokunni hafði vagninn næst- um ekið á hóp slæpingja. Fölt og óhugn- anlegt drengsandlit glotti allt í einu til þeirra við glugagnn. Hann stóð svo nærri, að Katrín hefði getað náð til hans, ef glugginn hefði verið opinn. Einmitt þannig leit það út, hugsaði hún. Þannig var það, fólkið í götunni okkar. Það var 1 hópi þeirra, sem ég átti heima einu sinni. Hún starði eins og dáleidd út í þokuna á þessar aumk- unarverðu manneskjur, sem nauðugar viku til hliðar svo að vagninn kæmist leiðar sinnar. Katrín heyrði hrossahlátra, hróp og grófar athugasemdir um vagninn. Hún lét augun aftur og þrýsti enninu á rúð- una. Þá veitti hún því allt í einu eftir- tekt, að einhver horfði á hana á mjög einkennilegan hátt. Hún leit upp og rétt fyrir utan gluggann sá hún andlit .... nei, það gat ekki verið satt. Katrínu langaði til þess að hrópa upp yfir sig. Þessi föla, ljóshærða stúlka með magurt andlitið og í þessum klæðum, sem að- eins gátu tilheyrt ákveðinni tegund kvenfólks — það gat ekki verið Nellie, æskuvinkona hennar? Þá sá hún að varir stúlkunnar hreyfð- ust. Þær mynduðu nafn hennar. Góði guð, láttu hana ekki hrópa! Góði guð, þú getur ekki látið hana gera það, bað Katrín..... (Framhald í næsta blaði). Fnrðnlcg fyrirliæri Framhald af bls. 28. nafns síns getið, sagði mér eftirfar- andi. Hann var þá vinnumaður á bæ einum í Skagafirði. Kvöld nokkurt að vetri til sat hann í stofu ásamt öðru heimafólki. Fannst honum þá, sem sér væri ómögulegt að sitja kyrrum, hann yrði að standa upp og fara fram. Hann barðist á móti þessu ákalli og gat ekki skilið hverju það sætti. Hann reis upp nokkrum sinnum, en settist alltaf aftur. En loks var þetta afl, sem í hann togaði svo svo sterkt og ákveðið, að hann stóð enn á ný á fætur og gekk fram úr stofunni. Fannst honum þá, frekar en hann sæi, að einhver gengi á undan sér inn gang og að stiga sem lá upp á loft, og upp stigann. Sagði sögumaður minn, að hann hefði, nauðugur, viljugur — orðið að fylgja á eftir alla leið í suðurenda loftsins, þar sem stúlknaherbergið var. Og í einhverju hugsunarleysi, sem hann réði ekki við, opnaði hann dyrnar. Þar var þá engin mannvera. En lampi stóð þar á borði og ósaði upp úr glasinu, beint upp í súðina. Var hún orðin nokkuð sviðin og hefði getað kviknað í henni þá og þegar, og þá var alvarlegur voði vís. — En svo stóð stóð á, að fyrr um kvöldið hafði ein af stúlkunum á bænum verið þarna uppi í herberginu og gleymt að slökkva ljósið. En á þessa gleymsku var bent af einhverri veru, eða æðri mætti, sem vildi forða slysum. Og sögumaður hefur verið næmari fyrir þessum skilaboðum úr óséðum heimi, en annað það fólk, sem þarna var með honum statt. Bi. FÁLKINN 29

x

Fálkinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.