Fálkinn - 15.08.1962, Qupperneq 33

„Elsku Anna mín,“ sagði hún. „Ég er komin til þess að
kveðja.“
„Nú, er þriðjudagurinn þegar kominn?“
Gloría yppti öxlum. „Já, tíminn líður, er ekki svo?“
„Ertu að — kveðja?“ stamaði Jim og trúði varla.
Gloría brosti blíðlega. „Já, þetta hefur verið ósköp indælt,
Jim, en allir dagar taka enda. Þú hugsar kannski til mín
við og við, Jim?“
„Bróðir minn hugsar aldrei,“ greip Anna fram í.
„Gloría — ég veit hreint ekki, hvað ég á að segja.“
„Jæja, þegiðu þá,“ sagði Anna hörkulega.
„Þér — svo þér hefur þá alls ekki verið alvara,“ fékk
Jim loks stunið upp.
„Fyrir konur á mínum aldri er svolítið daður miklu betra
en nýr hattur,1 sagði Gloría. „En maður þreytist á því.“ Hún
tyllti sér á tá og kyssti hann lauslega. „Vertu sæll, Jim.“
Síðan brosti hún og kinkaði kolli til Önnu, svo var hún
horfin.
Jim sneri sér að systur sinni með svip, sem var blátt
áfram sauðarlegur í allri sinni undran. „Hún — hún fleygði
mér frá sér,“ hvíslaði hann.
Það vottaði ekki fyrir meðaumkvun í svip Önnu, en Jim
sá það ekki. Hann var þegar lagður af stað til gistihúss
Gloríu.
Gloría var að láta niður farangur sinn þegar hann rudd-
ist inn. „Þér — þér er þó ekki alvara að ætla að fara?“
spurði hann móður og másandi.
„Jú.“ Þessa Gloríu þekkti hann ekki, hún var svo reið.
„En — en ég elska þig!“ sagði hann yfirkominn.
„Já, svo heitt, að þú reynir að koma mér af þér, er það
ekki satt?“
„Hver hefur sagt þér það?“ spurði Jim og það sló út
um hann köldum svita.
„Konur á mínum aldri kunna að leggja saman tvo og
tvo, herra Burton,“ svaraði hún kuldalega. „Þegar maður
ætlar blátt áfram all í einu að kafna í einhleypum mönn-
um, þá — en ég get fullvissað yður um, að það var ekki
nauðsynlegt. Ég hef fengið nóg af hjúskapartilboðum —
þrátt fyrir barnabörnin.“
„Gloría,“ mælti Jim örvæntingarrómi. „Getur þú alls ekki
skilið mig? Reyndu bara að setja þig inn í tilfinningar
mínar.“
„Ég ímynda mér, að ég viti hvað það er, að verða ástfang-
in,“ svaraði Gloría án þess að gerast mýkri í máli.
„Ágætt!“ anzaði Jim hinn æstasti. „Hvernig hefði þér
fundizt það, ef þú hefðir verið ógift og búin að lofa að
kvænast manni, sem þú hefðir svo allt í einu fengið að vita,
að var afi?“
„Þessi var góður!“ Gloría fór allt í einu að skellihlæja.
„Ég viðurkenni, að það hefði verið ægilegt áfall.“
„Viltu þá giftast mér?“
„Ertu alveg viss um, að þú viljir mig?“ spurði Gloría.
„Þrátt fyrir fortíð mína?“
„Hvort ég er!“ Jim greip hana í faðm sinn og kyssti hana.
Aftur fann hann til þessarar undursamlegu kossagleði, sem
Gloría var svo þrungin af. „Ástin mín,“ mælti hann hásri
röddu. „Ekki fæ ég skilið hvernig amma getur tekið aðrar
eins dýfur og þú.“
„Já, en afi þó!“ Gloría setti stút á munninn. „Veiztu
það ekki, að á okkar tímum eru ömmur alveg jafn mikið
gefnar fyrir glaðværð og skemmtanir og annað fólk?“
„Það er alveg eins og Anna systir mín hefði sagt þetta,“
mælti Jim efablandinn.
„Heldurðu, að Anna systir þín geti ekki verið smitandi?“
Gloría hló.
Þannig atvikaðist það, að Jim Burton varð afi á sjálfan
brúðkaupsdaginn sinn.
FÁLKINN 33