Fálkinn - 25.11.1963, Blaðsíða 12

Hún opnaði aðrar dyr til
vinstri, gekk inn og varð star-
sýnt á hin dökku húsgögn og
hina þunglamalegu himinsæng.
Þetta herbergi hafði verið
heimili Erics nú í marga mán-
uði, og þó fannst henni hún
ekki geta fellt sig við það.
Þrátt fyrir að það væri ríku-
lega búið húsgögnum, var samt
eitthvað lamandi við það, eitt-
hvað svo framandi.
Hún hristi þetta af sér. Þegar
Eric kæmi heim og þau yrðu
ein saman, myndi allt verða
í lagi aftur. En þangað til vildi
hún helzt vera hjá Molly.
Hún opnaði eina töskuna
s'na og tók upp gjafirnar, sem
hún hafði keypt handa tvíbur-
unum, meðan hún tafðist
á Shannonflugvellinum. Hún
gekk fram á ganginn og þar
dokaði hún andartak við. Allt
var mjög þögult í þessu stóra
húsi. Svo heyrði hún allt í einu
rödd Mollyar gegnum opnar
dyr, sem vissu út að gangin-
um. Hún talaði hátt og skip-
andi. Norma gekk að dyrunum
og leit inn.
Þetta var barnaherbergi, með
litlum barnahúsgögnum. Ann-
að litla rúmið var autt, í
hinu, sem var málað í skærum
litum og var með teppi með
fallegum ævintýramyndum,
sat lítill drengur, bersýnilega
í uppreisnarskapi, með hárið
út í allar áttir.
— Og nú skal ég segja þér
eitt, vinur minn, sagði Molly,
— nú verður þú hér þangað
til pabbi þinn kemur heim ...
Hún þagnaði, þegar hún sá
Normu.
— Hann hefur verið óþægur
aftur, Karen háttaði hann, og
það var alveg rétt hjá henni.
Norma leit við. Ung stúlka
stóð hægra megin við dyrnar.
Hún gat varla verið eldri en
tuttugu og tveggja til þriggja
ára. Hún stóð þarna grafkyrr,
með aðra höndina á öxl hins
tvíburans. Heiðgulum fléttum
var brugðið um höfuð hennar
eins og kórónu. Hún var í ein-
föidum, bláum, ermalausum
kjól. Augu hennar voru eins á
litinn; þau voru dökkblá, næst-
um kuldaleg, og hún horfði
skeytingarlaust í augu Normu,
svo skeytingarlaust, að það
hlaut að vera gert af yfirlögðu
ráði. Það var ekkert unnt að
lesa út úr þeim, sérhver til-
finning var vandlega dulin,
eins og hún hefði lengi beðið
þessa augnabliks, eins og hún
hefði æft það aftur og aftur.
Norma heyrði rödd Mollyar
úr fjarska — og nú var hún í
cngum vafa um að hún var
óeðlileg. — Má ég kynna þig
fyrir Karen vin... vinkonu
okkar frá Svíþjóð, sem passar
tvíburana. Karen, þetta er frú
Maxson.
Norma stóð magnþrota, og
hún hafði alveg gleymt gjöf-
unum, sem hún var með í
höndunum. Hún sá að stúlkan
hneigði höfuðið með gullnu
fléttunum hægt, en algerlega
ópersónulega — þetta er ef til
vill konan hans, skein út úr
hreyfingunni, en___
Norma var að því komin að
kasta upp. Nú vissi hún það
fyrir víst. Það var þetta, sem
var ástæðan fyrir vandræða-
legri framkomu Mollyar. Þessi
stúlka, þessi kona, sem hafði
dvalizt hér í húsinu með Eric
í alla þessa mánuði. Hún sagði
með ró, sem hún sjálf var
undrandi yfir: — Mig langar
til þess að tala við þig, Molly.
— Auðvitað, vina mín, sagði
Molly Cavanagh. Hún sneri sér
að ljóshærðu stúlkunni. —
Karen, viljið þér koma upp
með matinn handa Andy á
bakka? Petey getur borðað í
eldhúsinu eins og venjulega.
— Já, frú Cavanagh. Stúlk-
an tók barnið við hönd sér og
gekk í áttina til dyra.
— Afsakið, sagði hún.
SMÁSAGA
EFTIR
ARTHÚR GORDON
SEINNI
HLUTI
llann hafði
ekki sncrt hana,
en iiinra með
lieiini var
eitthvað, sem
æpti á snertingu
hans
Þær rákust aðeins örlítið
saman, en Norma fann bylgju
af andúð fara gegnum sig. í
fyrsta skipti fann hún neista
æðisgenginnar reiði myndast
hið innra með sér og þróast í
bál. Hún sá stúlkuna ganga
eftir ganginum og tók eftir
hverju smáatriði í útliti henn,
ar, hinum löngu þokkafullu
fótum, beinu baki, grönnum
hálsi. Hún fann, hvernig reiði-
bálið hið innra með henni
magnaðist enn.
— Við skulum koma inn
í svefnherbergið mitt, sagði
Molly blíðlega. — Þar er ró.
Hún veit það, hugsaði
Norma, og um leið beindist
hluti af reiði hennar gegn
Molly. Hún veit það, og samt
hefur hún ekki gert neitt.
— Hérna er það, sagði Molly
og opnaði dyr. Hún lét Normu
ganga á undan inn í hið ljós-
málaða herbergi. — Þetta her-
bergi höfum við sjálf standsett.
Ég keypti málninguna, og Pete
málaði það einu sinni, þegar
hann átti frí. Það var reglu-
lega gaman. Við .. .
— Molly, greip Norma fram
í fyrir henni. — Hvers vegna
hefurðu ekki sagt mér það?
Láttu ekki eins og þú vitir ekki
hvað ég á við!
Auðséð var á hinu opinskáa
andliti Mollyar, hvernig henni
leið. — Ó, Norma, sagði hún,
loks, — hvað átti ég að gera?
— Gera? Normu fannst eins
og hún skyrpti orðunum út úr
sér. — Gera? Þú hefðir getað
rekið þessa stelpu, þessa
sænsku gæru, út á götuna!
— Hún er engin gæra, sagði
Molly hægt. — Ég segi það ekki
til þess að verja gerðir hennar.
En hún er engin gæra. Það
geturðu séð strax í augum
hennar. Hún er heldur engin
þjónustustúlka. Hún er vel alin
upp, greind — hún kom til
okkar til þess að læra ensku,
það er allt og sumt. Setjum
svo, að ég hefði rekið hana út
á götuna, heldur þú, að það
hefði eitthvað þýtt? Vertu nú
ekki heimsk, Norma. Þá hefði
Eric bara hitt hana á einhverj-
um öðrum stað. Ó, guð minn
góður! Hún renndi fingrunum
gegnum stutta brúna hárið. —
Ég hugsaði um þetta, þangað
til ég var að verða vitlaus. Ég
tók þá ákvörðun, að það væri
bezt að blanda sér ekki í þetta.
Ef Eric fengi að sjá hana, eins
oft og hann vildi, hélt ég að
skynsemin næði yfirtökunum.
— En hvers vegna hefur þú
ekki sagt mér það? Norma
kreppti hnefana, svo neglurnar
rákust inn í lófana. — Hvers
vegna hefurðu ekki sagt mér
það?
Molly yppti öxlum, hjálpar-
vana. — Þar til fyrir nokkrum
vikum, var ég ekki viss um
að það væri frá nokkru að
segja. Ó, Norma, hefðir þú bara
komið dálítið fyrr! Ég var alltaf
að skrifa þér, það veiztu! Ég
vissi að það væri hvorki gott
fyrir þig né Eric, að þið ættuð
heima sitt hvorum megin við
Atlantshafið. En þú vildir ekld
fórna þessari asnalegu vinnu,
og nú...
FALK.INN