Fálkinn - 25.11.1963, Blaðsíða 36

□TTD DG BRÚÐLJR SÆKDNUNGSINS
Án þess að líta i kringum sig fór Ari með litla hópinn sinn
út úr hliðinu og hélt eftir mjóum vegi sem lá eftir ströndinni...
beinasta leið til Arnarkastala. Enginn saknaði Ottós. Meðan
voru Áki og menn hans lamaðir af undrun. Hann gat ekki
skilið, hvers vegna gestir hans sáu sig knúða til að fara í svo
miklum flýti. Kannski höfðu heir haft veður af samningum
hans við Fáfni? Að minnsta kosti átti aðeins að halda Ottó
og Karen eftir í höllinni samkvæmt Skipunum Fáfnis. Stúlkan
hafði ekki verið með þeim, sem fóru, eða það hélt hann, svo
var dulbúningi hennar fyrir að þakka og Ottó stóð hjálparvana
nokkra metra'frá og gat ekki stigið á bak hesti sínum. „Haldið
honum,“ hrópaði Áki. „Hann má ekki komast frá kastalanum."
Nokkrir hermenn umkringdu Ottó, sem sleppti beizlinu, dró
sverð sitt úr sliðrum og sneri baki í vegginn. Hann gat enn
notað hægri handlegginn og hann ætlaði sér að nota hann til
hins ítrasta, þann stutta tíma sem hann ætti eftir ólifað.
Hann gerði sér engar gyllivonir um örlög sin. Þetta var endir-
inn. Samt sem áður ætlaði hann að veita mótspyrnu, svo lengi
sem nokkur blóðdropi væri eftir í líkama hans. „Karen er
heil á húfi," tautaði hann með ánægju um leið og hann
snerist til varnar fyrstu árásinnL
Fáfnir nálgaðist skógarjaðarinn með varúð af þvi að hann
vildi ekki láta hina taugaóstyrku Norðmenn skjóta sig. Hann
kallaði: „Sigurður, þetta er Fáfnir, sem vill tala við þig.“
Skrjáfið í laufinu sagði honum, að til hans hefði heyrzt. Nokkr-
um augnablikum siðar stóð hann augliti til auglitis við Sigurð
Víking I búðum hans nálægt ströndinni. „Hvað viltu?“ þrum-
aði Sigurður. „Ég bölva þeim degi, þegar ég kynntist þér. Ef
ég hefði ekki trúað lygum þínum, væri ég
skipslaus...“ „Hvers vegna að vera að hugsa um skip?“ svar-
aði Fáfnir, „þegar þú átt kastala" Fáfnir skýrði frá því í
flýti, hvernig hann hefði leikið á Áka og hverjar voru ráunveru-
legar fyrirætlanir hans. „Það er gott,“ urraði Sigurður að
lokum. „Við munum sjá hvort þetta er sannleikurinn. Þú ferð
fyrstur. Ef þetta er giídra, þá skalt þú gjalda fyrir sviksemina
með lífi bínu."
Þegar Ari og menn hans voru í nokkurri fjarlægð frá hæðinni
skipaði hann mönnum sínum að nema staðar. „Þetta gengur
ailt eins og í sögu. Við erum ekki elt,“ kallaði hann glaðlega
til Karenar. „En hvar í ósköpunum er þessi frændi rninn." Það
kom í ljós, að Ottó var ekki með hópnum. Ari vildi strax snúa
til kastalans, en Danni greip fram í. „Herra Ottó hefur falið
þér vernd stúlkunnar," minnti hann gamla striðsmanninn á.
Það var ákveðið, að Darini skyldi snúa aftur við fjórða mann
og að Ari fylgdi Karen. Þegar Danni hafði valið sér boga og
nokkrar örvar úr vopnabúri Ara, lagði hann og menn hans
af stað. Bara að Ottó sé enn á lífi, hugsaði hann. Jú, Ottó var
á lífi... en hversu lengi gæti hann varizt? „Sjáið um, að hann
komist ekki burt, skipaði Áki um leið og hann benti mönnum
sinum að hætta við árásina. Hann gægðist út um hliðið. „Ég læt
Fáfni gera út af við hann,“ tautaði hann. „Hann ætti að koma
hingað á hverri stundu.“
36
FALKINN