Fálkinn - 25.11.1963, Blaðsíða 43

Skyndihappdrætti
Vinningar eru þrír, hver öðrum glæsilegri, samtals að verð-
mæti mörg hundruð þúsund krónur. Þó kostar miðinn að-
eins 25 krónur.
Fyrst skal telja Opel Uecord 1964, sem talinn er einhver
allra fallegasti og imi leið vandaðasti bíll, sem nú er
fáanlegur.
Allar uppl. um Opelinn veitir véladeild SÍS. Sími 17080.
Þá er Willysjeppinn með húsi, sætum og miðstöð. Án efa er
Willysinn fullkomnasti bíll sinnar tegundar, sem framleidd-
ur liefur verið. Hami er hentugur heimilisbill i sveitinni og
Framséknarflokksins
traustur ferðabíll, hvort sem farið er um vegi eða vegleysu.
Upplýsingar u.m Willysinn veitir Egill Vilhjálmsson li.f.
sími 22240. Þriðji vinningurinn er svo mótorhjól eftir eigin
vali og þarf vart að efa áhuga allra stráka á slikum hlut.
Aðalskrifstofa happdrættisins er í Tjarnargötu 26
sími 15564. Dregið verður í happdrættinu hinn 23 desember
næstkomandi. Verða báðir vinningsbílarnir til sýnis þar
til dregið verður, á lóðinni Austurstræti 1.
KAUPIÐ ÓDÝBAN MIÐA — EIGNIST VANDAÐAN BÍL.
Tyrkjaránið
hafði komið. Og nú færðist
móður í suma, jafnvel þá, er
áður höfðu verið á báðum átt-
um: Hér bauðst tækifæri til
þess að þjarma að víkingunum,
svo að um munaði, á meðan
skip þeirra sat fast á grynn-
ingum. En Holgeir Rósenkrans
bannaði mönnum sínum að
hafast að. Hugsazt gat, að reyf-
ararnir létu sér strandið að
kenningu verða, ef landsmenn
egndu þá ekki til bardaga með
fallbyssum sínum. Flotaforing-
inn hafði talað, skipunum hans
bar að hlýða. Og dauðhræddur
æðarfuglinn, sem tvístrazt
hafði út um allan sjó, gat aftur
leitað stöðva sinna.
Hafgoluna, sem strýkur flóann
og kembir nesin hvern blíðan
sumardag, hafði lægt. Sólin var
að ganga til náða við Ljósu-
fjöll og vildi ekki skína lengur,
Snæfellsnes horfið í eimyrju.
Skerjafjörður hvíldi ládauður
í lognværðinni, orðinn að
bráðnu gulli, sem engir ræn-
ingjar gátu höndlað, hvort
heldur þeir klæddust austur-
lenzkum skikkjum eða skrýdd-
ust hirðbúningum.
Víkingarnir voru fegnir logn-
inu, og þeir hrósuðu happi yfir
því, að skothríðinni skyldi
linna. Þeim reið lífið á að ná
skipi sínu af grunni og væntu
þess, að það flyti um flóðið.
Og nú færðist Jónsmessunóttin
yfir — kynngimögnuðust allra
sumarnátta á íslandi. Döggin
hnappaðist á ungu grasi, en
þessa nótt hirti enginn sjúkur
maður um að baðast henni.
Hvergi var að því hugað, hvort
uppi flytu náttúrusteinar, og
enginn leitaði máttugra jurta,
áður fugl flygi í Kumlamýri
eða Garðahrauni En það var
vakað, bæði í landi og á skip-
um úti. Og þetta varð löng
nótt, og geigurinn gerði sér lít-
inn mannamun. Hann gróf
jafnt um sig í brjósti hirð-
stjórans, þar sem aðalsblóðið
józka dunaði með þungum slög-
um, og margbarins kóngsþræls-
ins af aumustu hjáleigunni, og
hann fór ekki heldur að þvi,
hvort barmurinn var musteri
Krists og þrenningarinnar eða
þar sló hjarta, er setti von sína
á Allah og spámanninn.
Ræningjaskipið losnaði ekki
af grynningunum með flóðinu,
og þá var ekki annað til ráða
en létta það. En það var ekki
árennilegt, rétt framan við
fallbyssurnar á Seylunni og
í skansinum. Snemma á Jóns-
messumorgun voru bandingj-
arnir, sem hírzt höfðu í lest
hins strandaða skips og vissu
ekki hverju fram fór, leystir
úr viðjum og leiddir upp á þilj-
ur, þrír í senn. Þar voru hendur
þeirra bundnar á bak aftur með
mjóu lóðarfæri um bera únliði.
Bjuggust flestir við því, að nú
ætti að varpa þeim í sjóinn. En
það var þó annað, sem víking-
arnir höfðu í huga — fangi var
of verðmætur á sölutorgi til
þess að drekkja honum meðan
ekki voru öll sund lokuð. Þeir
skutu út báti, bundu kaðla
utan um fangana og létu þá
síga niður í hann. Síðan voru
þeir fluttir að kaupfarinu,
dregnir þar upp og böndin
skorin af þeim, reknir niður
í lest og hnepptir í fjötra á ný.
Þegar víkingarnir höfðu
þetta starfað, tóku þeir að
flytja þungavöru úr hinu
strandaða skipi sínu yfir á
kaupfarið. Sumu fleygðu þeir
þó í sjóinn, einkum mjöltunn-
um og ölámum. Að lokum rifu
þeir upp kjölfestuna, og flot-
aðist þá skipið loks af grynn-
ingunum, þar sem það hafði
staðið fast í hálfan annan
sólarhring.
Víkingarnir drógu andann
léttar. Þeir færðu bæði skipin
utar, þar sem þeir voru óhult-
ir, þótt landsmenn hæfu skot-
hríð að nýju, og fluttu síðan
fólk og varning á milli þeirra
í annað sinn, eftir því sem
henta þótti.
Allan þennan tíma beið liðs-
safnaðurinn í landi og á skip-
um á Seylunni og haíðist ekki
að. Sumum aðkomumönnunum
íslenzku þótti bágt að horfa á
víkingana í skotfæri á vazli
milli skipa sinna, án þess að
reynt væri að vinna þeim
grand og frelsa fólkið, er þeir
höfðu hertekið, ekki sízt Jóni
Indíafara. En svo varð að vera
sem hirðstjóri vildi: Hér skyldi
ekki hætt á neinar glettingar.
Fannst það á, þótt ekki kæm-
ist í hámæli fyrr en eftir á, að
mörgum þótti Holgeiri Rósen-
krans hafa farizt lítilmann-
lega.
En það er af víkingunum að
segja, að þeir sigldu báðum
skipum sínum óáreittir með
ránsfeng allan og fanga út úr
Skerjafirði mánudaginn 25.
júní og skutu um leið einu
fallbyssuskoti á land upp á
Seltjarnarnesi, svo sem I
kveðjuskyni.
IVIeð PQ-17
Framhald af bls. 23.
móti þeim skipalestum, sem
kynnu að leggja leið sína fyrir
norðan Noreg.
í byrjun júní þetta ár fóru
kaupskipin og fylgdarskipin að
tínast í Hvalfjöi’ð. Þetta ár
voru tvennar alþingiskosning-
ar hér á landi og menn voru
orðnir vanir mikilli umferð
skipa og því óvíst að þeir hafi
veitt þessum skipum neina sér-
staka athygli. Þeir hafa án efa
verið á kafi í stjórnmálunum,
eins og fyrri daginn.
Það mun hafa verið 27. júní,
sem þessi skipalest lagði upp
úr Hvalfirði, og kaupskipin,
sem tóku þátt í henni, voru
milli þrjátíu og fjörutíu.
Mikill viðbúnaður var til að
verja þessa skipalest. Úr Hval-
firði fóru með henni sex tund-
urspillar, tveir kafbátar og
ellefu minni fylgdarskip, auk
vopnaðra togara og tundur-
duflaslæðara. Þá haíði verið
safnað saman á Seyðisfirði
mikilli flotadeild, sem hélt
norður fyrir land, til móts við
skipalestina. Voru í þessum
flota beitiskipin Norfolk,
Wichita og Tuscaloosa auk
níu tundurspilla. Auk þessa
flota var öðrum stefnt frá
Orkneyjum. Þar í voru orr-
ustuskipin Duke of York,
Washington og flugvélamóður-
skipið Victorious auk beiti-
skipa og tundurspilla. Mun
þessum Orkneyjarflota hafa
verið ætlað það hlutverk sér-
staklega að leggja til atlögu
við orrustuskip Þjóðverja, sem
staðsett voru í Noregi, ef þau
létu á sér bera. Munu vernd-
arskipin með þessari skipalest
hafa verið nokkuð fleiri en
skipin, sem þau áttu að verja,
enda ekki eftir svo litlu að
sækjast, þar sem lestin flutti
um 180 þúsund smálestir af
hergögnum.
Og um þessa skipalest var
háð mikil orrusta, sem stóð
næstu þrjár vikurnar. Af
þeim rúmlega þrjátíu skipum
sem lögðu upp úr Hvalfirði
þennan júnídag 1942, munu
aðeins rúmlega tíu hafa kom-
izt heilu og höldnu til Norður-
Rússlands, og það eftir mikla
hrakninga. Af hinum 180 þús.
smálestum sem flytja átti,
munu hafa farið í hafið um
130 þúsund lestir..
Með þessari sögufrægu skipa-
lest sigldu nokkrir íslendingar
og í næsta blaði munum við
hafa tal af einum þeirra.