Fálkinn - 25.11.1963, Blaðsíða 21

KAN í SVANABÍLNUM
Sveinn Sæmundsson ræðir við Huldu Gunnarsdóttur
•ir og erfitt að fá nokkuð að gera. Ég fékk vinnu í forföllum
annarar í Smjörlíkisgerðinni Svan. Svo einu sinni kallaði
Hólmjárn forstjóri á mig og sagðist vera að fá lítinn sendi-
.bíl til þess að aka út vörum. Hvort ég vildi gerast bílstjóri?
Þú getur imyndað þér að maður var spenntur fyrir svona
tilboði. Ég sveif frekar en gekk næstu daga og nú var að drífa
sig að taka prófið.
Ég var ekki nógu gömul til þess að aka bíl og sótti um
undanþágu. Svo varð ég Hka að fá æfingu í bæjarakstri og
fékk nokkra tíma hjá Sigurði Sigurðssyni, sem síðar var
kaupmaður í Þorsteinsbúð. Ég man allt sem viðkom prófinu,
sem ég tók 31. október 1931. Prófdómarinn var Zophonías
Baldursson. Við Sigurður komum til hans og hann spurði
hvar maðurinn væri sem ætti að prófa. „Það er stúlkan þarna,“
sagði Sigurður; „Það þarf ekki að prófa hana,“ sagði Zop-
honías. „Hún er sama sem fædd í bíl.“ Samt ókum við um
bæinn upp að Tungu og þar var bakkað. Svo fékk ég skírtein-
ið og byrjaði að keyra Svana-bílinn daginn eftir.
— Þá var mikil samkeppni milli smjörlíkisgerðanna. Þær
höfðu allar bíla og bílstjóra sem óku í verzlanirnar og buðu
framleiðsluna. Samt urðum við öll sæmilegir kunningjar
því stundum kom fyrir að við hittumst í einhverri verzlun-
inni, einkanlega þegar veður var slæmt. Þar var Einar í Ljóma,
sem lengi var líka dyravörður í Nýja Bíó, Guðmundur í
Smára og maður frá Ásgarði, sem ég man ekki lengur hvað
hét.
Og svo ók maður allt hvað af tók milli verzlananna og
spurði hvort ekki vantaði Svana-smjörlíki? Eða kaffi, eða
þá efnagerðarvörur? Svanavörur væru jú beztar eins og þeir
sjálfsagt vissu! Við vorum tvö sem ókum út Svanavörum og
mitt hverfi var Hverfisgata, Laugavegur, Grettisgata, Njáls-
gata og Þingholtin niður að Tjörn.
Maður var alltaf að flýta sér og naut þess að vera dugleg-
ur og leggja að sér; sýna að maður væri traustsins verður,
en þetta var erfitt. Ég var venjulega búin að fara í allar
búðirnar á mínu svæði klukkan 2. Þá var farið í annað, t. d.
með bílfarm af kössum í Akranesbátinn, eða suður í Hafna -
fjörð með viðkomu á Vífilsstöðum og á Kópavogshæli. Það
var erfiðast að eiga við stóru kassana því fólkið á stöðunum
var því vant að bílstjórinn bæri þá alla leið inn í geymslu
og það gerði ég auðvitað líka. Tvisvar í viku fór ég fyrir
Tóbakseinkasöluna suður í Hafnarfjörð, því hún átti þá
engan bíl.
Svo á kvöldin hirti ég bílinn, þvoði, bónaði og meira rð
segja smurði og skipti um olíu. Við áttum þá heima á Skóla-
vörðustíg 44 og ég var vön að fara með hann yfir eitthve t
niðurfallið þarna á Skólavörðustígnum til þess að láta olíura
renna af honum. Ég var með alveg óskaplega bíladeJ’ i
og hafði gaman af þessu. Svo skipti maður auðvitað um dek' -,
en ég bætti ekki slöngurnar sjálf.
— Upplit á fólkinu? Jú þú mátt trúa því að það var upp! t
á því þegar maður var allt í einú orðinn atvinnubílstjór .
Einu sinni þegar ég var að koma með fullfermi af smjörlí i
í Akranesbátinn, kom til mín kona sem var að fara með bát -
um og sagði; Komdu sæl góða mín. Svo þú ert þá litla stú1 -
an á Svana-bílnum.“ Strákarnir jafnaldrar manns létu held’
ekki á sér standa að gera at í manni og stundum á kvölr1 i
þegar maður var kominn í sínu bezta pússi að spásséra nið r
á „rúntinn" þá sögðu þeir: Nú, þarna kemur þá Svanurir í
Framhald á bls. 31.
Ólafsdalur, sumarbústaður Huldu uppi í Lækjarbotnum,

’

NBÍHUGL