Fálkinn - 02.12.1963, Qupperneq 28

Liljur Sallyar
FramhaJd af bls. 13.
Við keyptum hús í útjaðri
borgarinnar. Þar var allt —
fjöldi herbergja, fallegur garð-
ur með tjörn og eplatrjám.
Aiveg eins hús og ég hafði lofað
fA'.ijy. Celia sagði að hún vildi
aíveg eins lítið hús, en ef ég
viidi frekar þetta, þá skyldum
við eiga það.
Við vorum hamingjusöm,
auðvitað vorum við það, hvern-
ig gátum við annað þar sem
við höfðum allt? Ég kynnti
Celie fyrir Marie Benodet, sem
sagði á sinn sérstæða stutta
hátt: — Þér eruð heppnir aftur.
— Ég kann vel við Marie
Benodet, sagði Celia.
— Hún var alltaf mjög góð
við Sally, sagði ég fráhrind-
andi.
Celia leit undrandi á mig, og
lagði svo hendina sína á mína.
— Segðu mér hvað þýðir þetta
með liljurnar hennar Sallyar?
Ég sagði henni frá laugar-
dagskvöldunum og frá bláa
vasanum.
— Ég hafði ekki ráð að
kaupa handa henni liljur þá,
sagði ég önugur.
— Við skulum fara til París-
ar, sagði ég skyndilega. Við
vorum stödd í þröngri gamalli
götu og mér leið eins og ég væri
að reyna að komast út úr skugg-
anum, en kæmist ekki, ég var
að reyna að hugsa minna um
Sally eins og þegar hún var að
koma heim á sumarkvöldunum
með fangið fullt af blómum.
— Parísar? Hvenær? Cellia
hló að mér.
— Um páskana. í apríl. Þú
veizt, elskan — París á vor-
in.....
Skyndilega fannst mér það
skrítið að Celia skyldi líka vilja
ferðast. Kannske skildi hún
þetta.
— Allt í lagi þá förum við
til Parísar, samþykkti hún.
Við höfðum það alveg dásam-
legt í París. En þó var eitthvað
ekki eins og það átti að vera.
Mér virtist Celia draga sig inn
í sjálfa sig. Manneskjan sem
gekk við hliðina á mér og tal-
aði og hló var ekki sú sama,
hún var eitthvað fjarlæg mér.
Túlipanarnir voru sprungnir
út þegar við komum heim. Allt
heimilið leit svo vel út þegar
við komum. Ég leit á Celia og
hugsaði hreykinn. Ég get gefið
þér allt.
— Hvers vildir þú helzt
óska þér af öllu? spurði ég
hana.
— Ég? Svaraði hún út á
þekju.
NÝTÍZKU HÚSGÖGN
ELDHOSSETT
FALLEG,
VÖNDUÐ,
ÖDYR.
SENDUM UM
ALLT LAND.
HIMOTAN
HOSGAGNAVER^LUN
Þórsgötu 1 — Sími 20820.
— Já, einhvern hlut, svaraði
ég, — eitthvað sem konur lang-
ar í — svo sem pels, uppþvotta-
vél eða nýja eldavél?
Hún varð alvarleg á svipinn
og tók svo andlitið á mér á milli
sinna fallegu handa, og sagði:
— Það þýðir ekkert að vera að
gefa mér fallegar gjafir, ég vil
aðeins ást þína.
Ég keypti dýrindis pels handa
henni í afmælisgjöf, en hún leit
hræðilega illa út í honum, hún
var eins og lítil stúlka sem hef-
ur stolizt út í fötum af móður
sinni.
— Ég er of lítil til að geta
gengið í pels, sagði hún og
strauk gljáandi hárin.
Ég keypti líka handa henni
nýjustu gerð af eldavél, en hún
virtist ekkert vera hrifin af
henni.
Hún vildi vita hvort Sally
hefði óskað sér að eiga svona
eldavél en leit út eins og hún
vissi svarið fyrirfram.
— Við höfðum ekkert eldhús
í Seville Street, hreytti ég út
úr mér.
— Við höfðum aðeins eina
hellu til að elda á .
Ég gekk út í garð og starði
á eplatré í dimmunni. Ég minnt-
ist þess, hvað Sally hafði lang-
aði í eplatré. — Þetta var minn-
ing sem mig langaði ekki til
að rifja upp.
Þegar ég kom til baka inn í
eldhúiið, sá ég að Celia hafði
grátið.
— Ég kann ekkert á þessa
nýju eldavél, stamaði hún og
benti á eldavélina.
— Það gerir ekkert til, sagði
ég stutt.
— Skilaðu pelsinum aftur
sagði ég biturt. — Og fáðu þér
hvað sem þig langar í.
Andlit hennar fékk allt í
einu á sig kaldan svip. — Ég
er ekki Sally, sagði hún, — og
ég get aldrei orðið nein eftir-
mynd af Sally.
— Vertu ekki hlægileg, sagði
ég ergilegur.
Eg skildi seinna hvað það
var sem ég sagði við Celiu.
Celia svaraði biturt: — Ég get
ekki þolað að vera eftirmaður
einhvers, David. Ég veit hvers
vegna að ég giftist þér. En ert
þú viss um hvers vegna að þú
giftist mér?
— Af því áð ég elska þig.
— Eða af því að þér fannst
ég minna þig á Sally.
Hún var orðin æst. Hún gerði
mig reiðan. Hún hafði eitt and-
artak snert við sári sem var
ekki fullgróið enn.
— Allt í lagi þá keypti ég
afmælisgjöf handa þér sem þú
ekki vildir fá. En ég veit bara
ekki hvað þú vilt. Stundum
finnst mér að ég viti ekkert
um þig, sagði ég seinlega.
— Reyndu þá að kynnast
mér, sagði hún kalt. — Ég ætla
að byrja að vinna aftur, sagði
hún rólega. — Geoff Clark hef-
ur boðið mér vinnu við að sjá
um kvennasíðuna í blaðinu
„Gazette“.
— Þú ert þá ekki að hugsa
um að taka þessa vinnu? hróp-
aði ég. f> i
— Ég tek vinnuna, ekki pen-
ingana.
Ég leit á hana og sá einhvern:
kraft leggja frá henni. Allt í
lagi hugsaði ég, en svona hafði
ég aldrei séð hana fyrr. Og mér
líkaði ekki alls kostar þetta
sem ég sá. c->J
Svo kom hún óvænt til mín
og lagði hendurnar um hálsinn *
á mér og sagði: — Ég elska þig )
David, — svo mikið að ég vildi !
óska að ég væri eins og þú vild-
ir að ég væri.
— Ég vil ekki að þú byrjir
að vinna í „Gazette" aftur, -
sagði ég.
— Hvers vegna ekki? Frú
Milner gerir öll húsverk líka.
Og það er ekkert meira fyrir
mig að vinna þar heldur en fyr-
ir hana.
Ég kom alltaf á undan henni
heim, en ég vildi ekki segja
henni hvað ég saknaði hennar
mikið. Fyrsta laugardaginn eft-
ir að hún byrjaði að vinna sagði
hún: „Ég ætla á Gildersbridge
leikritið í kvöl ætlar þú að
koma með mér?
— Ég á að spila golf með Bill
Start, minnti ég hana á.
Henni virtist falla þetta
þungt. En það var ekki liðinn
langur tími eftir að hún var
farin, að Bill hringdi og sagði
að hann gæti ekki spilað golf
þennan dag. Ég hafði ekkert að
gera svo ég fór út í garð að
ganga og varð þá var við að
ég var sígarettulaus og varð að
fara í borgina til að kaupa þær.
Þetta var lítil tóbakssölubúð
við hliðina á Benodet. Ég sá
stúlku koma út úr búðinni með
blómabúnt í fanginu. Svo kom
Marie í gættina lét hendurnar
á dyrakarminn og leit kulda-
lega á mig.
— Hún er farin, sagði hún
stutt. — Hún var hér fyrir tíu
til fimmtán mínútum síðan.
— Hver? spurði ég, og svo
rann það upp fyrir mér að hún
ætti við Celiu.
— Konan þín, sagði hún. —
Hún keypti liljur. Hún gaf mér
merkilegt rannsakandi augna-
tillit sem ég skildi ekki fyrr
en seinna. — Liljur, endurtók
Framhald á bls. 31.
FÁLKINN