Fálkinn - 02.12.1963, Síða 42

Úfilegumenn
Framh. af bls. 41.
Hann þreif stein einn mikinn
og sendi í haus hundsins, er
hann kom upp bakka kvíslar-
innar og steinrotaði hann. En
þegar útilegumenn sáu afdrif
hundsins, kölluðu þeir til Er-
lends: „Þú nýtur þess, að það
er langt til vaðsins.“
f
rlendur vár jafnan
drjúgur yfir skiptum sínum við
útilegumenn, en aldrei sagði
hann neitt, sem hægt væri að
að hafa á um skipti sín við þá
eða hvar þeir hefðu aðallega
heimkynni. Voru menn þess
fullvissir, að hann hefði heitið
þeim að segja sem minnst frá
þeim og unnið þeim þagnar-
eiða. Það styrkti mjög trú
fólksins í þessa átt, að þeir sem
höfðu séð Erlend beran, urðu
þess varir að hann hafði ljótt
og rautt ör yfir þverar herðar,
eftir áverka mikinn. Var Er-
lendur algjörlega frábitinn því
að segja frá, hvernig hann hefði
fengið ör þetta, hvernig sem
ttnetua leituðu eftir því við hann,
bæði kenndan sem ókenndan.
Erlendur reyndi fremur að
hafa góð kynni og vinsamleg
af höfðingjum og valdamönn-
um. Mælt er, að hann hafi verið
vel kunnugur Bonnesen sýslu-
manni Rangæinga, og jafnvel
gefið honum gjafir, svo að hann
garfaði ekki í lausamennsku
hans og flakki. Svo er talið, að
einu sinni hafi svo borið við í
Hallgeirsey í Landeyjum, þeg-
ar stungið var út úr lambhúsi
um vor, að í einu horni lamb-
hússins findust nokkrir pening-
ar. Voru þeir færðir til sýslu-
manns. Grunur lá á, að Erletnd-
ur Helgason hefði fólgið þarna
peeninga, þegar hann fór í ver
til Vestmannaeyja um veturinn,
og ætlað að vitja þeirra, þegar
hann kom til baka um vorið,
en ekki fundið þá aftur. Ekki
varð nein rannsókn um peninga-
fund þennan.
Svo segja sagnir um afdrif
Erlends, að hann hafi um
haustnótt í frosti allmiklu legið
drukkinn úti milli bæja í Land-
sveit. Hann kól þá mikið á
höndum og fótum. Var hann svo
fluttur til Skúla læknis Thor-
arensens á Móeiðarhvoli. Skúla
gekk illa að græða hann og
varð upp á von og óvon að taka
framan af tám hans og fingrum.
En það dugði ekki, og dó Er-
lendur úr kalinu. Sagt er, að
á meðan hann stóð uppi, hafi
læknir orðið var við hann. Kom
hann á kvöldin í rökkrinu til
læknis og otaði að honum stúf-
unum nöktum hryllingslega.
Skúli lét sér ekki bilt við verða.
Hann krufði lík Erlends, tók úr
honum hjartað og brenndi á
báli til ösku. Eftir það varð
hann aldrei var Erlends. Er-
lendur dó upp úr 1840.
c
vo liðu árin. Sagmr
um Erlend Helgason voru farn-
ar að dofna og fölna í minni
manna svo og hin einkennilegu
örlög hans. Nýjar kynslóðir
voru uppi í landinu, breyttir og
nýir tímar. Fólk var að undir-
búa atvinnu- og samgangnabylt-
ingu í landinu. Nýir vegir voru
að teygja sig um sveitir og
byggðir, lagðir af vegagerðar-
mönnum, er kunnu vel til
verka. Austur Holt í Rangár-
þingi var lagður vegur, allt frá
Þjórsárbrú og austur að Rangá,
er líka var brúuð. Eitt sinn er
vegagerðarmenn voru við vinnu
sína og rótuðu jarðefni í hinn
nýja veg, varð þeim allein-
kennilega við. í uppmokstrinum
varð vart peninga, gamallar
myntar, sem þeir einir þekktu,
er við aldur voru. Þegar betúr
var farið að gæta að, fundust
þarna talsverðir peningar.
Menn urðu undrandi á þessu
og vissu ekki hverju sætti. En
fróðir og minnugir menn í
sveitinni gizkuðu á, að hér væri
fundinn hluti af peningum Er-
lends Helgasonar, því að lítið
fannst eftir hann látinn, þrátt
fyrir að allir vissu, að hann
ætti peninga allmikla.
Heimildir: Huld, Þjóðsögur
Jóns Árnasonar, Blanda,
Jólablað Suðurlands og fleira.
Eins og þjófur á nóttu
Framh. af bls. 27.
raunverulega aldrei þorað að
vera fullkomlega viss um hina
endurfundu hamingju mína.
Ég hafði alltaf verið hrædd um,
að Johnny kynni að skipta um
skoðun. Það eina, sem ég þráði
núna, var að komast til hans
og vera alltaf hjá honum.
Hina dauft upplýstu klukku
í mælaborðinu vantaði tíu mín-
útur í.átta, þegar ég ók í gegn-
um Felbury. Til allrar ham-
ingju er ekki meira en ein míla
Framhald á bls. 43
Hvrmn. sjálfan
ertu að tlr'K j aut
með tolta ineð þer
læknir f
Petta er ekkl
tiolti. Þettá er
TÖPHAraiA,
sem gerir
stunaum
42 FÁLKINN