Fálkinn - 13.04.1964, Page 9

Hann vissi hins vegar að
mömmur nota mæliskeiðar til
að láta lyftiduft í kökurnar.
Gísli notaði ekki mæliskeið.
Gísli hafði þetta allt í úlnliðn-
um eins og fínasti barþjónn,
sem er vanur að blanda kokk-
teila.
Hann bara hellti úr krukk-
unni í deigið í trausti þess, að
allt yrði betra ef ekki væri
neitt til sparað.
Hann var sannfærður um, að
kökur yrðu þeim mun betri,
sem meira væxú í þær látið.
Hann setti kakó, salt, pipar
papi'iku og rauðan matarlit.
Og nú bættust allavega litar
slettur við hvítar hveitisletturn-
ar og gular eggjasletturnar.
Svo smakkaði hann á deig-
inu.
„Dásamlegt," stundi hann.
Hann smurði form og setti
deigið í formið. Þetta var mikið
deig. Það var nóg í þrjú tertu-
form, fimm sandkökuform og
afgangur eftir.
Mamma þurfti ekki að baka
í marga daga.
Svo fór kakan inn í ofninn.
Gísli leit inn á fimm mín-
útna fi'esti.
Kakan lyfti sér fallega. Hún
varð há og mikil.
„Þax-na sérðu Eiríkur,"
grobbaði Gísli. „Kakan verður
virkilega stór. Mikið stærri og
betri en kökurnar hennar
mömmu.“
„Mamma er líka kerling,"
sagði Eiríkur með allri fyrir-
litningu sterkara kynsins á því
veikara.
En svo lagði brunalykt um
alla íbúðina.
Fyrst var þetta vægur ilmur,
en smátt og smátt varð hann
af stækum þef.
Örlitlir reykjarbólstrar lögðu
leið sína út með ofnhurðinni.
Það var ekki geðslegt um að
litast, þegar ég kom heim.
Stiginn eins og hann var, allt
eldhúsið í matarslettum og
deigið fljótandi yfir gólfið.
Ég varð að leggjast á hnén
og skúra og skrúbba, ofninn,
skápahurðirnar, veggina, gólfið
og hrærivélina.
Það var verst að hreinsa
hrærivélina.
En elsku maðui'inn minn hló
bara.
Svona ex-u þessir eiginmenn
alltaf.
Þeir eru fylgjandi frumleika
og hugmyndaflugi í matargerð.
Allt fyrir tilbreytinguna, hugsa
þeir og hatast við soðningu
hamsaflot.
Svikarar upp til hópa.
Eins og það sé ekki auðveld-
ara að sjóða fisk en að steikja
hann og bera fram með remú-
laðisósu.
HJÁTKÚ.
Það er undarlegt, hve hjá-
trúin er sterk í mannfólkinu.
Sennilega er þetta meðfætt, því
allflestir eiga sér einhverja hjá-
trúai'grillu, jafnvel börn, sem
aldrei hefur verið talin trú um
neitt slíkt.
Þeir Gísli, Eiríkur og Helgi
trúðu því til dæmis statt og
stöðugt að óskir gætu rætzt.
Ég gat ekki sannfært þá um
hið gagnstæða, þó ég vissi afar
vel af langri reynslu að óskir
rætast aldrei.
Þú huggar þig bara við það
eftir á að þú hafir ekki haft
neitt gott af því að þessi ósk
þarna eða þessi ósk hérna hefði
rætzt.
Og það heitir nægjusemi.
Annars varð ég ekki mikið
vör við þessa hjátrú drengjanna
fyrr en tók að hausta og dimma
á kvöldin.
Þá hættu þeir Gísli, Eiríkur
og Helgi að mega vera úti leng-
ur en til klukkan átta.
Þeir máttu samt vaka til níu.
Þeir vöknuðu annars klukkan
sex.
Ef það er nokkuð sem ég
ekki þoli klukkan sex á morgn-
ana, þá eru það spi'ellfjörugir
og hlæjandi litlir strákar. Þeir
eru svo innilega glaðir og sæl-
ir yfir að hefja nýjan dag, að
maður neyðist til að reyna að
vera glaður og ánægður líka.
Fyrir nátthrafna eins og mig
er það of stór biti.
Þeir sættu sig samt ekki við
að fara að hátta.
Því er nefnilega eins farið
með böi’n í blokk og börn í
bröggum, að þau fá að vera úti
fram eftir öllum kvöldum.
Mér hefur alltaf þótt það
ósiður og mesta ómennska.
Nú fékk ég að heyra þessa
gamal kunnu þulu í fyrsta sinn:
„Allir mega gera það nema
við.“
Það er erfitt að vera forhert-
ur og segja nei, þegar allar
aðrar mömmur eru góðar.
Ég gei'ði það samt.
Suðið minkaði ekki fyi'ir það.
Þá sýndi ég þeim dagblöðin og
lét þá lesa sjálfa, hvað þar stóð
um útivistartíma barna.
„Lögreglan kemur og hirðir
krakka, sem koma heim eftir
klukkan átta á kvöldin," sagði
ég.
Mörg kvöld í röð sátu þeir
Gísli, Eiríkur og Helgi við
gluggann á herberginu sínu og
biðu þess að lögreglan birtist
og flytti hamingjusömu börnin,
sem fengu að leika sér úti á
kvöldin í svartholið.
En ekkert skeði og lögreglan
lét aldrei sjá sig.
Og suðið byrjaði aftur.
Þarna sátu þessir litlu nagg-
ar við gluggann sinn og taut-
uðu:
„Litla systir hans Sigga er
úti og hún er meira að segja
minni en Helgi. Hvenær ætli
við fáum að fara út?“
Oftast nær lét ég þetta eins
og vind um eyrun þjóta og fór
alls ekki út að glugganum til
að horfa á litlu systur hans
Sigga.
En einu sinni gerði ég það
í þeirri von, að ég gæti vakið
áhuga þeirra fyrir einhverju
öðru en útivistum.
„Horfið þið á stjörnurnar,“
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN
3