Fálkinn - 13.04.1964, Blaðsíða 27

mín. — Ætlið þér líka að fá striga, ungfrú
Clinton?
Nick Stanford leit á mig í fyrsta skipti
og ég fann að ég roðnaði dálítið við athugr
ult augnaráð hans, -— Já, takk, sagði ég.
Ég valdi striga af þeirri stærð, sem ég
hafði ákveðið og lagði síðan litatúburnar
á afgreiðsluborðið, ásamt hæfilega mörgum
penslum.
Einn af misheppnuðu vesalingunum hélt
áfram að horfa á mig, fullur athygli, og
nú var hún blönduð þeirri virðingu, sem
virtur listamaður á heimtingu á að sér sé
sýnd. — Þér eigið annríkt framundan,
sagði hann og kinkaði kolli í átt til hlut-
anna, sem ég var að kaupa.
— Já, sagði ég og ljómaði öll.
— Ég er alveg orðinn ómögulegur, sagði
hann við mig. — Ég veld einhvern veginn
engu, sem ég byrja á- Ég held að myndin
verði eins og ég vil hafa hana, — og
skyndiiega sé ég, að það er allt saman
tóm della og skef alt í burtu og byrja upp
á nýtt.
— Góður listamaður er aldrei ánægður
með verk sitt, skaut Whelks spámannlega
inn.
Ég fann vissulega til með þessum list-
bróður mínum, og það kom eins og af
sjálfu sér, að við urðum samferða út úr
verzluninni. Hann var vel höfðinu hærri
én ég og þegar við gengum hlið við hlið
niður High Street í sólskininu, — hann
hélt á pökkunum mínum — fann ég til
einkennilegrar öryggistilfinningar. Mér
fannst hann vera furðulega hirðusamur af
listamanni að vera, í dökkgráum fötum og
tandurhreinni hvítri skyrtu.
Á horninu skildust leiðir okkar. Hann
stanzaði andartak. — Annars heiti ég Nick
Stanford, sagði hann og rétti mér hendina.
— Og ég heiti Dee Clinton. Við tókumst
hátíðléga í hendur.
— Heyrið mér, mig langar til að hitta
yður aftur, hélt hann áfrám og var óða-
mála. Mér finnst. . . já mér virðist við eiga
ýmislegt sameiginlegt.
Ég brosti. — Ég vil gjarna hitta yður
aítur.
Breitt bros breiddist yfir andlit hans,
sem hafði verið örlítið áhyggjufullt. —•
Gott. Viljið þér þá snæða með mér kvöld-
verð á morgun? Eigum við að segja á
Royal, klukkan hálfátta?
Ég hugsaði um dagsbirtuna og málverk-
ið mitt og hvaða tíma það myndi taka að
fara í bað og skipta um föt. — Getum við
ekki heldur hitzt klukkan átta?
— Auðvitað. Á ég að koma og ná í
yður?
— Nei, takk, sagði ég fljótmælt. Ég
hitti yður á Royal.
Héðan í frá sveipaðist tilvera mín rós-
rauðum skýjum. Allt féll saman í eina
heildarmynd, og miðpunktur hennar var
Nick Stanford. Og málverkið, sem nú fór
smám saman að taka á sig heildarform,
barmafyllti hamingjubikar minn.
Við Nick hittumst svo að segja hvert
einasta kvöld, og við hittumst líka oft í
hádegishléinu, þegar hann gat losnað af
skrifstofunni. Þið skiljið — hann var ekki
listamaður að atvinnu. Þegar fyrsta kvöld-
ið uppgötvaði ég, mér til allt að því léttis,
Framhald á næstu síðu.