Fálkinn - 11.05.1964, Blaðsíða 8

í gærkvöldi. Hann var hálf
afsakandi, en þeir vilja flýta
þessu ... Ameríkanar þola ekki
þessa hluti. Þeir vilja Ijúka
þessu af ...
„Þú hefðir ekki verið nema
tólf klukkustundir á leiðinni,”
sagði Ellie.
Hún var langleit, dökkhærð,
ólagleg stúlka, gift prófessor
við Lundúna-háskóla, og hún
var sú eina af vinkonum mín-
um, sem ekki var smekkleg í
klæðaburði. í dag, þarna sem
hún lét fara vel um sig í íbúð-
inni sinni í Islington, með slétt
hárið og ómálað andlitið, klædd
peysu eiginmannsins og göml-
um grænum gallabuxum, leit
hún ekki út fyrir að vera degi
eldri en sú Ellie, sem hafði
komið mér til að hlægja í skól-
anum.
„Ég geri ekki ráð fyrir, að
Fyrsti kafli.
Móðir mín, ófyrirgefanlega
falleg og rík, var uppspretta
auðæfa minna, og fram til þess
dags, er ég heyrði um dauða
hennar — sem borið hafði að
mjög skyndilega — í New
York, lifði ég á þann hátt, að
allir öfunduðu mig. Ég var laus
við allar áhyggjur, spillt af
eftirlæti, jafnvel dáð — fólk
dáði mig — af því að ég var
ung, vel klædd og tilfinninga-
rík. Og fögur líka. Það hefði
mátt búast við því, að telpa,
sem farið hafði verið með um
alla Evrópu eins og ferðatösku,
sem gengið hafði í sex klaust-
urskóla allt frá Dublin til
Madrid, og að lokum varð skilin
eftir í ensku klaustri á af-
skekktasta stað í Devon, þegar
móðir hennar giftist til Banda-
ríkjanna, hefði orðið eitthvað
undarleg. En það var nú eitt-
hvað annað. Ég elskaði enska
klaustrið. Mér leið vel þar og
ég var aldrei einmana. Öllum
líkaði vel við mig. Ég gaf stelp-
unum í skólanum þær stærstu
kökur, sem hugsast gat, ég fékk
Jeyfi til þess að halda mínar
eigin afmælisveizlur fyrir alla
110 nemendurna, en allt þetta
kallaði vinkona mín Ellie, sem
lét sér fátt um finnast, „bjána-
skapinn úr henni Martine.“
Enda þótt móðir mín færi
til Bandaríkjanna og sendi að
lokum eftir mér (Komdu til
okkar, elskan), settist ég að í
Englandi. Ég lauk námi og fór
í háskóla í London. Ég skemmti
mér konunglega, vegna þess að
ég hafði það tvennt til að bera,
sem með þurfti, glaðlyndið og
peningana. Mamma kom annað
slagið yfir um til þess „að heim-
sækja“ mig, með sína háu,
kjánalegu rödd og allt of ung-
lega klæðaburð, ónauðsynlegu
andlitslyftingar og sífellda
hlátur og hún var peningaupp-
sprettan mín. Enginn gat sagt
um mömmu, að hún væri ekki
rausnarleg. Það þurfti ekki
annað en minnast á að maður
hefði ekki eitthvað til að
óánægjusvipur kæmi á hana.
Auðvitað verðurðu að fá það.
Við skulum skjótast yfir um í
litlu búðina, vina mín, þú veizt,
þessa fínu, sem verið var að
opna í síðasta mánuði.
Nú var vika liðin síðan ég
fékk fréttirnar. Ég gat ekki
hætt að hugsa um mömmu. Það
var ótrúlegt að hún væri dáin.
„Ætlar þú ekki að fara að
jarðarförinni?“ sagði Ellie.
„Hún var brennd í gær. Don
hringdi til min frá New York
I þessu blaði hefst ný og spennandi framhaldssaga, eftir SUZANNE EBEL.
Hún hefur skrifað mikið af smásögum og útvarpsefni, bæði á ensku og
frönskú. Suzanne Ebel er gift blaðafulltrúanum við The Royal Shakespeare
Theater í Stratford-upon-Avon og eiga þau þrjú börn.
Saga sú, sem hér hefst, segir frá ungri og fallegri stúlku, sem á ríka móður
í Ameríku — eða heldur það, er kannski réttara að segja. En skömmu eft-
ir að sagan hefst fær hún þær fréttir, að móðir hennar hafi verið orðin alls-
laus, og unga stúlkan, sem vart hefur difið hendinni í kalt vatn, verður nú
allt í einu að fara að vinna fyrir sér. En áður en það verður fer hún í smá
ferðalag .... Annars er víst ekki rétt að segja meira svona í upphafi, en
við óskum ykkur góðrar skemmtunar.
Við höfum tekið upp þann hátt, við myndskreytingu sögunnar, að fá nem-
endur úr leikskóla Þjóðleikhússins, til þess að leika atriði úr sögunni, og
væntum við þess að lesendum þyki í því nokkur fengur, því auk þess sem
sagan verður miklu líflegri, gefst ykkur einnig kostur á að sjá upprennandi
Ieiklistarstjörnur okkur, sumar hverjar óþekktar. Þau, sem skreyta blaðið í
dag, eru Anna Herskind og Arnar Jónsson,
þa@ skipti nokkru máli, þó ég
hafi ekki farið að jarðarför-
inni.“
„Mér finnst það. Ég er svo
mikið fyrir svört sorgarklæði,
syrgjendur, bílhlöss af blóm-
um, og fjári dýran legstein. Og
fólk, sem heimsækir gröfina á
hverjum sunnudegi. Það er ein-
hvern veginn notalegra að
hugsa um þá dauðu.“
Ég fór frá henni og tók mér
bíl heim í íbúðina mína við
Eaton Square. Dauði móður
minnar var einmitt ekki nota-
legur. Hann var hræðilega
þjakandi. Hún var svo mikið
fyrir minka og demanta, ang-
aði öll af frönskum ilmvötnum,
svo maður varð að hörfa undan,
þegar komið var inn í herbergi
þar sem hún hafði verið . ..
hún skildi eftir sig ilman svo
að hægt var að finna hana, hvar
sem hún var í húsinu ... hún
var svo glysgjörn og kát. Það
hæfði mömmu ekki að vera
dáin.
Ég var trúlofuð þegar hér var
komið sögu, manni, sem kall-
aður var Joe. Ég hafði verið
trúlofuð tvisvar eða þrisvar
sinnum áður — einu sinni
Ameríkana, þegar ég dvaldist
hjá mömmu í New England,
einu sinni skemmtilegum
Frakka, og einu sinni leiðinleg-
um spænskum rithöfundi, en
frá honum hafði ég sloppið á
síðasta augnabliki.
Við Joe höfðum þekkzt í eina
sex mánuði og ætluðum að gifta
okkur með vorinu. Ég var
tuttugu og fimm ára gömul, en
leit út og hagaði mér eins og
ég væri miklu yngri. Sein-
þroska, eins og mamma hafði
verið, ef hægt var að segja að
fimmtíu ára táningur þroskað-
ist yfirleitt.
Joe var aðlaðandi. Hann var
8
FALKINN