Fálkinn - 11.05.1964, Blaðsíða 9

hár og grannur sem kúreki, og
hugsaði fram úr hófi mikið úm
fötin sín. Hann dundaði við að
búa til sjónvarpsþætti. Hann
notaði dýran rakspíra og ilm-
aði dásamlega. Mér geðjaðist að
honum ... nei, ég elskaði hann.
af því að hann var léttlyndur
eins og ég. Hann var líka góður
félagi, reiðubúinn til þess að
hlæja hvenær sem var, og
hafði eitthvert líkamlegt að-
dráttarafl. Hann bjó aðeins
nokkurra mínútna gang frá
litlu fallegu íbúðinni minni, en
kom alltaf til mín á hverjum
degi, til þess að ræða við mig
og hjálpa mér að elda (hann
var mjög góður matreiðslu-
maður), og svo til þess að daðra
dálítið við mig. Við vorum
saman á hverjum degi, og okk-
ur leið ágætlega, Við skemmt-
um okkur, og annað slagið rif-
umst við dálítið, en það gerði
bara samveruna skemmtilegri
á eftir.
Ég steig út úr leigubílnum
og leit upp í gluggann á íbúð-
inni minni — klukkan var
fimm og þetta var á dimmu
desemberkvöldi. En glugginn
var myrkur, svo Joe var ekki
heima.
Ég borgaði leigubílinn og
opnaði dyrnar. Hlýjan frá upp-
hituninni vafðist um mig eins
og skinnfeldur, þegar ég gekk
upp dimman stigann með
þykku ábreiðunum. Húsið var
frá átjándu öld, og því hafði
verið breytt á þennan undar-
lega hátt, sem sumum enskum
arkitektum tekst að breyta
gömlum húsum. Það hafði ekki
glatað neinu af sínum fyrri
persónuleika. Þiljurnar, gyll-
ingin, gluggahlerarnir og loftið
var allt eins og það hafði áður
verið. Ég gekk upp á þriðju
hæð og opnaði dyrnar á íbúð-
inni.
„Halló, vina.“
„Joe! Þú gerðir mér svo bilt
við!“
Hann hafði þegar kveikt upp
í arninum, og eldurinn varpaði
bjarma á vinalegt herbergið,
sem ég hafði útbúið aðeins fyrir
mig eins og væri það málverk
frá Viktoríu-tímabilinu. Hann
hafði legið á teppinu fyrir
framan eldinn. Nú stóð hann
upp, ó hann sýndist svo hár
þarna sem hann gekk yfir til
mín í bjarmanum og kyssti mig.
„Jæja, hvernig hefur þér
gengið í dag?“
„Oh, ég er dálítið niðurdreg-
in. Ég held stöðugt áfram að
hugsa um hana.“ Ég fór úr
kápunni og kastaði henni yfir
sófann.
„Aumingja litla stúlkan mín.
Komdu hingað.“
Ég fór til hans hlýðin eins
og hundur. Joe dró mig niður
á mjúka ábreiðuna til sín. Ég
lagðist þétt upp að honum, og
andaði að mér þessum sterka
ilmi, sem af honum var, glöð
yfir að vera nálægt honum,
að finna þennan vöðvamikla
hlýja líkama nærri mér, hann
sem var framtíð mín, og lét
mig gleyma því, hversu sak-
bitin ég var.
„Ellie sagði að ég hefði átt
að fara og verða viðstödd jarð-
arförina."
„Ellie er bjáni. Hvernig áttir
þú að geta það?
„Þú veizt, hve oft hún hefur
á réttu að standa.“
„Ég viðurkenni, að það hefði
verið rétt.“
„Oh, Joe! Þú meinar þó
ekki...“
„Elsku, bezta Martine mín,
láttu nú ekki svona. Þú veizt
þó fullvel, að þú tilbaðst Dotty.
Hún hefði aldrei getað átt dótt-
ur, sem virti hana meira. Og
svo var nú heldur engin skömm
að þér. Hún geislaði sannar-
lega, þegar hún fór út með þig
að borða. Þú varst allt, sem hún
hafði óskað sér fyrir barn.
Hættu bara að stynja og emja
yfir því, að þú gazt ekki verið
nærstödd til þess að slétta úr
koddanum, á meðan hún lá veik
eða til þess að gefa henni
hægðasaltið og aka síðan í
einum þessara vagna með
svörtu fjöðrunum!"
„Þú ert voðalegur drengur."
„Ég veit það, ástin mín. Ég
náði okkur í eina af anga litlu
steikunum frá Jacksons. Þær
eru ljúffengar. Mjög svo erfið-
ar að matreiða.“
Joe og mér þótti gaman að
fara í kvikmyndahús, og eftir
að hafa borðað kvöldverð, sem
hann bjó til, á meðan ég baðaði
mig (Ég kom með dálítið af
þessari nýju olíu handa þér,
hún á að vera góð fyrir húðina,
sagði mér kaupmaðurinn í
Curzon Street), fórum við út
að sjá ítalska mynd. Á eftir
„Ekki einn eyrir ...“ endur-
tók ég. Það' var eins og ég væri
lömuð ...
dönsuðum við í litlum klúbb
handan við Walton Street. Við
nutum þess að dansa saman,
og það var orðið framorðið,
þegar við komum að lokum
heim aftur, geispandi, inn í
húsið, dimmt og hlýtt eins og
ofn. Hann kyssti mig og við
stóðum þétt saman, vöfðum
hvort annað örmum, róleg,
hamingjusöm, algjörlega að-
skilin frá borginni, sem niðaði
eins og á fyrir utan.
Síminn vakti mig klukkan
tíu morguninn eftir. Hann reif
mig upp úr fasta svefni.
„Já?“ sagði ég, og reyndi að
vakna til lífsins.
„Ungfrú Black? Þetta er hjá
Turnbull og Co. Herra James
Turnbull vill tala við yður“ ...
„Martine? Þetta er James.
Hvernig líður þér?“
„Dálítið þunglynd.“
„Jæja. Auðvitað. Þetta var
svo mikið áfall — heldurðu að
þú gætir ekki komið hingað til
þess að tala við mig núna fyrir
hádegi?“
„Verð ég að koma?“
„Já, Martine, ég held þú
verðir að gera það.“
Ég ók ólundarlega í leigubíl
niður til City, nokkuð seint þó.
Mér virtist það óréttlátt af
James Turbull, sem ég hafði
þekkt frá fæðingu, að senda
eftir mér á þennan hátt. Hann
hefði eins vel getað litið inn
og fengið sér sherry-sopa eða
eitthvað því um líkt. Ég hafði
alltaf hatað City. Þar var allt
svo óhreint, og menn létu sig
ekki muna um að hrinda manni
út í göturæsið jafnvel þótt
maður væri klæddur í mink.
Skrifstofa James Turnbull
hafði verið í Sugar Lane um
langt skeið. Hún var í gömlu
húsi með þröngum stigum.
Einkaritarinn var hálfblind og
sat í klefa, sem líktist einna
helzt skriftastól. Hún pírði
augunum á mig og bauð mér
virðulega að ganga beint inn.
Mér var fylgt inn í rykuga
skrifstofu James með þeirri
formfestu, sem dró nokkuð úr
sárindum mínum. Á skrifstofu-
gólfinu var tyrknesk ábreiða,
þar logaði eldur, og skrifborð-
ið var yfirfullt af drasli.
James stóð upp og heilsaði
mér. Þegar ég var barn, hafði
hann verið stimamjúkur, ungur
maður, í miklu uppáhaldi hjá
mömmu. En þegar hann eltist
varð hann geysilega feitur, og
þessa dagana virtist ýstran vera
að yfixtaka hann, eins og
skrýmsli, sem réði yfir James
Hann brosti til mín á sama ve!-
viljaða háttinn og hann hafði
gert frá því ég var átta ára, og
benti mér á óþægilegan »tól á