Fálkinn - 11.05.1964, Blaðsíða 28

var þrýstiloftskútur5 irt tómur
og ekki um annað að gera en
að reyna að koma vélinni af
stað með kaðli; sömu aðferð og
þeir höfðu áó^i reynt árangurs-
laust. Það fcv einnig á sömu
leið. Þeiv stríddu við það lengi
dags að k./ma vélinni í gang
og gáfust Ui>- er liðið var fram
á kvöld. Það voru vonsviknir
menn, máttfarnir af hungri og
þorsta, sem hættu þeim tilraun-
um. Þeir ræddu um horfurnar
og þeim kom öllum saman um
að ef þeir hefðu eitthvað að
drekka, þá væri allt annað hé-
gómi. Sulturinn var sár, en
hvað var hann á móti þorstan-
um? Ef bara væri hægt að
breyta öllum þessum sjó í
nokkrar flöskur af vatni. Allt
í einu tók Kjartan viðbragð.
Hann sagðist kunna að brugga,
og því ekki að brugga vatn úr
sjónum? Þeir hófust allir handa
af endurnýjuðum krafti. Kjart-
an náði í olíurörið frá vélinni,
mjótt eirrör og hringaði það
upp. Hann kom með brúsa und-
an smurolíu og hálffyllti hann
aí sjó og þeir náðu í vatnsfötu
með sjó. Þeir skáru í sundur
bjöigunarbelti til þess að fa
kork í tappa og síðan var end-
anum á eirrörinu stungið í gegn
um tappann á brúsanum, vafn-
ingarnir látnir niður i fötuna
með köldum sjónum og brúsirm
settur á ofninn. Nú biðu allir
í ofvæni. Skyldi þeim heppnast
þetta og að slökkva sárasta
þorstann? Sjórinn hitnaði í
brúsanum og hann þandist út
— og sprakk. Lúkarinn fylltist
af gufu og reyk og það lá við
við að eldurinn dræpist. En
þeim tókst að lífga hann við
og þeir náðu í annan brúsa,
sem hélt og brátt dropaði vatn
út úr þeim enda eirrörsins, sem
lá út yfir fötubarminn. Það var
dýrðleg sjón. Þeir héldu áfram
að eima þar til korr'.ir. var full
flaska og eftir að hafa kælt
vatnið, skiptu þeir því jafnt á
milli sín. Það slökkti sárustu
kvalirnar en heldur ekki meir.
Þeir héldu áfram að eima alla
nóttina og allan daginn eftir.
Þetta var mikið bras. Þeir urðu
að vera tveir við eiminguna,
því bæta þurfti í eldinn, halda
tækjunum þegar báturinn valt
og síðast en ekki sízt: Varð-
veita flöskuna sem vatnið draup
í. Aðfaranótt mánudags 26.
FOTIN FRÁ
febrúar er rétt vika var liðin
frá því þeir fóru í þennan
langa róður, sáu þeir að veðra-
breyting var í aðsigi. Guðmund-
ur skipstjóri, sem alltaf hafði
haldið leiðarreikning í hugan-
um, áætlar að þá hafi vb. Krist-
ján verið 120 mílur undan landi.
Þegar leið á morguninn lygndi
og brátt vaggaði Kristján á
lognslét'um sjónum. Seglin rétt
blöktu og spegluðust í sjávar-
fletinum. Skyggai var gott, en
þeir sáu hvergi til lands. Menn-
gengu vaktir og reyndu að
hvíla sig þess á milli, en þeir
gátu ekki sofið nema örstund
í einu vegna kuldans. En verst-
ur var þorstinn þrátt fyrir vatn-
ið, sem fékkst úr bruggtækj-
unum. Þau voru í gangi dag og
nótt og þrjár til fjórar flöskur
af vatni eimuðust daglega Sult-
urinn svarf að og mennirnir
þjáðust, þótt engir.n mælti
æðruorð. En hve lengi mundu
mer.nirnir þola þessa raun?
Logtiið hélzt alla nóttina, en
þriðjudagsmorguninn 27. and-
aði á vestan. Golan fyllti seglin
og nú var stefnan tekin til lands
og stýrt vestur að norðri. Vind-
herti eftir þvi sem á daginn
leið. Guðmundur hafði lát.ið
taka rif úr stórseglinu og nú
sigldi vb. Kristján hraðbyri til
lands. Um kvöldið var komið
rok og sjór var vaxandi. Eftir
að rafmagnið kláraðist höfðu
þeir haft luktina af baujunni
til þess að lýsa á áttavitann. Nú
var hún einnig á þrotum svo
þeir sáu ekki á hann eftir að
dimmdi. Þeir reyndu að halda
stefnunni eftir sjó og vindi og
ekki hefir sú sigling verið heigl-
um hent, í stórsjó og roki. Þetta
veður hélst alla nóttina og dag-
inn eftir snérist vindurinn til
suð-vestanáttar og gekk á með
éljum. Nú var sjólag orðið mjög
slæmt og mikillar aðgæzlu þörf
við siglinguna. Báturinn varði
sig vel sem fyrr. Það var tekið
að dimma þetta kvöld og Sig-
urður háseti var við stýrið. Allt
í einu sá hann ljós framundan.
Hann leit undan og síðan aftur
í þá átt sem hann hafði séð
ljósið. Þeir höfðu svo marg-
sinnis séð ljós, sem ekki reynd-
ist annað en blekking. En þarna
var virkilega ljós. Sigurður batt
stýrið og flýtti sér fram að
lúkarskappanum og kallaði til
Guðmundar að koma upp. Hann
var í fyrstu vantrúaður á ljósið,
en sá það brátt eins og Sigurður
og eins allir hinir, þeir Kjartan,
Sigurjón og Haraldur, sem allir
höfðu komið upp úr lúkarnum.
Ekki verður fögnuði þeirra með
orðum lýst, er þeir sáu loks
merki þess að þjáningum og
hrakningum þeirra yrði brátt
lokið. Þeir útbjuggu í flýti eld-
stæði á framþilfari, lóðastamp
og settu þar í gúmíhring og
spýtur ásamt olíu. Guðmundur
áleit þá út af Garðskaga, en
ljósin á brezkum togurum og
stóð sú staðarákvörðun heima
við leiðarreikning hans. Þeir
sigldu brátt að þeim togara
sem næstur var og tendruðu
bál á þilfarinu. En í stað þess að
veita hinum nauðstadda báti og
skipshöfn hans aðstoð, slökkti
togarinn ljósin og flýtti sér
burt. Sama sagan átti sér stað
með alla togarana sem þarna
voru. Þeir ýmist létust ekki
sjá neyðarmerkin eða flýttu sér
burt. Auðvelt er að gera sér í
hugarlund vonbrigði mannanna
á vb. Kristjáni, sem búnir voru
að berjast við náttúruöflin,
kvaldir af hungri, þorsta og
vosbúð í næstum tólf sólnr-
hringa, er þeir á þriðja klukku-
tíma sigldu milli upplýstra tog-
aranna, sem gjörsamlega virtu
neyðarmerki þeirra að vettugi.
Þeir voru komnir austur fyrir
þá þegar Guðmundur fyrirskip-
aði að taka niður fokkuna og
leggjast til drifs og bíð:i birt-
ingar. Þá var klukkan þrjú eft-
ir miðnætti, aðfaranótt 29. fe-
brúar. Þeir höfðu ennþá enga
landsýn um kvöldið,, en með
birtingu sáu þeir landið. Það
var hvítt niður í fjöruborð. Þeir
sáu nú Stafnes og Reykjanes-
vita. Vindstaðan var nú orðin
vest-norð-vestan og gekk á með
hvössum éljum. Sjólag fór óð-
um versnandi og um miðjan
morgun kominn stórsjór. Þeir
heistu fokkuna og sigldu beiti-
vind norðaustur í stefnu fyrir
Skaga. Síðdegis hinn 19 febrúar
voru allir Sandgerðisbátar
komnir að, nema vb. Kristján.
Bátarnir höfðu átt í erfiðleik-
um, en ekki hlotið áföll. Þegar
komið var fram að miðnætti
og báturinn var ennþá ókominn,
hringdi útgerðarmaður hans,
Lúðvík Guðmundsson í Sand-
gerði, til Slysavarnafélags ís-
lands, sem sendi björgunarskút-
una Sæbjörgu strax af stað til
leitar. En Sæbjörg varð einskis
vísari og heldur ekki varðskipin
Ægir og Óðinn, né heldur vél-
bátar úr verstöðvum á Reykja-
nesi sem leituðu næstu daga.
Heldur þótti leit þessi og skipu-
lag hennar laust í reipunum.
Um helgina 25. febrúar birtu
útvarp og blöð frétt um að
Kristján væri talinn af og nöfn
mannanna sem á honum hefðu
verið, ásamt venjulegum upp-
lýsingum er þannig stendur á,
látin fylgja. Landmennirnir
sem unnið höfðu við útgerð
28
FALKINN