Fálkinn - 11.05.1964, Blaðsíða 26

Maðuxinn, sem sagði að i)löðin hefðu
EITTHVAÐ fyrir AIIA,hefur aldrel átt
heima í hragga með 75 öðrum gæjumíí
M.
ijSmt
) King Fcaturea Syndicate, Inc., 1963. World righta re.-terved.C Butl’s
það — ha, — hann á nóga
peninga, peninga eins og skít,
en hann er aumingi samt.
— Það getur svo sem verið
— sagði ég og athugaði hvort
maðurinn færi ekki að koma.
— Ertu giftur?
— Já.
— Og er konan þín ánægð
með þig?
— Það held ég.
— Þú heldur það, jahá, en
veiztu ekkert um það?
— Ég trúi að hún sé það.
— Áttu peninga?
— Nei.
— Það getur bjargað málinu,
blankir menn eru betri en ríkir.
— Hvað meinarðu? spurði
ég.
Hún varð dularfull á svipinn
og virtist nú hugsa um hríð, og
spurði svo:
— Eruð þið saman?
— Stundum.
— Og sofnar hún alltaf?
— Það held ég.
— Þú heldur það — já, en
veizt það alls ekki.
— Jú, ég veit það.
Hún leit í kringum sig, eins
og til að gá að, hvort nokkur
heyrði til hennar.
— Ég ætla að segja þér dá-
lítið — uss — það má enginn
heyra — sko maðurinn minn
— hann er vesæll — ég hata
hann út af lífinu skal ég segja
þér, hann hefur ekkert haft
handa mér — ekki í sex löng
ár, heyrir þú það?
— Hvað er að heyra? sagði
ég og vissi ekkert hvað ég átti
að segja.
— ... svo bara gefur hann
mér einhverja gjöf, eða pen-
inga — hringi og skran, ha?
— Eru ekki peningar góðir?
Með ógurlegri fyrirlitningu
leit hún á mig, eins og ég væri
ógeðslegur og rotinn, og færði
sig burt frá mér og kallaði.
— Þjónn. Einn Manhattan,
þjónn, strax.
Pétur Ólafsson
Framhald af bls. 22.
Eisenstein og Luis Bunuel. Ég
hef séð flest verk þessara meist-
ara og þeir eru mér afar hug-
stæðir. Einnig hafa kynni mín
af list Antonionis vakið áhuga
fyrir verkum hans. Mig langar
til að víkja hér að einu atriði.
Mörgum, sem sjá kvikmyndir,
er alls ekki nógu Ijós þáttur
leikstjórans í henni. En það
er fyrst og fremst leikstjór-
inn sem gerir hverja mynd
að því sem hún er. Myndin er
mestan part hans verk, í flest-
um tilfellum, og ef leikstjórinn
er raunverulegur listamaður og
fær að ráða sér sjálfur, þá ber
myndin vitni um hans persónu-
lega stíl og verður ekki ruglað
saman við annarra verk. Klipp-
ing eða skeyting myndar er
einnig mikilsverður þáttur í
gerð kvikmyndar og margir
leikstjórar vilja fá að skeyta
saman myndir sínar sjálfir, eða
hafa þar hönd í bagga, a. m. k.
Evrópuleikstjórar, en í Banda-
ríkjunum er þessu nokkuð á
annan veg farið. Þar ræður
framleiðandinn — producer —
mestu. Ég held að nokkuð sé
að draga úr stjörnudýrkun að
minnsta kosti hjá öðrum en
gelgjuskeiðurum og frekar sé
nú farið að taka tillit til þess
hver gert hefur myndina, það
er til dæmis nóg að tala um
Hitchcock-mynd og þá vita allir
hvað um er að ræða.
— Hvað vilt þú segja um
kvikmyndaeftirlit?
— Ég vil hafa það sem allra
minnst. Að banna mynd eða
klippa úr henni er álíka vafa-
samt og að banna bækur. Ég
er líka þeirrar skoðunar að full-
orðið fólk eigi sjálft að ráða
hvaða myndir það sér og hvað
ekki. Og þá komum við að öðru
atriði í þessu máli og það eru
börnin. Mér finnst kvikmynda-
eftirlit gagnvart börnum, að
sumu leyti strangara en það
er nú, vera sjálfsagður hlutur
og ætti að fylgja því betur eftir
en gert er. Það er sjálfsagt að
banna myndir innan ákveðins
aldurstakmarks, en reynslan í
öðrum löndum hefur sýnt að
oft hefur kvikmyndaeftirliti
tekist að skemma og eyðileggja
góð kvikmyndaverk. Kvik-
myndaeftirliti með skæri á lofti
til að „velja“ kvikmyndir
handa mér afneita ég algjör-
lega.
— Nokkuð, sem þú vilt taka
fram að lokum?
— Það væri þá helzt í sam-
bandi við val kvikmyndahúsa
á kvikmyndum. Hér er skranið
oftast látið ganga fyrir góðum
myndum. Það er fyrst og fremst
hugsað um hvaða mynd gefi
mestan gróða. Þegar maður
spyr hvað þessu valdi er svarið
venjulega á þessa leið: Það
þýðir ekki að sýna hér góða
mynd, fólk vill ekki sjá hana.
Þeir, sem svara svo, hafa ekki
gert sér ljóst að þetta er þeim
sjálfum að kenna, þar sem þeir
hafa gætt þess að halda ruslinu
að fólki og ýta undir lægsta
FALKINN