Fálkinn - 11.05.1964, Blaðsíða 19

leið þeirra. Og þess var heldur
ekki langt að bíða. Þeir komu
að togara, sem togaði í svipaða
stefnu og báturinn sigldi. Þeir
á vb. Kristjáni biðu ekki boð-
anna og kveiktu í kyndlunum,
sem loguðu glatt í skjóli við
stýrishúsið. En togaramenn virt-
ust bæði sjónlausir og eftirtekt-
arlausir. Á aðra klukkustund
sigldu skipin svo til samsíða,
vélbáturinn sem var hjálpar
þurfi og brezki togarinn, sem
þarna skóf botninn nokkrar
mílur frá landi. O, farann í
andskotann, hugsuðu þeir á
Kristjáni þegar togarinn breytti
stefnu og hvarf út í hríðina. Nú
var komið fram á kvöld og enn
sigldu þeir sömu stefnu. Guðm-
undi taldist svo til að þannig
ættu þeir að komast í landvar
þar sem hægt yrði að leggjast
fyrir akkeri unz hjálp bærist.
Guðmundur snéri nú bátnum
uppí og þeir lóðuðu dýpið, sem
reyndist vera 40 faðmar. Akk-
erisfestin á vb. Kristjáni var
aðeins þrír liðir (45 faðmar)
svo ekki var ráðlegt að leggjast
að svo komnu. Þeir ræddu horf-
urnar og voru allir vongóðir.
Þeir hlytu að ná landi fljótlega
með einhverjum hætti.
Eftir miðnætti rofaði til og
þeir sáu Reykjanesvitann. Þeir
vissu þá að þeir voru komnir
suður undir Reykjanesröst og
lögðu nú bátnum yfir og settu
stefnu eins nærri vindi og hægt
var. Stefnan var því sem næst
norð-austur. Enn hafði veður-
hæðin aukist en öðru hverju
rofaði til. Þeir sigldu þessa
stefnu í tvo tíma, en lögðu bátn-
um uppí og lóðuðu. Nú var
ennþá dýpra en fyrr. Þá rak
til hafs svo ekki varð um villst.
Bátinn dreif meira af, en það
sem vannst með seglunum. Þeir
lögðu aftur yfir og settu stefn-
una suð-vestur og undir morg-
un höfðu þeir landkenningu og
sáu Reykjanesvitann. Þeir lóð-
uðu þá dýpið en fundu ekki
botn. Guðmundi skipstjóra var
ljóst, að nú gilti að verja bát-
inn og að hamla því að ræki
vestur í haf, vestur úr því
svæði, sem leitarskipin vænt-
anlega færu um. Þeir þrírifuðu
stórseglið og lögðu yfir, sigldu
beitivind til norð-austurs.
Báturinn varði sig nú vel
og fór vel í sjó þótt hvasst væri.
Sama stefna var sigld alla nótt-
ina og var Guðmundur lengst
af við stýrið. Kjartan vélamað-
ur hafði allan tímann unnið við
vélina og var nú búinn að gera
á henni þá viðgerð, sem aðstæð-
ur leyfðu. Þeir lögðu sig til
skiptis, en aldrei lengi í einu,
því alltaf bjuggust þeir við að
hitta skip, sem mundi veita
þeim aðstoð.
Þriðjudagsmorguninn 20.
febrúar reyndi Kjartan að koma
vélinni í gang. Það hafði tekist
að hita „glóðarhausinn“ þrátt
fyrir að prímusinn var í ólagi.
Þrýstiloftið á kútnum snéri
henni nokkra snúninga en allt
kom fyrir ekki. Mönnunum
hugkvæmdist að reyna gang-
setningu með kaðli, sem vafið
væri utan um kasthjólið. Þeir
reyndu þetta lengi dags en allt
kom fyrir ekki. Vélin fór ekki
í gang. Ennþá hélst austan rok
og snjókoma og þeir sigldu
beitivind til skiptis suð-austur
og norð-austur, tóku þó alltaf
lengri slagi norður eftir til þess
Framh, á bls. 27.
Guðmundur sagði hásetum sínum,
að setja upp neyðarmerki
fána í frammastur
og kúlur í afturmastur.
Síðan gengu þeir í að setja upp segl;
þeir heistu fyrst messanseglið
á afturmastrið, en síðan fokku og stðrsegl