Fálkinn - 10.08.1964, Side 14

Stolnu árin
Framh. af bls. 12.
Charles varfærnislega. Ég lyfti
höndunum í vonleysi mínu.
— Ekki man ég eftir því. Ég
veit ekki, hvar ég hef verið,
eða hvað ég hef gert síðustu
fjórtán árin. Það síðasta, sem
ég man eftir er, að ég átti að
gifta mig næsta dag — faðir
:minn og ég höfðum komið til
London — og það var í apríl
1943. Eftir það man ég ekki
eftir nokkrum einasta hlut fyrr
en ég vaknaði í morgun. Þá hélt
ég að kominn væri næsti dagur
— en nú er þó komið árið 1957!
Ég veit ekki hve lengi ég hef
verið hérna í húsinu — en það
hljótið þér að vita hr. Landry!
Hann svaraði hægt: — Já,
það veit ég. Þú hefur búið hér
í húsinu frá því það var byggt
fyrir tíu árum. Þar á undan
leigðum við á ýmsum ólíkum
stöðum.
— En hvers vegna er ég
hérna? Hvers vegna er ég ekki
hjá föður mínum — eða John?
— John?
— Já, sagði ég. Við ætluðum
að fara að gifta okkur ...
Hann starði á mig. — En fyr-
ir stríð bjuggum við í Kanada,
sagði hann.
Ég varð næstum því mállaus.
Ég endurtók: — Fyrir stríðið ..
— Já, við giftum okkur í
Kanada. Þú ert fædd þar, og
hefur búið þar allt þitt líf, þar
til við komum til Englands
árið 1943.
— En það er þó lýgilegt!
stundi ég upp. Ég hef aldrei
í lífinu verið í Kanada! Og ég
man eftir öllu, sem skeði fyrir
1943. Ég get ekki munað árin
þar á eftir! Og að við skulum
vera gift...
— Við giftum okkur ár-
ið 1938.
— Þá var ég aðeins þrettán
ára! Ég gat næstum skellt upp
úr, þetta var svo ótrúlegt.
-— Þú varst átján ára, ég
get sýnt þér fæðingarvottorðið
þitt. Þú ert fædd í Ottawa, þú
hézt Elise Fourner áður en við
giftum okkur. Lisa, þú hefur
ofreynt þig á vinnunni og ert
allt of þreytt — brúðkaupið
hefur verið þér ofraun. Þú þjá-
ist af einhvers konar minnis-
leysi, en þegar þú ert búin að
hvíla þig ...
Þetta er ekkert minnisleysi!
mótmælti ég. Ég man eftir
hverjum smáhlut fram til þessa
kvölds í London. Ég heiti Dor-
cas Mallory ...
Hann sagði blíðlega: — Þú
hefur aidrei heitið Dorcas Mall-
14 FÁLKINN
ory. Það er staðreynd, Lisa.
Eða heldurðu virkilega, að ég
myndi ekki þekkja þig aftur,
eiginkonuna mína? Eða að
Joanna þekkti þig ekki, þú, sem
ert móðir hennar?
— En það er ekki rétt, kvein-
aði ég. Það getur ekki verið
rétt!
— Jú, það er það. Þú hefur
bara ímyndað þér þetta með
þessa Dorcas Mallory og
London. Þig hlýtur að hafa
dreymt það. Þetta getur ekki
verið annað en minnisleysi.
— Nei, sagði ég. Nei!
— Mannstu ekki eftir nokkr-
um sköpuðum hlut frá lífi þínu
í Kanada? sagði Charles undr-
andi, og var farinn að verða
dálítið áhyggjufullur á svipinn.
— Nei, sagði ég þrákelknis-
lega. Hvernig ætti ég að geta
munað eftir því?
— Minnið kemur áreiðanlega
aftur, það skaltu sjá. Vertu
ekki að gera þig órólega út af
þessu. Svona nokkuð Kemur
ósjaldan fyrir.
— Ég man eftir öllu öðru,
mótmælti ég aftur. Föður mín-
um og John ...
— Þeir hafa aldrei verið til
nema í hugarheimi þínum.
Sú hugsun gerði næstum út
af við mig. Að John hefði aldrei
verið til — að hann væri aðeins
til í hugarheimi mínum ...
Ég fann að Charles lagði
höndina á öxl mér, og ég skyldi,
að hann var að reyna að hug-
hreysta mig, og á sama augna-
bliki sá ég fyrir mér allt, sem
hann hafði. verið að segja mér.
Hann var maðurinn minn. Sam-
kvæmt því, sem hann sagði,
hafði ég búið hjá honum síðustu
átján árin, fætt barn hans,
elskað hann ... Hugsunin fyllti
mig skelfingu. Hann leit út fyr-
ir að vera svo miklu eldri en
ég — ég gat ekki hætt að hugsa
um sjálfa mig öðru vísi en sem
unga stúlku, átján ára gamla.
Þetta var eins og martröð.
Verst af öllu var að fá aldrei
að sjá John aftur. Hvert sem
ég færi, og hvað sem ég gerði
fengi ég aldrei að sjá John
aftur. Ég gat ekki afborið það.
Ég var að því komin að bresta
í grát — en til hvers var það?
Það þýðir ekki að gráta glat-
aða ást, sem maður hafði aðeins
ímyndað sér . ... Ég hafði aldrei
fundið til jafn mikillar ein-
manakenndar og nú.
Eftir því, sem dagarnir liðu
myndi ég reyna að venja mig
við það sem var. Ég reyndi að
segja við sjálfa mig, að ég gæti
ekki verið sú eina, sem hefði
á réttu að standa, á meðan allir
aðrir færu með eintóma vit-
leysu. Samt gat ég ekki trúað
þessu. Hvernig gat ég verið
eiginkona Charles Landrys,
þegar ég vissi í hjarta mínu, að
ég elskaði John Winslow?
Charles reyndi sannarlega að
hjálpa mér á sinn hátt, en hann
gat ekki dulið óþolinmæði sína.
Það gat heldur ekki verið auð-
velt fyrir hann að finna, að
konan hans þekkti hann ekki
aftur og dró sig frá honum af
ótta — eða að hún reyndi að
komast hjá því að trúa, að hún
hefði borið barn hans í þennan
heim. Charles hafði heimtað að
fá að sýna mér öll þau vottorð,
sem hann hafði talað um, og
mér fannst ekki ég geta haft
á móti því, enda þótt ég vildi
helzt ekki sjá þau. Samkvæmt
fæðingarvottorðinu var ég fædd
í Ottawa 14. marz 1920, dóttir
Elizabethar og Dominique Four-
nier.
Ég reyndi að spyrja Charles
um foreldra mína — þessa
ókunnugu foreldra, sem ég
mundi ekkert eftir.
— Þau eru bæði látin sagði
hann. Ég hitti þau aldrei, svo
ég get ekkert sagt þér um þau.
Þau dóu áður en ég hitti þig.
— Átti ég nokkur systkini?
— Nei, þú varst einkabarn.
Þegar við giftum okkur ...
Ég vildi ekki heyra neitt um
giftingu okkar, svo ég skipti
um umræðuefni.
Charles hafði einnig krafizt
þess, að ég kæmi með honum
til þess að leika golf við vini
hans daginn eftir brúðkaup
Joanna.
— Við lofuðum því, sagði
hann, þegar ég færðist undan.
— En ég þekki þau bara
ekkert — og ég get heldur ekki
spilað golf.
— Þú spilar ágætlega. Og þú
hefur þekkt William og Mary í
sjö — átta ár.
Vesaldarlega sagði ég: — En
ég man ekki eftir þeim. Hvað
á ég að tala um við þau?
— Það skiptir ekki máli.
segðu það sem þig langar til.
Eftir því, sem ég bezt veit,
hefur þér aldrei þótt neitt mikið
til hvorki Williams eða Mary
koma, og þau eru heldur ekkert
óskaplega hrifin af þér.
Ég leit ráðvillt á hann.
— Hvers vegna þá ...
— í guðs bænum, Lisa!
hreytti hann óþolinmóður út úr
sér. Þá getur vízt ekki setið
hér innilokuð til eilífðar. Þú
verður að reyna að koma svo-
lítið eðlilega fram!
Svo ég fór með honum. Þegar
við komum út, stóð stórt, spegil-
gljáandi og hvítt bílferlíki fyrir
utan og beið okkar. Hann líktist
í engu þeim bílum, sem ég
mundi eftir frá tímum Dorcas
Mallory. Ég hugsaði með mér,
að hann hlyti að vera amerísk-
ur.
Charles henti golfkylfunum
inn í farangursgeymsluna og
settist sjálfur í framsætið. Ég
horfði óttaslegin á hann: — En
ég get ekki ekið bíl!
— Víst geturðu það.
— En — en þetta er slíkt
ferlíki! Ég á við — hann er svo
stór...
— Þú hefur keyrt þetta fer-
líki síðan við keyptum það. Þú
Framhald á bls. 26.
Petra Krause heitir vin-
sælasti sjónvarpsþulur
Þýzkalands. Hún er
ákaflega viðfelldin og
virðist alltaf í góðu
skapi — eins og fólk í
hennar stöðu á að vera.
En lif hennar hefur ekki
alltaf verið dans á
rósum og fyrir þremur
árum, — þá var hún
raunar ekki orðin sjón-
varpsþulur — fannst
henni öll sund lokuð
og hún ákvað að binda
enda á líf sitt. Hún
fleygði sér út úr þriggja
hæða húsi. Hún lifði
fallið af, en lamaðist fyrir
neðan mitti.
Margar ungar stúlkur
hefðu algerlega gefist upp
undir slíkum kringum-
stæðum, en það gerði
Petra ekki. Þvert á móti
herti hún nú upp hugann
og ákvað að horfast í <.
augu við staðreyndir lífs4
ins. Og hún vann hug
og hjarta hvers manns, /
er hún tók til starfa við
sjónvarpið.
Um daginn jókst
svo hamingja hennar að
miklum mun. Þá giftist
hún blaðamanninum Uwé
Nettelbeck. Þau eru
ákaflega ástfangin hvort
í öðru. Hún segist honum
mjög þakklát fyrir það,
að hann hafi aldrei
látið hana finna, að hann
vorkenni henni og bæði
segja þau: Við erum
ákaflega hamingjusöm,
og hvaða máli skiptir
hjólastóll, þegar maður er
hamingjusamur.
Við birtum hér mynd
af Petru við hljóðnemann
og tvær af ungu hjón-
unum á hveitibrauðs-
dögunum. j