Fálkinn - 10.08.1964, Blaðsíða 36

Kvsnþjóftin
mötunum, skafið innan úr þeim,
salti og pipar sáldrað innan í.
Blómkálshríslunum skipt niður
í tómatana, brauðmylsnu stráð
á, smjörbitinn látinn ofan á.
Raðað ofan á makkaroníið.
Sjóðið tómatsafann og tómata-
lokin ásamt dálitlu vatni og
krydd't. Síað. Hellt í mótið.
Bakað í ofni um 25 minútur
við um .200°.
Munið: að sjóða blómkálið
við vægan hita, svo að það sjóði
ekki sundur
að láta 1—2 tsk. af sítrónusafa
út í suðuvatnið, þá verður
blómkálið hvítara.
að hella aldrei grænmetissoði,
notið það í sósur, súpur eða til
drykkjar.
H/lakkoronuterta
um, sykri og tvíbökum, krydd-
að með möndludropunum (eða
fínt muldum möndlum). Sett
í mótið. Afgangurinn af deiginu
flattur út, skorinn í ræmur,
lagt sem grindverk ofan á.
Bökuð í 25—30 mínútur við
nál. 200°.
Þytur
Framhald af bls. 23.
með flugvélunum hefja sig til
flugs. Það var mikið um að vera
á flugvellinum. Litlar og stór-
ar vélar voru að koma og fara.
Þeir stóðu þarna strákarnir og
horfðu hugfangnir á eftir þess-
um farartækjum loftsins og
kannski á einhver þeirra eftir
að stjórna þessu farartæki fram-
tíðarinnar — flugvélinni.
Falin tortíft
Framh. af bls. 9.
það ekki. Hún drap sig á mjög
skemmtilegan hátt. Hún drakk
einhvers konar vitisóda. Hann
brenndi innyfli hennar. Það er
skemmtilegur dauðdagi. Ekki
satt? Líkskoðaranum líkaði
þetta samt ekki, og heldur ekki
læknafélaginu."
„Hún hlýtur að hafa verið
brjáluð.“
„Vitni sögðu, að þetta hefði
verið róleg kona. Stillileg, dá-
lítið feimin. Hún fór oft í
kirkju, þú kannast við þá teg-
und Bréfið, sem hún skrifaði,
sagði annað. Eitthvað um þá
ómannúðlegu meðferð, sem hún
hafði orðið að þola, Þetta er
ástæðan fyrir því, að læknirinn
þinn starfar nú á þessum af-
36
skekkta stað Hann má teljast
heppinn, að þeir skyldu ekki
svipta hann leyfinu."
Ég sagði ekki neitt. Alex
ómahnúðlegur. Alex grimmur.
Alex orsök þess, að gömul mey-
kerling drap sig á þennan
hryllilega hátt.
„Þetta var þá sagan. Ég býst
ekki við, að þér falli hún, en
þú verður að vita staðreyndirn-
ar.‘‘
„Já, það er betra að vita
þær.“
Ég var búin að gleyma hjá
hverjum ég var. Hann leyfði
mér ekki einu sinni að gráta
svolítið. Hann hellti í glasið
mitt, lagaði kaffi og talaði.
Eftir rödd Gillian Hames var
rödd Morrie eins og englarödd.
Hann talaði líka um Gillian,
því hann hafði hitt hana, á
meðan á málinu stóð og lýsti
henni einmitt eins og ég hefði
sjálf gert, aðeins af meiri
snilld. Hann talaði um starf sitt
og um mig. Hann gaf mér ekk-
ert tækifæri til þess að hugsa
og brátt sló kl ikkan, hvíta og
gyllta, tólf á miðnætti.
Hann fór með mig upp í her-
bergið mitt, hristi koddana og
kyssti mig, og skildi svo við
mig með brandara á vörum,
sem hann meinti reyndar alla.
Ég leit á Riette sofandi í
skúffunni. Þessi dýrðlega vera,
ég tilbað hana. Ég lagðist út af
í rúminu mínu og andvarpaði.
Nú voru persónurnar tvær, sem
ég tilbað. Fyrir tveimur mán-
uðum hafði ég ekki haft annað
en Joe. Og nú átti grimmur
maður og barn hjarta mitt. Ég
hafði tapað manninum en stolið
barninu.
Það tók Morrie fjóra daga,
að undirbúa flótta minn. Hann
ók til Monte Carlo til þess að
hitta einn af blaðamönnunum
vinum sínum. Hann var stöðugt
í símanum. Ég hefði fundið til
sektar, ef hann hefði ekki farið
með þetta, sem hann kallaði
„hernaðaraðgerðir hertogans“,
eins og eitthvað fyndið. Hann
hafði vakandi auga með öllum
merkjum um sorg, og þess
vegna var ég kát, þegar ég var
með honum, en utan við mig
af sorg, þegar ég var ein.
Að lokum tilkynnti hann, að
allt væri komið í lag. Ég átti
að fljúga með lítilli flugvél,
sem tímarit hafði tekið á leigu
undir blaðamann, sem átti að
skrifa um Rainier-dansleikinn í
Monte Carlo næsta fimmtu-
dag. „Tim Carter, sem var einu
sinni á bíaðinu með mér, ætlar
heim til Englands með heil-
mikið af myndum. Hann mun
líta eftir þér.“
„Hvernig get ég þakkað þér,
Morrie?"
„Ég reyni að finna einhverja
leið,“ sagði hann og kleip mig.
Mér tókst að baða og klæða
barnið, setja niður og vera til-
búin án mikilla erfiðleika
morguninn, sem við átturn að
leggja af stað. Ég fékk sting í
hjartað, þegar ég leit í kringum
mig í herberginu til þess að
gæta að því, hvort ég hefði
gleymt nokkru. Ég sá fyrir mér
hvernig allt myndi verða, þegar
ég kæmi til Lundúna. Framtíðin
var óviss, ég átti ekki nema tíu
pund, og var með annars manns
barn og kramið hjarta.
Morrie sat úti í bílnum á
skínandi fallegum morgni.
Hann átti að aka mér til flug-
vallar flugklúbbsins í nánd við
Nissa.
Hann kom mér vel fyrir í
bílnum, muldraði: „Ég veit um
einn, sem ég mun ekki sakna,“
og ók af stað með okkur eftir
veginum meðfram sjónum.
Veitingastaðirnir voru ekki
búnir að opna enn. Einn eða
tveir tnenn, svartir eins og vín-
ber, voru að raka sandinn.
Smáöldur skoluðu sandinn í
fjörunni með litlu andvarpi.
Fáeir um mínútum síðar kyssti
Morrie mig í kveðjuskyni og ég
var sezt upp í flugvélina með
barnið í fanginu, flugvél, sem
ekki var stærri en leikíang og
stóð úti á flugbrautinni fyrir
framan klúbbinn.
Flugvélin hófst á loít eins og
fugl, og fyrir neðan okkur glitr-
andi ströndin og sjórinn. Þegar
ég var að horfa á þessa sjón
hverfa í fjarska snéri förunaut-
ur minn, Tim Carter, sér við
og brosti til mín. Hann var lag-
legur, skarpnefjaður og jafn
vingjarnlegur og Morrie. Hann
bauð sígarettur, súkkulaði og
að lokum kaffi á hitabrúsa á
meðan við flugum í átt til Eng-
lands.
„Þarna er það!“ hrópaði
hann, og benti út um gluggann.
Og fyrir framan okkur var grár
skýjabólstur, sem breyttist
smátt og smátt í rigningu:
England.
Þrettándi kafli.
Skýin þéttust og brátt vorum
við komin inn í þau, og flugum
í gegnum þykknið, rákumst
annað slagið á, eða féllum niður
svo að maginn í mér lyftist.
Það væri svo sem eftir mér,
hugsaði ég þunglyndislega, að
lenda í flugslysi. Riette yrði
þá veidd upp úr brakinu og
sendaftur beinustu leið til Alax
Whittaker eða til munaðarleys-
ingjahælisins.
Tim Carter, sem sat og reykti
eins og einhver, sem var að
auglýsa sígarettur aftan á tíma-
riti, hrópaði glaðlega upp yfir
hávaðann í vélinni:
„Vertu ekki taugaóstyrk! Ég
hef gert þetta áður.“
„Það hef ég líka,“ hrópaði
ég til baka. Hélt hann kannski
að ég hefði aldrei komið í flug-
vél fyrr? Það fór í taugarnar
á mér, að hann skyldi sjá, að
mér leið ekki vel. Ég brostij
fýlulega, þegar ég minntist ferð-,
anna yfir Atlantshafið, storm-
anna og tafanna, og einu sinni,
þegar Dot og ég höfðum verið
í flugvél hafði jafnvel komið
upp eldur í einum hreyflinum.
Ég hafði aldrei orðið meira en
smávegis spennt. Nú var ég á
nálum eins og köttur.
„Nei, nei, ég átti ekki við
veðrið.“ sagði hann og hafði
auðheyrilega lesið af svipnum,
hvað ég hugsaði, og hló nú
að mci'. „Ég átti við að smygla
fólki. Ég gerði það síðast um
jólin. Mér var falið að koma
leikkonu nokkurri til Englands
á þennan hátt. Hún átti að
koma til veizlu -svona til
gamans.“
„Hvers vegna fékk hún ekki
vegabréf?“
„Hún hafði það. Hún var
mjög þjóðrækin. Buxurnar
hennar voru svo að segja búnar
til úr brezka fánanum.“
„Hvers vegna þá?“
„Hún býr í Sviss vegna skatt-
anna. Hún vildi bara ekki missa
af veizlunni.“
Hann brosti breitt.
„Sagði Morrie þér, hvers
vegna ég geri þetta svona?“
Hann svaraði og veifaði síga-
rettunni í kringum sig, að hanp
byggist við að það væri barnið,
sem ég væri að smygla inn í
landið.
„Hún er óskilgetin, og þau
ætluðu að setja hana á barna;
heimili. En ég vil hafa hana.“
Guð minn góður, ég hljómaðí
sannarlega eins og mér væri
full alvara. Hvað hafði komið
fyrir mig? Það var svo margt
alvarlegt, að ég var hætt að
vera léttúðug í tali. En jafnvel
þótt orð mín hljómuðu einna
líkast því, sem þau væru sögð
í sjónvarp, þá varð það ekki til
þess að þau hættu að vekj^
sársauka eða væru ótrúlegri,
hugsaði ég óánægð.
Tim Carter neyddi mig til
þess að þiggja meira súkku-
laði. Ekkert kom honum til
þess að verða þvingaður. Hann
var mér til hreinoota léttis eins
og Morrie.
Flugvélin lenti í Kent, á.flug-
FALKINN