Fálkinn - 10.08.1964, Blaðsíða 28

iii !■ i——
JÁ?
MEI?
HVEIMÆR ?
Þúsuri..ij .venna um heim allan
nota nu C. D. Indicator, sviss-
neskt reikningstæki, sem reiknar
nákvæmlega út þá fáu daga i
hverjum mánuði, sem frjógun
getur átt sér stað. Læknavísindi
56 landa ráðleggja C. D. Indica-
tor fyrir heilbrigt og farsælt
hjónaband. Skrifið eftir bækling-
um vorum, sem veita allar upp-
lýsingar. — Sendið svarfrímerki
kr. 6.00.
C. D. INDICATOR, deild 2.
Pósthólf 1238 Reykjavík.
Stolnu árin
Framhald af bls 26.
var viss um, að undir hæðninni
í rödd Charles lá biturleiki og
sært stolt.
Samt var ég hrædd við hann.
Enn á ný greip mig æðisgengin
löngun til þess að flýja, en ég
get ekkert farið, og ég held líka,
að ég hefði ekki verið látin
komast langt undan. Ég hafði
það alltaf á tilfinningunni, að
bæði Charles og frk. Rose fylgd-
ust með mér og hverri minni
hreyfingu, enda þótt enginn
reyndi að hindra mig í að fara
út úr húsinu.
Einveran, sem ég bjó í, var
farin að leggjast enn þyngra
á mig. Ég fylltist þunglyndi,
sem nálgaðist að vera veiklun.
Ef til viil var það til þess að
gleðja mig, að Charles stakk
upp á, að ég kæmi með honum
til London. Ég samþykkti það
strax, því ég hafði sokkið svo
djúpt, að mér fannst húsið
vera orðið hreinasta fangelsi
fyrir mig. Ég óskaði ekki eftir
neinu öðru, en að komast í
burtu héðan. Það rigndi þegar
-'ið lögðum af stað, og það var
á takmörkum, að vinnukonurn-
ar gætu haldið rúðunum hrein-
um, en samt vildi ég keyra
sjálf. Ég hafði séð Charles
keyra ljósbláa bílinn, sem var
nákvæmlega af sömu gerð og
minn, og þá skildi ég, hvers
vegna Lisa Landry hafði feng-
ið sér ökuskírteini. Þegar.
Charles keyrði bílinn, með-
höndlaði hann hann eins og
villidýr, sem yrði að yfirbuga.
En hvorki rigningin eða um-
ferðin ullu mér vandræðum,
ekki heldur, þegar við fórum
að nálgast London og végirnir
f>r1,tust af farartækjum. Ég sá
FÁLKINN
greinilega, að Lisa Landry hafði
keyrt alloft til London. Dyra-
verðirnir á hótelunum þekktu
mig líka aftur, þegar í stað, og
sama máli gegndi um yfirþjón-
inn, þar sem við borðuðum há-
degisverð og dyravörðinn á
næturklúbbnum, sem við fórum
á um kvöldið.
Ef Charles hafði farið með
mig með sér til London til þess
að gleðja mig, þá fékk hann
bráðlega að sjá eftir góðvild
sinni. Ég var ekki neitt sérlega
skemmtilegur félagi. Ég komst
fljótlega að raun um, að mér
gæti fundizt ég nákvæmlega
jafn einmana og niðurdregin
hér í hótelinu í London, eins
og verið hafði heima í húsinu,
og ég varð ekki sérlega undr-
andi, einn morguninn, þegar
Charles stakk að lokum upp á
því, að ég færi heim á undan
honum. Hann gaf mér góðar
upplýsingar um leiðina í gegn-
um London, þegar ég bað hann
um það.
En engu að síður villtist ég.
Hefði ég ekki villzt, þá hefði ég
ef til vill heldur ekki farið að
líta í kringum mig, þegar ég
varð að staðnæmast við rautt
ljós, og þá hefði ég heldur ekki
tekið eftir húsinu beint á móti
mér, sem ég þekkti aftur.
Óhemju löng bílalest fyrir aftan
mig byrjaði að flauta, á meðan
ég sat og starði.
Darlton Hótel!
Þarna var það, sem Dorcas
Mallory hafði fengið inni, þegar
hún kom til London til þess að
gifta sig og þangað hafði ég
hringt, þegar ég vaknaði fyrsta
morguninn í húsi Charles Lan-
drys. Titrandi af æsingu lagði
ég bílnum við gangstéttarbrún-
ina. Hafði ég raunverulega
þekkt aftur hótelið, áður en ég
las nafnið? Eða var þetta aðeins
eitthvað, sem ég ímyndaði mér?
Ég þekkti mig vissulega
aftur. Auðvitað voru húsgögn-
in öðruvísi í anddyrinu og
skreytingar líka, og starfsliðið
á bak við afgreiðsluborðið var
annað, en ég þekkti mig samt
aftur. Ég hneig niður í hring-
sófann með silkiáklæðinu í
miðju anddyrinu, lémagna af
þreytu. Ég sat nákvæmlega á
sama stað og Dorcas Mallory
hafði gert, þegar hún beið fyrir
mörgum árum eftir því, að fað-
ir hennar talaði við manninn
við afgreiðsluborðið. Ég get svo
greinilega séð þetta allt fyrir
mér, að ég beið næstum eftir
því, að faðir minn gengi til
mín vfir anddyrið, löngum
skrefum. og talaði til mín, dá-
lítið snöggt, svolítið tauga-
óstyrkur, tæki síðan undir
handlegg minn og færi með
mig út um myrkraðar sveiflu-
dyrnar og í átt til stöðvarinnar,
þar sem ég átti að hitta John.
Ég sat þarna niðursokkin í
hugsanir mínar, ég veit ekki
hve lengi, og enginn tók eftir
mér. Fjöldi fólks flýtti sér fram
og aftur. Ég veit ekki hve lengi
ég sat þarna, það eina sem ég
skynjaði var tilfinningin um al-
gjöran frið, sem kom af því
að nú hafði ég fundið aftur
eitthvað, sem ég þekkti og
fann að ég átti eitthvað sam-
merkt með.
Ég held það hafi liðið löng
stund, áður en mér datt í hug,
að fara upp og sjá, hvort ég
þekkti aftur herbergin, sem
Dorcas Mallory og faðir hennar
höfðu haft. Og þarna var allt
eins og ég mundi eftir því. Ég
fór upp á aðra hæð með lyft-
unni, beygði til vinstri, og sá
dyrnar beint fyrir framan mig:
númer fimmtíu og fimm og
fimmtíu og sjö. Mér fannst ég
þyrfti ekki annað en opna dyrn-
ar, og þá gæti ég séð bláu drakt-
ina, og ferðatöskurnar, sem enn
var ekki búið að taka upp úr,
föður minn, sem beið eftir því
að fara með mig til Johns. Til-
finningin var svo sterk, að ég
lagði hönd á hurðarhúninn,
áður en ég mundi eftir því, að
það voru liðin fjórtán ár frá
því þetta var.
Þegar ég kom niður í anddyr-
ið aftur sneri ég mér að unga
manninum bak við afgreiðslu-
borðið.. Hann var mjög vin-
gjarnlegur, en honum þótti fyr-
því, að geta látið mig fá her-
bergi fimmtíu og fimm og
fimmtíu og sjö. Þau voru bæði
upptekin, og hann vissi ekki
hve lengi þau yrðu það.
Ég varð fyrir miklum von-
brigðum og settist aftur niður
í rauða silkisófann. En nú var
friðartilfinningin horfin, og í
hennar stað kom næstum
því skelfing ruglingstilfinning.
Hvernig gat Lisa Landry þekkt
aftur Darlton Hotel? Hvar hafði
hún verið fyrir fjórtán árum?
Að minnsta kosti ekki hér! Fyr-
ir fjórtán árum var hún þegar
orðin eiginkona Charles Lan-
dry og hafði fætt honum dótt-
ur og lifað lífi, sem varla gat
haft nokkuð sameiginlegt með
lífi Dorcas Mallory. Hafði
Dorcas Mallory nokkurn tíma
verið til? Ef Charles -Landry
hafði á réttu að standa, þá hafði
hún einungis verið í ímynd-
uðum hugarheimi mínum.
I vonleysi mínu gekk ég að
afgreiðsluborðínu og bað um
áð fá að tala við hótelstjórann.
Hann var fullorðinn maður,
mjög vingjarnlegur og velvilj-
aður. Hann var dálítið efasamur
á svipinn, en sagði samt ekki
nei þegar ég útskýrði fyrir
honum, hvað mig langaði til að
biðja hann um. Hann hringdi
á unga stúlku, sem kom með
illa meðfarna gestabók, af svip-
aðri gerð og þeirri, sem hótel
nota yfirleitt til þess að færa í
gestanöfnin. Hún lagði hana á
borðíð fyrir framan forstjór-
ann, og hann horfði á bókina
með svolitlum mótþróa. — Hún
er ekki sérlega hrein að sjá
lengur, sagði hann.
— Hún skemmdlst í stríðinu,
sagði unga stúlkan.
— Jahá, já ... Hann kinkaði
kolli i þakklætisskyni og blað-
aði í gegnum bókina. Hvaða
dagur var það, frú Landry.
Ég gat með naumindum kom-
ið í veg fyrir, að ég kippti bók-
inni úr höndunum á honum.
Ég sagði honum dagsetninguna
aftur, og hann gaf sér tíma til
þess að líta upp á mig og brosa
vingjarnlega til mín. Og þetta
gerði mig svo óþolinmóða, að
ég gekk bak við borðið og til
hans. Hann var nokkuð undr-
andi, en sagði ekkert, og svo
stóðum við þarna bæði tvö og
leituðum í gegnum þessi skít-
ugu blöð í sameingingu. Bókin
hlaut einhvern tíma að hafa
rennblotnað í gegn, og þegar
hún þornaði aftur, höfðu blöðin
orðið stíf og hörð eins og perga-
ment. Mörg blöð voru límd
saman og skriftin var því næst
ólæsileg, en ég hélt samt áfram
að fletta henni, síðu eftir síðu,
og hálsinn var svo þurr orðinn, .
að ég gat varla kingd. Dagatal-
ið, sem ég var að leita að var
aftast í bókinni, og þar höfðu !
tvær blaðsíður límzt saman, og ;
blekið hafði runnið út, svo
næstum ómögulegt var að lesa
nöfnin. Ég lét vísifingur renna
niður eftir röðunum, og hann 1
titraði svo, að ég gat varla hald- .
ið honum kyrrum. [
Og allt í einu rakst ég á nafn-
ið. Skriftin var nett og jöfn og
vel læsileg, en nöfnin voru
þarna. Adrian R. Mallory, og
í næstu línu fyrir neðan stóð:
ungfrú Dorcas Mallory!
Framhald í næsta blaði.
FÁLKÍNN
FLVGIR
I