Fálkinn - 31.05.1965, Qupperneq 12

Það benti einnig tii, að þetta
væri blindgata.
Einmitt þess vegna beygði
Peter inn á þennan veg: blind-
gata var góður felustaður fyrir
fólk, sem hafði hugboð um, að
þyí væri veitt eftirför: því að
engum myndi detta í hug, að
það keyrði inn á slíkar slóðir!
Þröng gata bugðaðist upp á
við. Á hverri beygju litaðist
Peter um eftir einhverjum kenni-
merkjum.
Hann hélt áfram upp á við —
og þá sá hann allt í einu útskot
með hemlaförum ... Þarna hlaut
bil að hafa verið ekið. Það var
ryk og för eftir hann í grasinu.
Peter steig út og fylgdi bíl-
förunum svolitla stund.
Og þá sá hann glitta í eitt-
hvað hvítt milli trjánna.
Það var sportbíll Lorenar!
FRAMHALDSSAGAN 7 hluti
EFTIR
FRANCES OG RICHARD LOCKRIDGE
SÖGULOK
„Og svo að þú missir ekki af
neinu: Við Bob erum búin að
vera i útilegu í Florida seinustu
3 vikurnar. Það eru mörg þús-
und mílur þangað! Tjaldið okkar
er að visu ekki á alfaraleið —
en þó höfum við alltaf sézt á
stjái við og við, og svo höfum
við keypt í matinn annan hvern
dag.“
Þau hljóta að hafa flogið á
milli New York og Florida hvað
eftir annað, hugsaði Loren —
og hún sá greinilega, hversu
vonlaus aðstaða hennar var.
Meðan Bob hélt áfram að
þurrka af, sagði hann Loren,
hvernig hann og Dorothy höfðu
leigt þennan hr. Lathrop fyrir
nokkra doilara, fyrst sem vitni
í Bryant Park og svo til að ieika
húsvörðinn, og hvernig þau
hefðu siðan myrt hann til þess
að losa sig við hættulegan vit-
orðsmann.
„Og það var ég, sem hringdi
til hr. Sayers úr Barnettsapó-
teki,“ sagði Dorothy og brosti.
Hún virti skammbyssuna ástúð-
lega fyrir sér og bætti svo við:
„Eigandinn var vinur hr. Lath-
rops. Lathrop útvegaði mér lykl-
ana og fór svo í gönguferð með
eigandanum, þegar bezt stóð á.
Á meðan gat ég hringt, þangað
*em ég vildi og tekið á móti sím-
tölum.“
Hún stóð upp. Hún var farin
*ð verða taugaóstyrk.
„En nú verðum við bókstaf-
lega að koma okkur, Bob,“ sagði
hún í áminningarrómi.
Bob kinkaði kolli. „Fyrst er
bezt, að ég komi bílnum okkar
í burtu," sagði hann, „fyrir
framan litla húsið hennar Loren-
ar má enginn bíll standa — því
að hún er nú einu sinni að fela
sig fyrir lögreglunni og tekur
ekki á móti gestum. Ekki satt,
Loren?“
Blístrandi gekk hann út: geð-
felldur og sjálfumglaður, ungur
maður sem gat allt, sem hann
ætlaði sér.
„Bob er afar varkár," sagði
Dorothy brosandi og beindi
skammbyssunni aftur að Loren.
Peter Sayers nam staðar þegar
hann kom að benzínstöðinni við
Van Brunt-torg.
Á einni benzíndæiunni hékk
skilti: „Lokað".
Við hliðina á stöðinni var
símaklefi.
Það var i samræmi við það,
sem Loren hafði sagt!
En því miður var hvíti sport-
billinn hennar hvergi sjáanleg-
ur.
Svo að þetta er árangurslaust,
hugsaði Peter og settist aftur
inn í bílinn sinn.
Hann ók hægt áfram og lit-
aðist rannsakandi um.
Spölkorn fyrir ofan götuna sá
hann nokkra nóstkassa. Það gaf
til kynna. að betta væri einka-
vegur: Ibúarnir, sem bjuggu
uppi á hæðinni, höfðu sett upp
póstkassa niðri við aðalveginn.
„Jæja þá, sagði Bob Campbell,
þegar hann kom aftur. „Og þá
er það stúlkan sjálf!“
Hann greip slæðu Lorenar og
strekkti hana milli handanna og
gekk þétt að Loren.
„Nei, ekki!“ hrópaði hún upp
yfir sig og greip höndunum um
hálsinn.
Bob smeygði slæðunni yfir
augun á Loren og hnýtti hana
rækilega saman á hnakkanum.
„Vertu ekki svona tauga-
óstyrk," sagði hann mjúkri röddu
að vanda. Svo reif hann hana
upp úr stólnum og greip um
úlnliði hennar.
„Þetta er húsið, sem þú ert
búin að taka á leigu til þess að
fela þig í,“ sagði hann, „þess
vegna verða lika förin eftir litlu
puttana þína að vera úti um allt.
Og þá byrjum við!“
Hann ýtti Loren á undan sér
um herbergið og þrýsti fingrum
hennar, ýmist öllum eða einum
í einu, á tré og málma.
Eftir svolitla stund hafði Loren
ekki lengur hugmynd um, í
hvaða herbergi hún var, og hún
vissi heldur ekki, hvað hún var
að snerta.
Hún fann harða hluti undir
fingurgómunum, handföng, fleti
og málma. En hún vissi, að það
yrði óframkvæmanlegt að afmá
öil þessi för. Þótt hún pússaði
allt húsið hátt og lágt, myndi
það taka hana marga daga!
„Láttu þér alveg á sama
standa," sagði Bob Campbell
hlægjandi, ýtti henni á undan
sér inn í næsta herbergi og lét
hana stöðugt þrýsta fingrunum
á nýja og nýja hluti. „Þetta til-
heyrir nú sögunni, sem þú ert
búin að spinna upp! Og enginn
mun trúa, að þú búir ekki í hús-
inu!"
Stein lögreglumaður, ók að
benzínstöðinni við Van Brunt-
torg.
Hann steig út úr bilnum og
hringdi til Shapiros, en fékk
engar nýjar fréttir.
„Ef þú heyrir eitthvað — þá
geturðu náð í mig gegnum tal-
stöðina," sagði Stein.
Hann fór aftur inn 1 bílinn
og hélt áfram. Hann sá bratta
götu skammt frá og beygði upp
hana.
Hann var kominn um það bil
eina mílu áleiðis, þegar hann tók
eftir hjólförunum.
Það er engu líkara, hugsaði
hann, en hér hafi nokkrir bilar
verið á ferð nýlega ...
Hann varð að aka hér um bil
hálfa mílu i viðbót, áður en hann
gat snúið við.
Hann drap á bilnum og steig
út.
Talstöðina, sem hægt var að
hlusta á lögregluna I, lét hann
ganga eftir sem áður.
Hann hélt áfram fótgangandi.
Hann litaðist um i allar áttir.
—v—
„Það er einhver að koma'."
Rödd Dorothy var lág, varla
meira en hvísl.
Bob Campbell lyfti höfðinu og
hlustaði. Og svo hrinti hann
Loren venju fremur harkalega
inn I hliðarherbergið.
Hún datt um rúmstæði. Hún
heyrði Bob skella hurðinni.
Loren rann niður á gólfábreið-
una. Hún settist upp og togaði
í hnútinn aftan á hnakkanum.
Loksins tókst henni að losa slæð-
una frá augunum.
Hún horfði á lokaðar dyrnar.
Nokkrar sekúndur var dauða-
þögn — svo heyrði hún, að hús-
dyrnar voru opnaðar.
Karlmannsrödd sagði eitthvað,
sem Loren skildi ekki.
„Það er ekkert ónæði," heyrði
hún Dorothy segja óeðlilega
skýrt. „Komið þér bara inn.“
„Takk,“ svaraði röddin. „Ég
ætlaði bara að gá —"
Og þá heyrðist þungt högg ...
Rétt á eftir heyrðist taisvert
meiri hávaði.
Það var eins og einhver hefði
dottið á gólfið ...
Peter Sayers hafði athugað
öll spor kringum bil Lorenar. En
ekkert benti til þess, að hún
hefði verið beitt valdi.
En einhvers staðar hlaut
Loren að vera! Einhvers staðar
hér í nágrenninu, ef til vill í
einhverju af húsunum, sem voru
í hvarfi frá veginum!
Hann hélt áfram að leita.
Hann fór inn á margar lóðir.
En í flestum húsunum bjó eng-
inn eða íbúarnir voru fjarver-
andi.
Peter gekk áfram. Svo stanz-
aði hann og hlustaði. Einhvers
staðar heyrðist í bilútvarpi.
Hann gekk á hljóðið. Raddirn-
ar sem voru að tala saman, urðu
æ skýrari. Og svo sá hann bíl-
inn: Það var lögreglubíll með
talstöð!
Peter leit í kringum sig, en
gat hvergi komið auga á öku-
manninn.
Og enn hélt hann göngunni
áfram...
—v—
12
FALKINN