Fálkinn - 31.05.1965, Síða 16

uppeldi Torkels, þriggja ára sonar síns,
síðan hann og Yvonne, móðir drengsins
ákváðu að skilja, en það gerðu þau án
nokkurs missættis eða ósamkomulags.
Rolf hafði betri tekjur og meiri mögu-
leika á að sjá syninum fyrir góðu upp-
eldi, svo að í þessu tilfelli er það móðir
in sem greiðir meðlagið!
ROLF var 19 ára og Yvonne 16,
þegar þau hittust. Þau urðu bæði
yfir sig ástfangin og virtust ákaflega
hamingjusöm saman. En annað fólk
sagði aðeins: — „Þau eru alveg von-
laus, hanga hvort utan í öðru allan lið-
langan sólarhringinn og taka ekki eftir
öðru fólki.“
— Það er satt, segir Rolf. — Við höf-
um það dásamlegt. Og þó við ættum
við einhverja erfiðleika að stríða eins
og annað ungt fólk, þá datt okkur ekki
annað í hug, en að húsnæðisvandamál-
in myndu einhvern veginn leysast af
sjálfu sér með tíð og tíma. Okkur
fannst við sem sköpuð hvort fyrir ann-
að. Hvorugt okkar hafði áhuga á gift-
ingu að svo stöddu, en þó langaði okk-
ur til að eignast barn. Ég hef aldrei
séð Yvonne fallegri, en þegar hún gekk
með Torkel. Hún er ein af þeim kon-
um, er blómstra sem rósir um með-
göngutímann. Við bjuggum að hálfu
leyti hjá foreldrum mínum og að hálfu
1 litlu herbergi, og auðvitað stóðum
við oft í biðröð hjá húsaleigumiðlur-
unum, en án nokkurs árangurs. Þegar
ég sagði frá litla barninu, sem við ætt-
um von á fékk ég að vita, að það þýddi
alls ekkert að halda áfram að leita að
húsnæði. Við fórum til Noregs þegar
Torkel var nýfæddur, og þar fékk ég
vinnu á uppeldisheimili, en þegar það
var lagt niður, fórum við aftur til
Svíþjóðar.
Okkur leið prýðisvel saman, en vor-
um þó farin að finna, að ekki var allt
sem skyldi. Við rifumst ekki, það lá
dýpra en svo, og við — eða réttara
sagt Yvonne — sá að við hömluðum
bæði þroska hvors annars Yvonne
vildi finna sjálfa sig og sína lífshætti.
Það hljómar hátíðlega, en þannig var
það. Og ég held, að hún hafi gert rétt,
þótt ég vildi fyrir alla muni ekki þurfa
að lifa slíkar stundir sem þær, er hún
hafði farið frá mér. Ef fólki þykir vænt
hvort um annað — eins og okkur —
þá er hræðilega erfitt að skilja. Mér
fannst ég tómur og dauður á eftir, og
ég veit, að þannig leið henni einnig. En
samt sem áður var þessi skilnaður
nauðsynlegur og réttur. Þegar við
bjuggum saman, hélt ég mig að mestu
leyti heima fyrir og aðhafðist lítið. Nú
PABBI EB
PIPABSVEira
BLÁBERIN eru stór, kringlótt og sæt
á bragðið. Þetta er reglulegur blá-
berjaskógur, og það er erfitt að ímynda
sér, að steinsnar héðan rísi raðhús og
blokkir. Ef til vill búa álfar og kynja-
verur í jörðinni undir bláberjarunnun-
um þriggja ára hnokkinn situr við hlið
pabba síns og rannsakar hugfanginn
maurana, sem skríða athafnasamir á
jörðinni. Maurarnir eru skemmtilegir.
Það er lika gaman að leika sér að lyng-
inu, þurru og hörðu, frá því í fyrra. Og
pabbi veit allt. Pabbi er í berjalitri
skyrtu með stuttum ermum og stutt-
buxum; hann segir frá, sýnir og út-
skýrir. Bláberin tínast eitt og eitt niður
í maga snáðans, og hann vill fá að vita
meira um maurana og þeirra heim.
Og snáðinn hlustar á' af áhuga. í hans
heimi eru þeir aðeins tveir til. Þeir
eru gott dæmi um, að samband milli
föður og barns getur verið alveg jafn
náið og milli móður og barns. Pabbinn
heitir Rolf Knutsson, 24 ára gamall
sænskur skrifstofumaður. í hálft annað
ár hefur hann haft einn alla ábyrgð á