Fálkinn - 31.05.1965, Qupperneq 24

Þó ekki sé að finna svo mikið grænum, og er í því tilfellinu
gull á íslandi, að kostnaði svarí’, því líkast að hann sé fylltur
að vinna það, er landið ríkt með steingerðum mosa. Næstur
af ýmsum steinum, sem hik- • ópalsteininum, kemur jaspisinn,
laust má telja til eðalsteina, en hann er til í mörgum litum,
enda vel notfærir til skartgripa en mun einna algengastur
gerðar. - rauðum litbrigðum.
Sá steinn sem mest er notað-
ur í skartgripi hérlendis, er Að sjálfsögðu er um fleiri
ópal, en hann er hægt að finna, steintegundir að ræða, en ekki
meðal annars í glærum lit og er ég svo kunnugur þessum
málum að ég treystist til að
hafa þar orð um.
Fyrir sjö til tíu árum var
fyrst farið að nota íslenzka
steina í skartgripi að ráði, og
hefur framleiðslan farið vax-
andi, sakir aukinnar eftirspurn-
ar. íslenzkir og ei'lendir kunna
núorðið að meta þessa fögru
steina, og er það vel.
GREIN:
RAGNAR LÁR.
MYNDIR:
BERGÞÓR SIGURÐSSON
Ýmsir staðir í landinu eru
orðnir frægir vegna steina sem
þar finnast, og mætti sem dæmi
nefna Glerhallarvík, sem flest-
ir landsmenn vita einhver
deili á.
Og gangir þú um þjóðveginn,
líður vart á löngu, þar til þú
finnur stein, sem ber af öðrum,
sem er litskrúðugri en gengur
og gerist um steina, hverra
ætt getur af aðli talist.
Og Reykvikingar þui'fa ekki
að fara langt til að finna til
dæmis jaspis en af honum er
talsvert í fjöi-um og fellum í
nágrenni boi’garinnar.
Hitt er svo annað mál, hversu
fundvís þú ert, og hversu þolin-
móður að leita, eða hversu
mikinn áhuga þú hefur á því.
Ófáir hafa áhuga fyrir steina-
söfnun, enda er það skemmti-
leg tómstundagrein, og gefur
tækifæri til ferðalaga og ferða-
lögum tilgang ... svona er lífs-
ins hringrás.
Og nú er meiningin að segja
ykkur, lesendur góðir, stutta
sögu; en byrja skal á, að biðja
afsökunar á því, að frásögnin er
í fyrstu persónu:
Þegar ég var í vegavinnu
hjá Jónasi í Stardal, bjó vega-
vinnuflokkurinn um tíma í
tjöldum undir einni af hlíðum
Esjunnar. Nánar til tekið var
staðurinn undir einu af fellum
þeim sem ganga út frá Esju,
en ekki get ég farið nánar út
í staðai'lýsingar, þar sem ég
hef ekki leyfi til að ljóstra
staðnum upp enda um hálf-
gert leyndarmál að ræða.
Þar sem aldrei var unnin
eftirvinna hjá Jónasi, (og þótti
kostur, en ekki ókostur, eins
og nú), áttum við kvöldin sjálf-
ir og notuðum þaú hver á sinn
hátt. Við vorum tveir ungling-
ar í hópnum og gerðum það
okkur til dundurs á kvöldin
að ganga um nágrennið. Og ein-
mitt í einni slíki’i gönguferð
fundum við grænan jaspisstein,
uppi á fellinu ofan við tjöldin,
og varð þessi fundur til þess
að við fórum að líta betur í
kringum okkur. Og áður en
langt um leið, ‘vorum við búnir
að tína alla vasa fulla af marg-
litum jaspissteinum. Við nán-
ari leit, komumst við að raun
um að framan í fellinu voru
lög af þessum fallegu steinum
og mátti brjóta úr þeim með
sæmilegum verkfærum.
Upp á þetta fell gengum við
síðan alloft, og söfnuðum stein-
um og áttum orðið álitlegt safn
jaspissteina.
Ekki veit ég hvað vai'ð um
steina félaga míns, okkar leið-
ir skildu að lokinni vegavinn-
unni og hafa ekki legið saman
síðan, en mínir steinar fóru
í mosaikmyndagerð og eru því
dreifðir út um hvippinn og
hvappinn.
►