Fálkinn - 31.05.1965, Blaðsíða 30

Val unga fólksins — Heklubuxurnar —
amerískt efni nylon nankin — vandaður
frágangur. Betri buxur í leik og starfi
ma'
heyra meira en hann kærði sig
um sagt um sáttmálann um
kjarnorkuafvopnun sem ganga
átti í gildi 1. júlí. Þann dag átti,
samkvæmt samkomulaginu sem
Lyman forseti og sovézki for-
sætisráðherrann Georgi Femer-
off náðu í Vínarborg i fyrra-
haust, að gera hliðstæðar ráð-
stafanir í Los Alamos og Semi-
palatinsk. Hvort ríki átti að taka
sundur tíu nevtrónusprengjur
undir eftirliti indverskra og
finnskra eftirlitsmanna. Á hverj-
um mánuði þaCan í frá átti að
taka sundur fleiri sprengjur,
ekki aðeins í Rússlandi og
Bandaríkjunum, heldur einnig í
öðrum kjarnorkuveldum, bæði
vestrænum og kommúnistarikj-
um — þau höfðu öll, að Rauða-
Kína meðtöldu, staðfest sáttmál-
ann — þangað til kjarnorku-
vopnageymslur væru tæmdar.
Því marki átti að ná að tveim
árum liðnum.
Waters tók aftur til orða.
„Haldið þér ekki, öldungadeild-
arþingmaður, að fleira hafi
áhrif á könnunina? Ég á við
atvinnuleysið, verðbólguna og
öngþveitið í kjaradeilu eldflauga-
starf smannanna ?“
„Látið yður ekki detta það í
hug, ungi maður,“ anzaði Prent-
ice. „Allir forsetar hafa lent í
svoleiðis erfiðleikum. En guð
minn góður, Lyman gekk í ber-
högg við lífið og tilveruna þegar
hann gerði þennan sáttmála.
Rússar hafa engan samning
haldið síðan heimsstyrjöldinni
síðari lauk. Þér vitið að ég barð-
ist móti sáttmálanum með
hverri líkams- og sálartaug, og
ég er hreykinn af því.“
„Það má nú segja að flokkur
okkar heldur saman,“ sagði
Girard háðslega.
Prentice sneri sér snöggt að
honum, andlitið geiflað af
gremju og vísifingurinn kominn
aftur af stað. „Það var forset-
inn sem yfirgaf flokk okkar,
Girard," sagði hann. „Það get
ég sagt, því ég studdi hann skil-
yrðislaust á flokksþinginu."
„En þegar allt kemur til alls,
er þá afstaða forsetans nokkuð
óskynsamleg?" Nú blandaði sér
í samtalið maður í ljósum sport-
jakka, Casey mundi ekki lengur
nafn hans. „Ég á við, að ef
Rússar svindla vitum við það
strax og erum lausir allra mála.“
„Ég hef hlustað á þessa rök-
semd i þrjátíu ár,“ sagði Prent-
ice. „f hvert skipti sem hún
er notuð til að réttlæta nýja
stefnu töpum við einhverju í
viðbót."
„Ég er hræddur um, öldunga-
deildarmaður, að ég geti ekki
verið yður sammála hvað snert-
ir Lyman forseta." Maðurinn í
Ijósa jakkanum var ekki af baki
dottinn. „Vera má að hann
taki vísvitandi áhættu, en ég fæ
ekki betur séð en við höfum
tryggingu. Og sé hann fús til
að hætta vinsældum sínum til
að gera það eina sem gæti
bjargað heiminum, þá segi ég,
geri hann það manna heilast-
ur.“
Hann hefur nokkuð til sins
máls, hugsaði Casey. Nokkrir
aðrir i hópnum kinkuðu þegj-
andi kolli. En Prentice var ekki
á því að gefa sig. „Minnist ekki
á „vinsældir" Lymans við mig,
ungi maður. Hann hefur engu
af þeim að tapa og á heldur
engar skilið."
Hitinn í samræðunum jókst
eftir því sem glösin voru oftar
tæmd. Dillard kom á þönum og
beindi talinu af leikni að póli-
tískum bollaleggingum.
„Hvað sem sáttmálanum líð-
ur,“ sagði hann, „skal ég veðja
að stjórnarandstaðan geri Scott
hershöfðingja að forseta sjötíu
og sex. Það er alveg upplagt.
Hann hefur útlitið. Ef sáttmál-
inn fer I hundana er staðfest
að hann lagðist gegn honum.
Verði hann aftur á móti fram-
kvæmdur, fer fólk að hafa á-
hyggjur af herafla Rússa og
vill fá sterkan mann eins og
Scott.“
„Ég get strax séð hvað kjör-
orðið verður," sagði Girard.
„Scott, andinn frá sjötíu og sex.“
„Þið þessir náungar i Hvita
húsinu skuluð ekki gera of mik-
ið grín að því,“ sagði Prentice.
„Það liggur í augum uppi að
sjálfsagt er fyrir andstöðuflokk-
inn að velja Scott til framboðs.
Ef kjósa ætti í dag, myndi hann
gersigra Lyman!"
Ljós kviknuðu, bað var merk-
ið um að kvöldverður væri fram-
30 FÁLKINN
reiddur. Francine smalaði gest-
um sínum yfir í garðendann,
þar sem matsveinn með háa,
hvíta húfu hafði staðið og glóð-
arsteikt nautakjöt. Hverri steik
fylgdi bökuð kartafla. Þegar
gestirnir komu til sæta sinna
við borð á stéttinni beið hvers
og eins grænt salat og bjór-
flaska. Casey hafði til borðs
Söru Prentice, glaðlega, feit-
lagna konu sem varði miklu af
tíma sínum til að smyrsla á
sárin sem bóndi hennar veitti
mönnum.
„Fred er svo æstur út af þess-
um sáttmála," sagði frú Prent-
ice, „en ég held hann myndi
dá hershöfðingjann yðar hann
Scott hvort sem væri.“
„Hann er nú ekki beinlínis
minn hershöfðingi," svaraði Ca-
sey af hermannlegu hlutleysi
eins og við átti. „Ég vinn bara
hjá honum.“
„En finnst yður hann ekki
mikil elska?“
„Ég tel hann frábæran hers-
höfðingja."
„Æ, þið þessir landgöngulið-
ar!“ Hún hló eins og eftir meríki.
„Það er ekkert hægt að ætlazt
til að þið segið viðurkenningar-
orð um mann úr flughernum.“
Eftir kvöldverðinn, þegar gest-
irnir voru farnir að standa upp
frá borðum, kom Prentice til
Casey og tók hann afsíðis. „Of-
ursti, ég meina það sem ég
sagði áðan um Scott hershöfð-
HLUTVERKI
Húsmæður!
1001 eldhúsrúllan er
framleidd sérstak-
lega fyrir notkun í
eldhúsum ykkar og
hjálpar ykkur við
dagleg störf.
ELDHÚS RÚLLAN