Fálkinn - 08.06.1965, Síða 20

DONSKU IMAK GÚMMÍHANZKARNIR RYÐJA SÉR
BRAUT. ÞEIR, SEM HAFA NOTAÐ IMAK VILJA
EKKI ANNAÐ. - IMAK ÁVALLT MJÚKIR OG LIPRIR,
LÉTTA STÖRFIN. ÞAÐ BORGAR SIG AÐ KAUPA
IMAK. - FÆST í 6 MISMUNANDI EERÐUM.
Heildverzlun AIMDRÉSAR GUÐMASOIVIAR
HVERFISGOTU 72. - SIMAR 16230, 20540.
hann vanmáttarkennd, og hann er að því kominn að gefa
allt upp á bátinn. En hann ætlar að tala við hana. Ef hún í
rauninni er svona léttlynd, eins og allir segja, þá hlýtur hún
að leggjast með honum.
Hún tekur eftir því að hann stendur á fætur og það er sem
eitthvað bærist í brjósti hennar. Komdu nú, biður hún í hljóði,
komdu til mín! Þá verður hún vör við að hann stefnir beint
til hennar, og hún lítur eldsnöggt niður á borðið og fingur
hennar leika að tómum kaffibolla á borðinu. Óstyrk höndin
læsist um undirskálina.
Hann er fínn strákur, hugsar hún. Ef hann gefur mér tæki-
færi, getum við haft það gott saman. Hann er hvorki grobb-
inn né illgjarn, hann umgengst mig ekki eins og léttúðardrós,
hann lítur ekki niður á mig, og hann sækist ekki eingöngu
eftir líkama mínum. Vona ég. Ef það er rétt hjá mér, þá
verð ég aldrei framar einmana. Þá getur verið, að ég gleymi
þessu með stjúpa minn. Ég get þurrkað út í einu vetfangi
allt, sem mamma hefur gert í móti mér. Ég get gleymt strák-
unum í skólanum, sem vildu aðeins „fá mig“, þá mun heim-
urinn aldrei líta út í augum mínum sem stór eyðimörk. Hjá
honum verð ég aldrei hrædd. En í sama augnabliki býst hún
við vonbrigðum. O, jæja, segir hún með sjálfri sér, hann er
mér svo sem ekki neins virði. Ég get notað hann til þess,
sem hann verður notaður til ég get ímyndað mér að ég sé um-
lukin hinni miklu ást, síðan get ég rekið hann út úr rúminu
og gleymt honum. Eða ég get þá leyft honum örlítið, hann
fær að kyssa mig og strjúka, þar sem hinir fá ekki, og svo
get ég sent hann heim. Það er í öllu falli skárra að láta snerta
sig lítið, en ekki neitt, og aðeins það að vera saman með mann-
eskju. hversu ruddalegt sem það getur orðið, er betra en að
vera ekki með neinum.
Hún bíður, unz hún finnur, að hann stendur andspænis
henni við borðið, þá lítur hún upp og brosir fyrirfram undir-
búnu brosi En hann horfir í aðra átt. Komdu nú, óskar hún.
Þú mátt ekki fara til einhverrar annarrar! Þá snýr hann sér
við og lítur á hana, en hún finnur að bros hennar er stirðnað,
og hún er viss um að hún lítur hörmulega út.
Hún hlær að mér, hugsar hann. Hún hefur séð mig ganga
alla leiðina gegnum salinn og hlær að mér. Eða er það ekki?
Ætti ég að snúa við og ganga fram á herrasalernið? Ég get
að minnsta kosti ekki staðið hér kyrr, án þess að hafa ákveð-
20 FÁLKINN
inn stað til að fara til. Það horfa allir á mig, þeir hafa séð
að ég hef gert vitleysu og nú hlæja þeir.
Nei, hugsar hann, hún glottir að minnsta kosti ekki. Hún
er ef til vill dálítið skrýtin á svipinn, en hún glottir ekki við
mér. Hún vill gjarnan að ég setjist niður og rabbi við hana.
Það veit ég.
Drengurinn talar við stúlkuna um daginn og veginn, þetta
hversdagslega og venjulega, og hún svarar honum á sama hátt.
Þau verða þess bæði vör, hversu innantómt orðagjálfur þessar
samræður þeirra eru. Hann spyr hvort hann megi tylla sér
við borð hennar, og hún er svo skjót í svörum, að orðin eiga
erfitt með að komast rétta boðleið, hann stamar einnig á orð-
unum, en hvorugt þeirra sér hið broslega við það, til þess eru
tilfinningar þeirra of sterkar. Hann tyllir sér á stólbrúnina
andspænis henni við borðið.
Þau ræða um einskis nýta hluti og reyna bæði að brjóta
múr kurteisinnar, er hvílir á þeim af ógnarþunga, þau þyrstir
eftir náinni snertingu. Þjónustustúlkan kemur að borðinu, og
drengurinn pantar kaffi handa sér en þegar hann sér, að
bolli stúlkunar er tómur, spyr hann, hvort hún vilji ekki
meira, og pantar einnig kaffi handa henni.
Á öðrum stað í salnum uppgötvar piltur nokkur að stúlkan
er upptekin, og hann krossbölvar sjálfum sér, fyrir að hafa
ekki verið nógu fljótur. Stúlkukindin hefur setið þarna og
beðið eftir að einhver kæmi og settist hjá henni, og ekki var
hann svo sem verri en þessi náungi með góðlega andlitið, er
sat þar nú. Öll þrjú skákborðin eru í notkun, og kaffivélin
gusar úr sér espresso-kaffinu endalaust. Allan tímann eru
stúlkur að koma og fara.
Stúlkan situr nú og segir drengnum frá barnæsku sinni,
frá móður sinni og stjúpa. Hún segir minna um stjúpann. Hún
segir drengnum, að æskan hafi verið henni mikil kvöl, nú
sé hún farin að heiman og hafi leigt sér eigin íbúð, og þegar
drengurinn heyrir það magnast vonir hans. í ofboði reynir
hann að finna leið til að verða boðið heim til hennar, og
fyrir hugskotsjónum sér hann atburðarásina. Hann horfir
á hana og reynir af mætti að standast þá freistingu að líta á
brjóst hennar, en hann getur séð þau. Hún er að vísu nokkuð
grönn, en brjóstin eru fallega löguð, og hann veltir því fyrir
sér, hvort nokkuð sé ,óekta“ við þau. Hann horfir stjörfum
augum á andlit hennar, en hann sér í rauninni ekki neitt,
hann sér að minnsta kosti aðeins ógreinilega andlitsdrætti, er
á einhvern hátt segja honum blíðlega og rólega frá einhverju,
er þeir hafa upplifað, en hann heyrir einnig, að röddin ætlar
við og við að bresta. Hann tekur eftir hvernig hendur hennar
leika um kaffibollann, meðan varirnar móta þau orð, er hún
sendir honum yfir borðið. Hann ímyndar sér, að heitar, mjúk-
ar varir hennar þrýstist að sínum, og hann verður gripinn
löngun til að kyssa hana. Það verður í nótt, hugsar hann. í
nótt, eða aldrei!
Meðan stúlkan segir frá, er sem hún líti inn á við, eins og
hún sjái þá hluti, er hún er að segja frá, en skyndilega hætta
hugsanir hennar, og hún er á ný stödd í kaffihúsinu, hjá
drengnum, sem flytur augnatillit sitt eldsnöggt af brjóstum
hennar. Hann þráir mig, hugsar hún, í senn hamingjusöm og
Framh á bls. 30.
COXSIJL CORTINA
bálalciga
■nagniisar
skipliolti 21
síniar: 21190 - 21185
Haukur (juim^dÁMw
HEIMASÍMI 21037