Fálkinn - 08.06.1965, Blaðsíða 29

Hvað gat Scott gengið til að Ijúga að honum?
Hvers vegna ætti hann að leyna fundi með
Prentice? Augljóst virtist að öldungadeildar-
þingmanninum væri kunnugt um viðbúnaðar-
æfinguna. Máske var eitthvað að gerast á
æðri stöðum?
sem sat á stól við herbergisdyr
hans.
„Góðan daginn.“
„Góðan daginn, herra forseti."
Ekkert í forsetastarfinu tók
Lyman eins nærri sér og að
kasta kveðju á þessa hermenn á
morgnana. Þeir voru fimm og
hverja nótt meðan Lyman svaf
sat einhver úr hópnum við svefn-
herbergisdyr hans. Alla nóttina
sat varðmaðurin þarna með
þunna skjalamöppu í kjöltu
sinni. 1 þunnu, svörtu hulstri í
skjalamöppunni voru geymdir
hinir flóknu dulmálslyklar sem
forsetinn — og forsetinn einn —
gat notað til að gefa skipanir
sem hefðu í för með sér að
Bandaríkin væru komin í kjarn-
orkustríð.
En Lyman hafði tekizt að venj-
ast staðreyndum kjarnorkuskelf-
ingarinnar, og að undanteknum
þessum fyrsta skell í upphafi
hvers nýs dags skeytti hann
þeim ekki frekar en þriggja
þumlunga skotheldu gleri í
gluggum forsetaskrifstofunnar.
Glerskildirnir voru trygging
gagnvart brjálæðingi með byssu
í fimm hundruð skrefa fjarlægð,
undirforingjarnir gagnvart brjál-
æðingi með eldflaug í fimm þús-
und mílna fjarlægð.
Meðan Lyman sat við morgun-
verðarborðið í lítilli, hvitmálaðri
borðstofu forsetafjölskyldunnar
á neðri hæðinni, var barið á
dyrastafinn.
„Ég vinn hjá Gallup," sagði
komumaður með loðnasta suður-
ríkjaframburði sem hann átti til,
„og mig langar til að vita hvern-
ig yður líkar við Jordan Lyman.
Einliverjum hlýtur að líka við
þann náunga. Gúmorinn, herra
forseti."
Raymond Ciark brosti með
öllu andlitinu. Lyman skellihló.
Eins og ætíð hresstist hann við
að sjá yngri öldungadeildarmann
Georgiu, sem þennan morgun
eins og oftar var boðinn til hans
í morgunverð.
„Skráðu mig hlutlausan, sagði
Lyman. „En hvað um þig?“
„O, ég held hann viti sínu
viti,“ svaraði Clark. „Hann er
bara á undan sinni samtíð, það
er meinið," svo bætti hann við
í eðlilegum róm: „Þú hefur það
samt, Jordie."
Þjónninn kom með matinn, og
meðan þeir borðuðu velti Lyman
fyrir sér hvort Clark gerði sér
nokkurn tima Ijóst hvílíka þýð-
ingu vinátta hans hefði fyrir
sig. Georgíumaðurinn átti varla
nokkurn sinn lika í vinahópi
Lymans í Washington, sökum
þess að tengslin milli þessara
tveggja manna voru næstum ein-
vörðungu persónuleg.
1 augum almennings var Ray
Clark pólitískur framkvæmda-
stjóri Jordans Lymans, maður-
inn sem tryggði Lyman útnefn-
ingu í forsetaframboð í þriðju
atkvæðagreiðslu á flokksþinginu
í Chicago með því að semja um
varaforsetaembættið við Vincent
Gianelli, fylkisstjóra í New York,
sem þá var orðinn vonlaus um
að hreppa útnefninguna sjálfur.
En hvorki almenningur, né
nokkur lifandi maður í rauninni,
vissi að tuttugu árum áður hafði
Clark gefið Jordan Lyman óend-
anlega dýrmæta gjöf.
Það gerðist í Kóreu, þar sem
þessir tveir menn — báðir vara-
liðsforingjar kallaðir til vopna
1951 — stjórnuðu. sveitum hlið
við hlið á Heartbeák Ridge. Þeir
voru saman á leið til víglínunn-
ar eftir að hafa tekið við árásar-
fyrirskipunum þokugráan morg-
un, þegar Lyman stirðnaði hrein-
lega upp, með glamrandi tenn-
ur og tárin streymandi ósjálf-
rátt úr augunum, gripinn þeirri
algeru örmögnun líkama og sál-
ar sem bardagaþreyta nefnist.
Fyrst stríddi Clark honum
góðlátlega. „Komdu, kanastrák-
ur,“ sagði hann og notaði sitt
vanalega gælunafn um Ohio-
ættaðan félaga sinn. „Við skulum
koma.“ Lyman hreyfðist ekki.
Grafalvarlegur, svo lágróma
að undirmenn þeirra gátu ekki
heyrt til hans, hreytti Clark út
úr sér: „Jordief komdu til sjálfs
þín.“
Clark færði sig svo hann stóð
' milli Lymans og óbreyttu her-
mannanna, hrinti honum niður
í skotgröf og löðrungaði hann,
vinstri, hægri, vinstri, hægri,
fjórum sinnum sveiflaði flötum
lófa eins fast og hann gat. 1
hálfa mínútu stóðu mennirnir
hvor andspænis öðrum og horfð-
ust í augu.
Svo spurði Clark: „Allt i lagi
með þig, Jordie?" og Lyman
svaraði: „Já, Ray, við skulum
korna."
Þennan dag fékk Clark
sprengjubrot í olnbogann, rétt
eftir að Lyman tryggði að á-
hlaupið næði tilgangi sinum með
því að þagga sjálfur ríiður í
tveim kínverskum vélbyssum
með handsprengjum. Strax og
Lyman gat heimsótti hann Clark
í sjúkrahúsið.
„Ray,“ sagði hann. „Mig lang-
aði til að þakka þér fyrir í gær-
morgun. Þú bjargaðir lífi mínu,
og töluverðu að auki, þegar þú
snoppungaðir mig.“
Clark svaraði í hálfum hljóð-
um, því þröngt var í sjúkratjald-
inu, en honum var mikið niðri-
fyrir: „Jordie, hvað mig snertir
sá ég ekkert og gerði ekkert.
Það sem kom fyrir þig hefur
komið fyrir milljónir manna, og
ef þú ert eins gáfaður og ég
held þú sért skaltu gleyma að
það hafi nokkurn tíma átt sér
stað. Ég minnist aldrei á það
framar — við þig né neinn
annan."
Clark hélt orð sín öll árin sem
síðan voru liðin. Engin setning
sem vakið gat minninguna um
þennan morgun, ekki einu sinni
uppnefnið „kanastrákur", kom
nokkru sinni yfir hans varir
þegar þeir Lyman töluðu saman.
En Lyman hafði ekki heppn-
azt að fylgja ráði Clarks, þó
hann reyndi. Mánuðum saman
Framh. á bls. 33.
FALKINN
29