Fálkinn - 29.11.1965, Síða 19

Þær löðuðust að hon-
um en þorðu ekki ann-
að en að halda hrifn-
ingu sinni Ieyndri —
allar nema Alicia Bar-
nes.
væri skemmt yfir drengjalegum vandræðum eiginmanns síns
vegna þessa óvelkomna aðdáanda.
EN það voru engir tveir menn á sama máli um, hvað Jane
gæti — eða myndi — taka til bragðs, og því var fleygt
að ef til vill væri hún einnig ráðalaus af undrun. Hún gæti
ögrað Aliciu, hótað henni, varað hana við að ganga of langt
■— en hver gat vitað, hvort það myndi bera árangur? Hún
gæti krafist þess, að Tómas greiddi úr flækjunni — en hvað
gat hinn prúðmannlegi og ringlaði Tómas á móti bjargföstum
ásetningi Aliciu? Um eitt voru allir sammála: ef Jane gerði
nokkurn hlut, þá myndi það vera eftir vandlega íhugun og
hún myndi gera hið rétta. Það yrði ekkert hneyksli, vegna
þess að Jane var hefðarkona í orðsins fyllstu merkingu og
þar að auki trygglynd og ástúðleg eiginkona.
En myndi hefðarkona hafa sagt þessi fimm orð? Þegar
herra Jurgensen í Argosy klúbbnum heyrði þau, velti hann
þeim fyrir sér um stund, þar til raunveruleg merking þeirra
rann upp fyrir honum; þá hló hann og sagði: „Drottinn minn,
hvílík herkænska! Hvílík kona!“ En hann notaði ekki orðið
hefðarkona. Það var haft eftir John Wilson, að honum i'yndist
það ósanngjarnt, jafnvel óheiðarlegt — eiginlega væru þetta
nokkurs konar svik. Kona hans, Lila, svaraði af hita að til-
gangurinn helgaði meðalið og að í ástum og stríði væru öll
brögð leyfileg. Enda þótt fimm litlu orðin hennar Jane væru
villandi, þá hefðu þau engu að síður leyst vandamálið því
að Alicia háfði sig burt úr borginni sem skjótast og kom
aldrei aftur.
IBRIDGEKLÚBBNUM, sem Jane af háttvísi sinni mætti
ekki til tvisvar í röð, var málið rætt fi’á öllum hliðum.
Einhver minntist á að Jane hefði orðið að grípa til róttækra
aðgerða til þess að bjarga heimili sínu, vegna þess, að Tómas
var á hættulegum aldri og skæruhernaður Aliciu hefði bráð-
lega getað borið einhvern árangur. Frú Jurgensen, sem er
sjötug og veðruð á lífsins sjó, hafði á orði, að karlmenn væru
alltaf á hættulegum aldri. Þegar þeir væru ungir, sagði hún,
afsökuðu konurnar þá vegna æsku þeirra og reynsluleysis;
miðaldra væru þeir afsakaðir með því að freistingin hefði
gripið þá og sigrað óviðbúna; eldgamlir karlfauskar væru af-
sakaðir með því, að þeir væru farnir að ganga í barndóm.
Hvort Jane hafði hagað sér eins og hefðarkona, bætti frú
Jurgensen við, var ekki mergurinn málsins, heldur hitt, að
hún hefði leyst vandkvæði eiginmanns síns eins og konur
hefðu þurft að gera frá alda öðli — og slíkt væri alltaf bezt
að gera í einu djarflegu höggi.
Sally Clark, sem ein er fráskilin í okkar hópi, sagði, að
ef hún hefði verið eins hyggin og Jane, hefði hún ef til vill
aldrei þurft til Reno. En frú Packer, sem aldi’ei er sammála
frú Jui-gensen og hefur vanþóknun á Sally, sagði að sér fynd-
ist ástandið ekki hafa gefið tilefni til slíkra pretta af hendi
Jane og hún hefði heldur kosið að þjást í þögn, eins og skylda
konunnar væri. Sally sagði seinna, að mesta ánægja frú
Packer væri að leika píslarvott og svo væri hún hvort sem er
ekki nógu skynsöm til að koma auga á þá lausn, sem Jane
valdi.
-»71G geri ekki ráð fyrir að bærinn okkar muni nokkurn tíma
komast að niðurstöðu um þennan atburð, enda þótt allir
andvörpuðu af létti, þegar hann var um garð genginn. Ég
veit aðeins, að þegar Jane og Tómas sáust fyrst saman á al-
mannafæri eftir að Alicia fór úr bænum, þá sýndi Tómas
konu sinni dýpri ástúð og virðingu en nokkru sinni fyrr. Það
var ekki að sjá, að hann bæri neinn kala til Jane heldur
virtist hann meta hana enn hærra en áður og var auðsjáanlega
þakklátur henni fyrir að hafa bjargað honum úr ástandi,
sem var að verða illviðráðanlegt. En sum okkar, sem þekktum
Tómas, vissum að sem lögfræðingur var hann einnig stór-
hrifinn af hinni kænlegu gjöreyðingai'árás hennar, sem gaf
Aliciu bókstaflega ekkert tækifæi'i til mótspyrnu.
Því hvað gat Alicia sagt? Hún hafði beint aðdáun sinni að
Tómasi, vegna þess að hún hafði haldið hann ái'eiðanlegan og
staðfastan eiginmann. Og hvei'nig mátti hún vita, að Jane
skynjaði þetta og villti um fyi'ir henni af ásettu ráði — með
oi'ðunum fimm, sem sneru henni gegn honum á augabragði
og um alla eilífð.
Framh. á bls. 35.
\
FALKINN
19