Fálkinn - 29.11.1965, Side 21

D/LUÐASEISLA-
BYSSAi
SUM börn hafa mjög fjörugt ímynd-
unarafl. Þannig var Olfert litli.
Olfert var einkabarn. Foreldrar hans
bjuggu í stóru húsi í útjaðri skógarins,
og hann átti enga leikfélaga eins og önn-
ur börn. Leikbræður hans voru bara í
ímynduninni. Stundum lék hann sér við
Hróa hött úti í skóginum, en það var
ekki hinn eiginlegi Hrói höttur, heldur
sá Hrói sem aðeins var til í ímyndunum
og maður hittir stundum ef hann hef-
ur ákaflega fjörugt ímyndunarafl. Um
tíma hljóp hann dag hvern út í skóg
til að leika sér við stórt ljón.
Þegar hann kom heim var móðir hans
vön að spyrja:
— Jæja, hvað hefur þú verið að gera
úti í skóginum í dag?
Og þá gat verið að Olfert litli segði:
— Að berjast við stóran eldspúandi
dreka. Við Hrói höttur létum hann
heldur betur fá skeinur á skrokkinn
þangað til hann gat ekki meir og lá
dauður. Þess vegna er ég svona óhreinn.
Faðir hans var æfur yfir því hve
drengurinn var mikið á valdi ímynd-
ananna, sagði að þetta væri eitthvað
óeðlilegt. En móðir hans sagði að þetta
væri alvanalegt með börn á hans aldri,
hann skyldi ekkert vera að skipta sér
af þessu, bara halda sér saman. Og þá
hélt karl greyið sér auðvitað saman,
því að sú gamla var bæði bóndinn og
húsfreyjan á heimilinu.
Svo var það dag nokkurn er Olfert
litli hljóp að vanda út í skóginn að
það gerðist merkilegur atburður. Fljúg-
andi diskur lenti skyndilega í rjóðri í
skóginum, og litlir, grænir marzmenn
stigu út úr því. Fyrst datt Olfert í hug
að taka til fótanna, en þá benti einn
af marzmönnunum — sá sem var græn-
astur af þeim öllum — honum að koma
til sin, og honum var leyft að skoða
fljúgandi diskinn að innan. Diskurinn
var ógurlega fínn að innan með mörg-
um dularfullum tökkum sem hægt var
að þrýsta á. Og svo fékk hann langan
flugtúr. Það var nærri orðið dimmt
þegar hann kom heim, og þetta var
bezti og merkilegasti dagur sem hann
hafði lifað.
— Hvers vegna kemur þú svona
seint? spurði móðir hans þungbúin.
— Það var fljúgandi diskur úti í
skóginum og ég fékk að fljúga með
þeim, sagði hann frá sér numinn.
Þá blandaði faðir Olferts sér inn í
málið og sagði:
— Ég vildi óska að strákurinn vendi
sig á að halda sig við staðreyndir. Þessi
ímyndunar vitleysa verður með hverj-
um deginum verri.
— Það er bara eðlilegt á hans aldri,
sagði móðir hans. Skiptu þér ekkert af
þessu. letingi, og komdu þér burt.
Þannig voru skeytin sem fóru á milli
foreldranna, en Olfert var of ungur til
að skilja hve samkomulagið var bág-
,Him
\1/Íí
UTIASAGAN ;
EFTIR \J
WILLY BREINHOLST
borið. Þar að auki var hann með allan
hugann hjá marzmönnunum.
— Augun í þeim stóðu á stiklum,
og þéir voru algrænir, sagði hann hrif-
inn.
— Var það? sagði móðir hans, þarna
sér maður það, en þá getur þú borðað
matinn þinn fallega.
Og svo borðaði hann matinn sinn
fallega.
Snemma morguninn eftir hljóp hann
út í skóginn. Fljúgandi diskurinn var
þar enn.
— En við fljúgum heim eftir litla
stund. sagði sá sem var grænastur
þeirra allra, og þá líða 100 000 ár áður
en við komum aftur. Hér er lítil gjöf
handa þér.
— O-o! sagði Olfert litli, stórhrifinn,
alvöru dauðageisla-byssa!
— Já, það eru sex skot í henni. Mað-
ur bara miðaði — marzmaðurinn mið-
aði á annan marzmann — og hleypti af
— og hinn marzmaðurinn splundraðist
og leystist upp í ekki neitt.
Nú voru fimm skot eftir og svo
hljóp Olfert litli heim með dauða-geisla-
byssuna.
— Hvað ert þú með spurði mamma
hans.
— Dauðageislabyssu, sagði Olfert
litli.
— Já, og varaðu þig á að miða ekki
á neinn. En þá getur þú borðað matinn
þinn fallega.
Og Olfert borðaði matinn sinn fallega.
Svo jór hann bak við húsið til að
prófa byssuna. Hann miðaði á hænu
og hleypti af. Bang, og þar með var
hænan horfin. Og hann miðaði á hana
og haninn leystist upp í reyk. Þá kom
faðir hans.
— Hvað ertu að gera drengur?
— Æfa mig að nota dauðageislabyssu.
Sjáðu!
Hann miðaði á stóran gulan fress-
kött sem asnaðist til að vera þarna á
ráfi og — bang — kötturinn splundr-
aðist og leystist upp í gufu.
— Þetta getur ekki verið. muldraði
faðirinn og var orðinn eitthvað skrit-
inn í framan.
— Reyndu sjálfur. Það eru tvö skot
eftir, sagði Olfert.
Faðir hans greip dauðageisla-byssuna
og leit í kringum sig til að finna eitt-
hvað sem hann gæti skotið á, sá hund,
miðaði og skaut, og hundurinn hvarf
eins og vofa.
Framh. á bls. 26.
FALKINN
21