Draupnir - 01.05.1906, Page 9

DBAUPNIK.
525
Gissurar?« svaraði hann. »En ég skrifaði yð-
ur að hreyfa því máli ekki, fyrri en jeg væri
komin aftur úr för þessari, og sestur að stóln-
um hérna«.
»Eg hugsaði sem svo«, svaraði hún, »að
ef þú vilt að erindi þitt gangi þá farðu sjálf.
Þetla málefni þolir heldur enga bið, því heirn-
ili piltsins er í dýpstu örbyrgð, og gáfur lians
og þrek verða að engu, eða máske verra en
engu, verði honum ekki bjargað skjótlega«.
Abbadýsin sagði þetta svo átakanlega og
skorinort, að Ögmundur komst við í lijarta
sínu. Hún stóð þarna frammi fyrir honurn
svo tignarleg, há og þrekin að litið vantaði
á að þau væru jafn há. Sveinninn Gissur
stóð, á meðan á þessu stóð, við hliðina á
föðursystir sinni og liafði ekki augun af
biskupsefni, og liann gerði slíkt liið sama, en
hvorugur þeirra sá nokkuð nýstárlegt, nema
sérlega glæsilegan líkamsskapnað, fagurgult
hár og blá augu. Þannig stóðu þau öll
þegjandi fáein augnablik. Þegar Ögmundur
rankaði við sér fylgdi hann abbadýsinni inn
með rnestu virktum og fylgiliði hennar, en
Sigmundur Eyjólfsson hafði fylgt hirðstjóran-
um til stofu. Ögmundur kvaðst skyldi ráða
fram úr þessu bráðlega, en þar sem Halldóra
sagðist verða að liafa svo hraðan við, að hún
ætlaði sér að fara undir eins og erindinu