Draupnir - 01.05.1906, Page 10
526
DRATJPNJR
væri Jokið, fylgdi hann henni inn i launldefa
sinn og þar tólcu þau með sér tal, og er þau
höfðu rætt saman um hrið, tólv Ögmundur
upp hjá sér fornl samanbrotið bréf, las það
með mestu atliygli og sagði þar eftir, sum-
part við sjálfan sig:
»Það stendur heima, þessi er munaðar-
laus og mannsefni«.
»Hver þá?« spurði hún. »Og við hvern
eruð þér að ráðgast?«
»Anda hins sæla Stelans biskups«, svar-
aði hann. »Ég lief jafnan spurt hann síðan
ég fekk bréfið frá yður um »hvort Gissur sé
maðurinn rétti« og hvort ég með því að taka
hann uppfylli loforð sem ég gaf honum fyrir
mörgum árum«.
»Og hverju svarar svo hinn sæli frarn-
liðni yður upp á spurninguna?«
»Þess sltulum við nú hráðum verða vís,
abbadís, en óljós forspá eða sagnarandi, sem
vér eigum öll í brjósti voru, heíir jafnan ráð-
ið mér frá að taka svein þenna, en hyggju-
vilið og góðgerðasemin hvetur mig til þess,
með því oss ber að gera goll eftir mætti
vorum, og þau segja sveininn gott mannsefni
—- og — líklegan til að gagna kirkjunni«.
»Hyggjuvitið breytir sér stundum eftir
umsvifum og aldaranda, lierral en þörí kirkj-
unnar stendur stöðug«.