Draupnir - 01.05.1906, Qupperneq 26

542
DBAUI’NIR.
andi móðir — náttúran var byrjuð á að tina
fram úr forðabúri sínu dýrðlegasla skrautið
sitt, trén voru farin að hylja nekt sína með
skrúðgrænum, en óþroskuðum laufum og upp
úr valköstum hinna visnuðu laufa við rætur
þeirra voru grös og jurtir farnar að gæjast
frarn, var Ögmundur Pálsson einsamall á
gangi í sorglegum hugleiðingum mitt innan
um alla þessa fegurð, af því að málefni hans
lá enn þá í valnum eins og hin visnuðu lauf.
»Vonin getur þrifist«, hugsaði hann. »En
fyrir herra Laurits Westen, skjólstæðing
Kristjáns konungs, en ekki mig«. Svo sett-
ist hann réttum beinum ofan á einn vallcöst-
inn sem vorskrúðið var farið að gæjast upp
ur — grænu stráin —- og fór í fáti að reita
þau upp eitt og eitt i senn, þegar Jón prest-
ur Einarsson gekk til lians og rétti honum
bréfspjald, sem hafði komið með liraðboða
einhverstaðar að. Þegar þeir liöfðu látið
nægilega undrun sína í Ijós. Jón yfir að
fnma hann þarna, en Ögmundur yfir að
honum skyldi hugkvæmast að leita sín á
þessum stað, fóru þeir að skoða bréfspjaldið.
En á því var ekkert að græða fyrir prest;
á því stóðu að eins sárfá þj'ðingarlaus orð
en ekkert nafn.
Ögmundur stokkroðnaði, spratt upp og
hljóp svo hart heirn að prestur átli fullt i