Draupnir - 01.05.1906, Page 51
DRAUPNIR.
567
hreyfðist ekki, sá ellefti. Hann var dauður.
Prófastur laut niður að honum og sagði með
nokkuð einkennilegri áherzlu:
»Árni Bessason! Minn trúi og kæri þjónn
og vinur liinnar heilögu kirkju!« Hann varp
tnæðilega öndinni. Grímur lögmaður sagði
nieð kuldabrosi og strauk um mjöðmina á
sér: »Þarna hentu þeir einum hnöllungnum,
d.....! En ég kalla þess þó hefnt, því ég
skaut Teit í gegnum handlegginn«.
»Einhvern tíma hafið þér þó liæft betur,
lögmaður«, svaraði Jón.
»Hvernig þá, officialis?«
»Orð yðar geta hæft hjörtu, en vopn
yðar ekki«.
»Nú svoleiðis«.
Þá var farið að liugsa um þá særðu og
flytja þá sem verst voru leiknir heim á
klaustrið, en prófastur lét flytja lík Árna
heim að Hólurn og jarða það þar með mik-
flh viðhöfn. Svo héldu þeir aftur norður og
Prófastur tók á sig krók til að fara sem
ÍJffirst Þingeyrum. Ábóti sá og skildi að
In’umuveður var í nánd, en liuggaði sig við
Það, að þótt eldingarnar séu geigvænlegar,
Þá slyppu þó margir klakklaust undan þrumu-
fleininum. Þannig reyndist það lílca, því
þrátt fyrir stefnuhöld Jóns prófasts, vann
flann Helga ábóta ekkert tjón.
37*