Draupnir - 01.05.1906, Page 127

DRAUPNIR.
643
ætlaði út; en í því liili vatt Jón Arason sér
inn af gættinni og nam staðar á gólíinu,
drengurinn stóð þá við dyrnar og virti komu-
mann vandlega fyrir sér, og liinn hvarlaði
líka til lians forvitnisaugum, fanst hann eilt-
livað svo einkennilega líkur einliverjum sem
liann kom ekki fyrir sig í augnablikinu. Svo
fór drengurinn út, en bislcupsefni vatt sér
hrosandi að nafna sínum með þessa spurn-
ingu:
»Segðu mér vinur, hvernig stendur á þvi,
að þú meðbiðill minn, hefir hætt málstað
minn við erkibiskup og inni á konungsgarð-
inum?«
»Af því«, svaraði hinn, »að þú hefir engu
svift mig, ég vil ekki fara í þá stöðu þó hún
sé glæsileg, sem þröngvar samvizkufrelsi mínu
— og svo« — hann liikaði lítið eitt — »lét
biskup mig rita ákæruskjalið eftir að liann
kom suður«.
»Þjónar bera enga ábyrgð á því sem
herra þeirra skipar þeim, — og þakkir kann
ég þér fyrir velvild þína i minn garð«.
Svo þögðu þeir báðir góða stund, þartil
Jón Arason kom auga á ritið, sem lá á horð-
inu, tók það upp, leit á titilblaðið, kastaði
því aftur niður eins og logandi kolastykki,
sem hann hefði skaðbrenl sig á og sagði:
»Lest þú villutrúarrit Marteins Lútliers?«