Draupnir - 01.05.1906, Síða 140

656
DBAUPNIB.
»Þannig liljóða lög þau, sem Vincentíus
Lange fer með á konungsfund til að iá þau
staðfest, skjalið er nú klappað og klárt með
12 hangandi innsiglum, og hinu 13. verður
konungurinn að bæta við, ef hann gelur vænt
sér að verða nefndur konungur hérna«. Með
þessum orðum endaði Jón biskup Arason
fregnsögu sína af norska ríkisþinginu. En
vér skulum hæta því við, sem hann vissi þá
ekki: Að konungur, sem óttaðist að Kristján
2. gerði tilkall til ríkisins, og að kirkjuvaldið
mundi verða sér þungt í vöfum, ef hann
synjaði staðfestingar, staðfesti þessi lög öll-
sainan 24. nóvemher 1524 og setti 13. liang-
andi innsiglið undir skjalið, var Noregskon-
ungur og lét kalla sig það, en lét samt aldrei
krýna sig þar. Hjaltland og Orkneyjar liafa
og aldrei verið innleystar.
Og nú að síðustu, er vér lesum um
hryðjuverk og gjörræði kaþólsku biskupanna
og klerkanna, þá má það ekki kallast órétt-
lát krafa til nútíðarmanna, að þeir atliugi og
yíirvegi þau lög, sem lönd og lýðir urðu að
lúta á þessum límum. ' Grimdarverk og gjör-
ræði kaþólskunnar — kirkjunnar — voru ó-
neitanlega mikil. En hvað segja menn um
konungsvaldið, þegar það fór fyrst að beita
sér undir fána lúlhersku trúarbragðanna?