Iðnneminn - 01.05.1989, Qupperneq 7

IÐNNEMINN
7
Bj órkolla
Einu sinni fyrir langa löngu
voru Karl og Kerling í Koti sínu.
Áttu þau sér einn son, sem
Drengur var kallaður. í Koti þeirra
ríkti mikil fátækt, en það eina sem
gat gefið þeim hamingju og gleði
var ölkrús ein er Bjórkolla hét. Var
ölkrús þessi þeim eiginleikum
búin að ef niður í miðja krús var
komið fylltist hún aftur svo að ölið
flaut yfir barmana. Næring ölsins
var slík að ekki þurfti að elda mat
nema endrum og eins. Á hverju
kveldi, jafnvel oftar, var sest niður
eftir erfiðan vinnudag og sopið af
Bjórkollu. Auðvitað var farið var-
lega með krúsina og hún því
geymd á öruggum stað á hverj-
um þeim tíma er hún var ei í
notkun.
Dag einn er Karl, Kerling og
Drengur eru að rísa úr rekkju
heyra þau skarkala mikinn á hlað-
inu. Þau eru heldur sein úr rekkju,
því þau sjá einungis að ölkrúsin
Bjórkolla er horfin, en engin spor
um sökudólg að finna. Karl og
Kerling sjá nú að illt er í efni og
Karl tekur Dreng og segir:
„Drengur, farðu út í hinn stóra
heim og komdu ei aftur fyrr en
Bjórkolla hefur fundist og þú
kemur með hana óskerta heim í
Kotið". Drengur fær svo nesti og
nýja skó og leggur af stað. Hann
gengur yfir sjö fjöll, í gegnum sjö
dali og veður sjö ár. í áttunda
dalnum sem var við áttunda fjallið
stóð krá og hjá henni flaut átt-
unda áin. Þar hugsaði Drengur
sér að fá sér sæti og klára síðustu
kjötbrauðsneiðinasem eftirvaraf
nestinu. Var hann einnig fullviss
um að nærveru Bjórkollu væri að
finna á ölkrá þessari. Hann leit
niður á skóna sína: „Drottinn
minn“. Þeir voru gatslitnir. Hann
skipti um skó í flýti, hámaði í sig
brauðið og gekk inn í leit að öl-
krúsinni Bjórkollu. Á miðju gólfinu
stóð hann og tautaði: „Láttu nú
heyra í þér Bjórkolla, hvar sem þú
ert á kránni". Svo hlustaði hann,
en án árangurs.
Segir ei meir af ferðum Drengs
fyrr en hann kemst upp á loft og
þar er þakherbergi. Hann tekur í
hurðarhúninn, ólæst. Hann læð-
ist um og sér þá, sér til mikillar
gleði og vonbrigða, Bjórkollu og
það sem meira er að heimsfræg
kýr, er Búkolla hét, var að gæða
sér á Bjórkollu.
Dreng leist nú ekki á blikuna,
en ákveður að reyna og hleypur
til og grípur Bjórkollu, þeytir
Búkollu í burtu og hleypur á brott
eins og fætur toguðu. Búkolla
hafði vankast en ekki leið á löngu
þangað til hún var komin á harða
spretti á eftir Dreng og Bjórkollu.
Þegar hún var alveg að ná þeim
og Drengur næstum búinn að
gefa upp gæsina, segir Bjórkolla:
„Sullaðu þrisvar úr mér og þá
mun koma svo stór nautahjörð að
engin kemst framhjá henni nema
moldvörpurnar í jörðu niðri“. Og
svo varð úr. En Búkolla hafði nú
lent í svona áður, svo hún tók þrjú
hár úr hala sínum, lagði þau á
jörðina og reis þá upp svo stór
girðing utan um hjörðina að
Búkolla komst ósködduð út úr
þessari gildru.
Þegar Búkolla í annað sinn var
næstum á hælum Drengs og
Bjórkollu, sagði Bjórkolla: „Sull-
aðu nú þrisvar aftur
fyrir þig og upp skal rísa svo stór
bás að enginn kemst úr honum
nema moldvörpurnar í jörðu niðri.
Og varð svo úr. Nú sá Búkolla að
hún yrði að taka á honum stóra
sínum og tók nú sjö hár úr hala
sínum, sem var nú orðinn gróf-
lega risjóttur, fékk þá í lið með sér
skessu eina mikla. Skessan fékk
strax áhuga á ölkrúsinni og gerði
hvað sem í hennar valdi stóð til að
klekkja á þeim Dreng og Bjór-
kollu. Þangað til skór Drengs
slitnuðu og hann hrasaði. Þetta
voru sögulok en það fylgir sög-
unni að Búkolla lifði hamingju-
söm það sem eftir var með Bjór-
kollu sér við hönd. En aftur á móti
segir ei meira frá Dreng, nema
hvað hann kom heim í Kot, blár
og allslaus, og var settur í það að
elda mat til æviloka. Skessan fór
sína leið eftir að hafa fengið
nægju sína af Bjórkollu.
ENDIR
GSSG ’88-’89.