Ljósberinn - 20.12.1924, Page 8

410
L.JÓSBERINN
— Nei, það geri eg aldrei, svaraði hann og brann
eldur í augum hans.
— Með Guðs hjálp sagði eg svo innilega sem
eg gat.
— Já, Guð mun hjálpa mér, mælti hann, eg hefi
beðið hann þess og hann gerir það. Eg liefi líka
lofað — sjáið þér! og hann tók blað upp úr vasa
sínum og sýndi mér. Það var einskonar samningur,
skrifaður nneð mikilli viðhöfn, og nöfn undir. —
Sjáið þér til, sagði hann, þarna er nafn föður míns
og þarna nafn móður minnar, þarna sunnudagaskóla-
keunarans og prestsins og þarna mitt eigið nafn.
Haldið þér nú að eg muni fara að drekka?
Hann sagði þetta í svo ákveðnum tón, að eg gat
ekki annað en svarað neitandi.
En, Þrúða mín, eg fekk að vera sjónarvottur þess,
hvernig haps var freistað.
Stórviðrið skall á — svo hræðilegt! Skipverjarnir
neyttu allrar orku. „Ef hver og einn hefði ekki gert
það sem liann gat, þá hefðum við ekki komist afu,
sagði skipstjórinn. Drengurinn vann eins og hetja;
og þegar storminn lægði morguninn eftir, voru allir
örmagna af þreytu. En þá kallaði skipstjórinn þá
alla saman, hrósaði þeim og þakkaði vasklega fram-
göngu og gaf hverjum vínstaup til hressingar eftir
volkið. Hann nam staðar lijá unga vininum mínum
og hrósaði honum sérstaklega fyrir hugrekki. Eg stóð
rétt lijá, svo eg sá vel og heyrði alt sem fram fór.
Þegar skipstjórinn rétti fram staupið, brá drengurinn
hendinni við því og mælti: Nei, þakka yður fyrir,
eg drekk ekki áfenga drykki.