Ljósberinn - 20.12.1924, Blaðsíða 22

424
LJÓSBERINN
einu sinni hrædd við frænku sína. En altaf var liún
að tauta í hálfum hljóðum t'yrir munni sér:
„Hans, heldur þú það líði á löngu, að jólasveinn-
inn komi? Sæktu hann, elsku Hansu.
Þetta gat Hans ekki lengur horft og hlustað á.
Honum flaug nokkuð í hug og við það glaðnaði yfir
honum. Honum datt sem sé í liug að leita jólasvein-
inn uppi.
Hann hlaut einmitt að vera á ferðinni um þetta
leyti. Það gat vel verið, að hann hitti hann á leið-
inni! Hann gekk livort sem var frá einum bæ til
annars og einu húsinu til annars. Margir sáu hann
og einhver af þeim gat, ef til vill, sagt honum, hvar
jólasveinninn væri staddur nú. Ef gengið væri beint
eftir þjóðveginum milli akranna og skógar, þá kæmu
menn til höfuðborgarinnar. Það hafði Hans lieyrt
foreldra sína segja, og þar voru þúsundir af Ijóm-
andi búðum með allskonar leikföngum. Þar gat jóla-
sveinninn birgt sig að öllu slíku, þegar liann væri
búinn með þau, sem hann hefði með sér af vinnu-
stofunni sinni. Hans ásetti sér nú að labba til borg-
arinnar; þóttist hann vera viss ’um, að hann mundi
hitta jólasveininn þar.
Ekkert skildi Ilans í því, að sér skyldi ekki hafa
dottið þetta í hug fyrri. Þetta var þó svo blátt áfram!
Hann laut niður að rúmi systur sinnar og hvíslaði
að henni, að nú skyldi hún bara vera þolinmóð og
sjá urn, að hún yrði orðin frísk á jólakvöldið, þá
skyldi hann fara og finna jólasveininn. Og þegar
hann væri búinn að finna hann, þá skyldi hann biðja
hann og sárbæna, þangað til hann lofaði að koma