Ljósberinn - 14.12.1929, Page 34

404
ljósberinn
— þýsku og- ensku, en þó frakknesku
mest, og alt annað, sem hún kunni.
Hún setti honum fyrir og hiýddi hon-
um yfir.
— — Svona lærðu þau og lásu,
þar sem þau lágu uppi í fjallinu og
teyguðu í sig sólskynið. Og svo varð
hann að 'leika á fiðluna alla þá dansa,
sem faðir haris hafði kent honum og
meira til — — —.
Ó, þeir dagar!
Hún hafði bækur um fuglana og
blómin, allar með myndum — hún
hafði bækur um alla skapaða hluti.
En hvað Kristinn þráði alt upp frá
þeim tíma — þráði að sjá og' heyra
meira og meira.
------En þetta tók enda — þegar
ókunnuga fólkið fór að koma upp í
selið — frændurnir báðir og frænk-
an. Þá hafði hann ekki meira af Ingu
að segja. Og hann, selsmalinn, var
ekki sá, sem væri nærgöngull við
nokkurn mann.
Hún fékk svo sem að fara í friði
með systkynabörnum sínum fyrir hon-
um. Hann sat hjá kúnum lengst uppi
í fjalli allan þann dag, sem þau fóru
heim aftur úr selinu.
Og upp frá' því hittust þau aldrei.
Ó, já, já, sárt var það!
Kristinn rak stafinn á kaf í snjó-
skaflinn, sveiflaði sér til og hélt rak-
leiðis heim á prestssetrið.
— Prestsfólkið hafði skrifað honum
og pantað hjá honum rjúpur, og nú
var hann búinn að útvega þær, eins
og föng voru á. En það var einmitt
Inga, sem skrifaði honum um þetta
— honum voru ekki bara gerð orð.
En það gat nú verið af því, að þnð
þótti vissara að skrifa.
Kristinn steig af skiðunum fyri'
utan dyrnar á prestsetrinu, svo hljóð-
lega sem hann gat. Hann varð að gefa
sér tóm til að átta sig, áður en hann
hitti nokkurn að máli.
Og þegar hann var kominn inn fyriv
eldhúsdyrnar og leysti af sér bakpok-
ann, þá fanst honum eins og grát-
kökkur koma í hálsinn á sér.
,,Þú verður að sitja hérna og bíða
ofurlitla stund, þangað til þau eru bú-
in að spila þarna inni“, sagði elda-
buskan og færði til hans stól.
Og Kristni var Ijúft að bíða. Þá gat
hann einu sinni hugsað sig um.
Hljóðfærasöngurinn streymdi eins
og yfir hann innan úr stofunni, svo
mildur og hlýr. Hann rak alt ilt burtu
frá honum. Hann var enn einu sinni
kominn upp á fjallið; við honum blasti
tindrandi sól yfir hnjúkunum og blik-
andi fjallavötnum. Honum fanst sem
hann heyra fossaniðinn í fjallshlíðun-
um. Og hann heyrði söng og bjöllu-
hljóð, og baulið í kúnum. Já, það var
fjallið kæra með fjalldrapa, bláberja-
skóginum og rauðberjamýrum — fjall-
ið fríða!
Hann fann að varirnar kipruðust
saman. — — —
Þá var hurðinni lokið upp. Inga
kom út. Hún gekk yfir að glugganum,
og bar hönd fyrir ljósbirtuna að inm
an og starði út í bláinn.
,,Við fáum víst engar jólarjúpur,
að þessu sinni, María“.
Marla hló við, ,,þú skalt sanna, að
eitthvað verður til ráða“.
Inga sneri sér hvatlega við.
Kristinn var staðinn upp.
,,Ég þakka þér fyrir síðast“, sagði
hann feimnislega og rétti henni hend-
ina. —
Inga varð kafrjóð í kynnum og á
hálsi. Og svo leit hún á hann.
„Þakka þér sjálfum fyrir síðast“,
sagði hún hóglátlega.