Ljósberinn - 01.11.1944, Qupperneq 10

146
LJÓSBERINN
•„Ruben, Ruben!“ Ekkert svar. „Rub-
en, blessaður farðu að klæða þig, barn“.
En Ruben vildi ekkert heyra. Hann
langaði ekki á fætur. Það var svo kalt.
Hann breiddi betur ofan á sig og sneri
sér til veggjar, til þess að fá sér dúr.
Stundum varð mamma lians að fara
út í myrkrið og hálkuna, til þess að gefa
hænsnunum. Þó var liún allt af lasin.
Nú varð hún að sækja vatnið sjálf.
„Það ætti að vera búið að injólka
Skjöldu“, sagði liún við sjálfa sig. „Það
er ómögulegt að mjaka þessum dreng úr
rúminu“.
Nokkrum tíma síðar mjakaðist Ruben
niður stigann til að eta morgunverðinn.
Hann var dálítið skömmustulegur, en
svaraði þó þrjózkulega, þegar mamma
hans sagði, að nú væri orðið nokkuð seínt
að mjólka kúna.
„Ég lield að það væri bezt, að liafa
enga kú, það er svo mikið ófrelsi að þess-
um mjöltum kvölds og morguns“.
„Ég skyldi totta JSkjöldu, ef ég bara
gæti“, sagði mamma hans þreytulega. „En
ég get nú svo lítið“.
Hefði drengurinn litið upp, mundi
bonmn bafa brugðið, að sjá, hve móðir
hans var veikluleg útlits. Hún var ekkja,
og hann var einkasonur liennar. Hann
vildi vera henni góður, en liann hafði
litla löngun til að vinna. Vinnan var hon-
um ekki annað en böl og þrældómur.
Hann sat oft stundum saman við að lesa
um drengi, sem unnið höfðu ýmis konar
afrek. Drengi, sem höfðu flúið að heim-
an, lent í alls konar ævintýrum og koinu
lieim með mikil auðæfi, svo eftir það
gátu mæður þeirra lifað, eins og drottn-
ingar. Það er einmitt þetta, sem ég vil
gera fyrir mömmu, hugsaði Ruben litli
með sjálfum sér. En í stað þess að gera
nokkuð sat hann dreymandi úti í horni.
Dag nokkurn fékk hann bók í skól-
anum, sem hét: Hetjan.
„Halló!“ æpti hann, „þessi bók segir
vafalaust frá dreng, eins og ég óska mér
að vera“.
Hann settist og las:
Fyrir nokkrum árum kom upp eldur
í fögru fjallaþorpi í Sviss. Að nokkrum
tíma liðnum voru flest liúsin brunnin til
kaldra kola. Veslings bændurnir horfðu
í örvæntingu á logana, sem rændu þá
aleigunni, bæði liúsum og búfé.
Einn manna var þó flestum eða öllum
órólegri. Auk aleigunnar í liúsum og eign-
um var líka sonur lians horfinn. Það var
sjö ára snáði. Maðurinn var eyðilagður
og óhuggandi. Alla nöttina reikaði liann
um rústirnar frávita af harmi. En í dög-
un heyrði liann hljóð, sem liann þekkti
vel. Og þegar liann leit upp sá hann kúa-
hóp. Á undan var bezta kýrin hans, en
á eftir skokkaði ljóshærður labbakútur.
„Elsku drefigurinn minn, er þetta
áreiðanlega þú? Ertu lifandi!“ hrópaði
veslings maðurinn frá sér numinn af
gleði.
„Já, livað sýnist þér, pabbi“, sagði
drengurinn. „Þegar ég sá eldinn flýtti ég
mér að láta út kýrnar úr fjósinu og reka
þær á haga. Annars hefðu þær brunnið
inni“.
„Þú ert hetja, barnið mitt“, sagði fað-
irinn feginsröddu.