Ljósberinn - 01.11.1944, Side 18

154
LJÓSBERINN
E. BESKOW:
SPÁDÓMUR
Inga var óánægð með hlutskipti sitt
í lífinu. Hún þráði eitthvað, sem gæti
breytt öllu til batnaðar fyrir sig. Því hún
var enn þá svo mikið barn, að hún hélt,
að öll breyting hlyti að vera til hins betra.
Hina raunverulegu foreldra hafði Inga
aldrei þekkt. En hún átti fósturforeldra,
sem höfðu tekið liana að sér nýfædda.
Þá voru þau sjálf barnlaus. En síðan
höfðu þau eignast börn, og með þeim
hafði það komið, sem gerði hið viðkvæma
hjarta Ingu litlu biturt: mismunurinn á
þeim og henni. í raun og veru var eng-
inn mismunur gerður á þeim. En skap-
lyndi Ingu var þannig, að lnin gerði mik-
ið úr öllu, sem hugsast gat að væri skakkt
og leitaði eftir ástæðu til óánægju. Á ung-
legu andliti hennar var stöðugt óánægju-
svipur, er bar vott um mjög slæma skaps-
muni.
Hún var þó ekki svo mjög að hugsa
um hið yfirstandandi, þar sem hún nú
gekk eftir veginum, er lá til húss spá-
konunnar. Það var framtíðin með öllum
sínum möguleikum, sem hún nú hugsaði
um og sá í liillingum. Hún hafði barns-
lega trú á það, að framtíðin yrði bjart-
ari en hið yfirstandandi, og að hún mundi
bera í skauti sér allt það óákveðna, sem
hún óskaði eftir. Inn í þetta óþekkta vildi
hún endilega fá að skyggnast. Og þar sem
hún gat ekki sjálf lyft blæju framtíðar-
innar, fór hún til spákonu.
Það var engin ástæða til að Inga villt-
ist, því svo greinilega hafði henni verið
sagt til vegar. Fyrst átti hún að fara yfir
brúna, svo með fram ánni vinstra megin,
síðan milli tveggja bóndabæja, svo í gegn-
tjm lilið inn í kúahagann og að endingu
gegnum annað lilið og inn í skóginn, þar
sem hún átti stöðugt að halda til vinstri
handar. Stígirnir í skóginum voru marg-
ir og gátu verið villugjarnir. En héldi
liún alltaf til vinstri, var henni sagt, kæmi
hún að bæ við enda fjallsins. Þar á bæn-
um var gömul kona, sem sagt var að gæli
spáð í spil. Nú var Inga á leiðinni til
liennar, til að sjá inn í framtíðina, er
hún þráði svo óstjórnlega mikið. Hún
fór eftir þeim leiðbeiningum, sem hún
liafði fengið. Inni í skóginum liélt hún
trúlega til vinstri liandar. Henni fannst
vegurinn langur. Líklega hefur henni
fundizt hann lengri vegna þess, að hún
var hrædd um að villast. Henni fannst
hann langur og erfiður, eins og vegur-
inn inn í hina heillandi framtíð. —
En að endingu náði hún takmarkinu.
Það var mjög lítið hús, með ofurlitlum
trjágarði í kring. Eiginlega var það ekki
við ána. Inga varð glöð yfir að sjá hús-
ið, þó lítið væri. Og enn þá glaðari varð
hún, þegar hún sá gömlu konuna sitja á
bekk fyrir utan húsið, því að sú gamla
leit einmitt út fyrir að geta spáð.
Inga opnaði rauðmálaða liliðið og gekk
til gömlu konunnar. Hún gleymdi að
heilsa áður en hún sagði til erindis síns.
Líklega hefur það verið af áhuga fyrir
að vita forlög sín.