Ljósberinn - 01.11.1944, Síða 22

158
LJÓSBERINN
sem þú ert enn þá að árum til að skyn-
semi: barn“.
„Barn!“ hrópaði Inga og sneri upp á
sig. „Eg vil ekki vera barn lengur, ég vil
verða stór. Eg er líka þegar fullvaxin,
seytján ára“.
„Stór verður enginn í andlegum skiin-
ingi, án þess að verða sem barn. Barns-
lundin er hin mesta auðlegð og bezta
trygging fyrir liamingju, því barnanna er
himnaríkið“.
Inga þagði. Hún var undrandi yfir
þeirri stefnu, sem samtalið hafði tekið.
Það liefði lienni aldrei dottið í hug, að
spákona talaði um himnaríkið.
Skyldi liún annars liafa farið á ann-
an stað en hún liafði ætlað sér. Hún leit
í kringum sig og sá, livað allt var lítil-
fjörlegt til að geta kallast bóndabær. Svo
var þetta liús líka ekki við fjallsendann
heldur fyrir neðan það.
„Er ekki annar bær lengra uppi í fjall-
inu?“
„Jú, tuttugu mínútna gang héðan“.
„Þar býr spákonan, er það ekki?“
spurði Inga með vaknandi áhuga, Þegar
hún las svarið í andliti gömlu konunnar,
stóð hún strax á fætur.
„Hvers vegna sögðuð þér mér það ekki
strax, að það voruð ekki þér, sem kyrm-
uð að spá. Það var ljótt að gabha mig
svona“.
„Ég hef ekki gabbað þig, en sú, sem
þú ætlar að fara til, mun gabba þig. Það,
sem ég lief sagt er satt, en það, sem hún
segir þér er ekki satt. En því miður, þú
munt lieldur vilja lilusta á ósannan spá-
dóm, sem lofar þér gulli og grænurn
skógum, er þú aldrei færð, heldur en á
sannan spádóm, sem vísar þér innri veg-
inn til hamingjunnar. En mundu að
minnsta kosti það, sem ég hef sagt og
hugsaðu öðru hvoru um það“.
Rödd gömlu konunnar var svo mild
og vingjarnleg að Inga viknaði. Þegar hún
rétti henni höndina til kveðju, bað hún
liana að fyrirgefa sér fljótfærnis orðin.
„Ég skil, að þér meintuð það vel“,
sagði hún.
Inga gekk frá býlinu upp eftir fjall-
inu. Hún liitti réttu konuna, og nú var
spáð þannig fyrir Ingu, að augu liennar
ljómuðu og kinnarnar brunnu. Það vox-u
margir herrar ástfangnir óg afbrýðissam-
ir. Þar voi-u peningar og skemmtilegir við-
burðir, stór arfur, langar ferðir, gjafir og
samkvæmi. Mest var þó af ást. Svörtu
„dömurnar“ þýddu auðvitað afbrýðis-
samar og öfundsjúkar konui’, sem með
öllum brögðum sínmn gátu þó ekki kast-
að skugga á liina miklu hamingju Ingu
litlu. Auðvitað kom svo sá útvaldi nieð
trúlofun og giftingu og mikla liamingju.
Þessi spádómur var Ingu að skapi. Þeg-
ar hún hélt af stað heimleiðis, var hún
alveg frá sér numin af ánægju, eins og
hún liefði fengið allt, sem lienni var spáð.
Á heimleiðinni fór liún aftur fram hjá
býlinu. Gamla konan var enn þá úlx í
garðinum og dundaði við blómin sín. Yíst
var liann fallegur garðurinn gömlu kon-
unnai-, þó lítill væri, og ljómandi vel hirt-
ur var hann. Inga leit alla tilveruna vel-
vildaraugum vegna lxinnar miklu ham-
ingju, er liún liugði sig eiga í vændum.
Hún nam staðar fyrir utan garðinn og
studdist fram á rauðmálaða gi'indverkið.
„Blómin dafna vel hér“, sagði hún.
„Já, þau kunna því vel, að dundað
sé við þau, enda get ég nú orðið lítxð ann-