Ljósberinn - 01.06.1947, Síða 14

86
LJÓSBERINN
Fljótfengin bænheyrzla
„Hrcin og flekklaus guðrækni fyrir
Guði og föður cr þetta, að vitja munað-
arlausra og ekkna í þrengingu þcirra“.
Jak. 1, 27.
Það bar einu sinni til að fátæk og trú-
uð ekkja hér á landi varð að líða skort.
Guð hafði tekið frá henni manninn lienn-
ar og heilsuna frá henni sjálfri um langt
skeið.
Hún átti fyrir einum syni að sjá; hon-
um hafði hún kennt að biðja Guð og
treysta honum einum. Drengurinn hét
Páll. —
Þó var loks svo komið, að hún gat eigi
annað en sagt syni sínum, með tárin í
augunum, einn nístingskaldan vetrar-
morgun, að nú ætti hún engan matarbita
til morgunverðar handa sér og honum.
Að svo mæltu gekk Páll þegjandi og
alvarlegur í bragði út úr herberginu. Að
lítilli stundu liðinni kom hann aftur og
fór eftir venju að breiða litla hvíta dúk-
inn sinn á borðið og leggja diskana og
bollana á það, rétt eins og morgunmatur-
Að því búnu settist hann hugsandi á stólinn.
inn væri þegar á reiðum höndum. Að því
búnu settist liann hugsandi á stólinn.
Þá segir mamma lians: „Hví ertu að
þessu, drengurinn minn? Heyrðirðu ekki,
að ég sagði þér, að enginn matur væri til?“
„Víst lieyrði ég það, mamma, en ég
bað Guð að senda okkur eitthvað til að
eta og drekka, og ég veit, að liann muni
gera það, því að hann hefnr sagt: Sá fær,
sem biður“, svaraði Páll litli öruggur.
Skömmu síðar heyrðu þau liófatak úti
fyrir dyrum, og er Palli hljóp til dyra,
sá hann mann koma utan göluna og teyma
hest við lilið sér og fór hægt. Hann
nam staðar við lágu bæjardyrnar þeirra
og sagði:
„Heyrðu, drengur minn, það eru tvær
skeifur farnar undan hestinum mínum,
og ég á enn eftir tólf mílur vegar ófarnar.
Nú ætla ég að biðja þig, að fara með klár-
inn minn til járnsmiðsins á næsta bæ,
og biðja liann að járna hann fyrir mig.
Og þegar þú kemur með hann aftur liing-
að aljárnaðan, þá skal ég borga þér ómak-
ið“. Síðan sagði liann við ekkjuna: „Vilj-
ið þér ekki lofa mér að livíla mig hérna
á meðan hjá yður?“ Ekkjan bað hann
vera velkominn í lnis sitt.
„Já, gerið þér svo vel“, sagði hún og
kinkaði kolli kurteislega.
Hún vísaði honum þegar til sætis, og
fóru þau að tala saman.
„Ég er hræddur um, að ég hafi orðið
til að tefja fyrir yður með morgunmatinn,
góða kona“, varð honum að orði, þeg-
ar honum varð litið á diskana og boll-