Ljósberinn - 01.06.1947, Qupperneq 25

97
LJÓSBERINN
„Jæja, drengur minn“, sagði Barnardo,
„það er bezt að þú komir með mér í
bílnum mínum. Við gelum farið til sjúkra-
hússins, sem ég vinn við. Þar muntu fá
mjúka og góða sæng og eins mikið að
borða og þú getur í þig látið. Hvernig
lízt þér á það?“
Jú, auðvitað leizt lionum vel á það.
Það brá fyrir þakklætisglampa í augum
lians, líkur glampi og stundum sést í
augum liunda, sem eittbvað hefur verið
gert fyrir.
Litlu stúlkurnar fylgdust með því sem
gerðist með sýnilegum áliuga. Þær álitu
þó að amma þeirra myndi býða þær, ef
bróðir þeirra yrði farinn, þegar hún kæmi
heim, en Barnardo hélt aftur á móti, að
amma þeirra yrði glöð, þegar hún sæi,
hversu fljótt bróðir þeirra var sóttur á
sjúkrahúsið. Augnabliki síðar var litli
drengurinn kominn inn í bílinn. Systurn-
ar kvöddu Tommy með kossi. Með erf-
iðismunum tókst þeim að halda niðri grát-
inum. Þær sneru nú aftur til kjallarahol-
unnar. Þegar Barnardo var að stíga upp
í bílinn, datt lionum dálítið í bug. Var
ekki réttast að taka systurnar með sér?
Auðvitað var það barnarán. En livað
gerði það til. Hann gat ekki látið þær
verða eftir. Hann fengi aldrei slíkt tæki-
færi sem nú. Móðir Brown var einlivers
staðar úti, hún fengi sennilega aldrei að
vita, livað orðið hefði af börnunum. Tæki-
færið var of lokkandi.
„Heyrið þið, telpur? Viljið þið koma
líka?“
Það var auðséð, að það vildu þær mjög
gjarnan. En livað segði amma? Þær voru
hræðilega liræddar við ömmu. Nei, þær
þorðu ekki. En þá sagði Barnardo: „Þið
skuluð bara koma“. Og áður en þær höfðu
tíma til þess að koma með fleiri mótbár-
ur, ýtti Barnardo þeim inn í bílinn. Hurð-
in skall í lás og bíllinn ók til Stephney.
Tommy litli var settur í sjúkrarúm og
liann fékk alla þá hjálp, sem hann þurfti
með. Stúlkurnar voru þvegnar og greidd-
ar og síðan háttaðar niður í lilýtt og
mjúkt rúm.
Tíminn leið. Barnardo frétti ekkert
frá móður Brown. Tommy litla batnaði
ekki. Sjúkdómurinn hafði þegar náð of
sterkum tökum á honum. Þegar litli
drengurinn hafði verið mánuð á sjúkra-
liúsinu dó liann.
Svo var það dag nokkurn, þegar Barn-
ardo var á gangi á götu úti, að liann
beygði fyrir húshorn og stóð þá allt í einu
augliti til auglitis við móður Brown. Móð-
ir Brown stökk samstundis að honum,
bljóðaði, skrækti og æpti upp eins og
hún framast gat. Hún kallaði liann
óþokka og þjóf og öllum þeim illum nöfn-
um, sem hún mundi eftir í svipinn. Fólk
þyrptist að úr öllum áttum. Og allir
fylgdu móður Brown að málmn. Því
fannst, að þessi fíni herra gæti haldið
sér á mottunni, liann skyldi gæta þess
að vera ekki of frekur.
Aðstæður Barnardos voru hreint ekki
glæsilegar. Hvert sem hann leit sá hann
aðeins fjandsamleg andlit. Það var enginn
lögregluþjónn sjáanlegur og manngrúinn
óx stöðugt.
Til allrar hamingju sljákkaði svolítið
í mannfjöldanum. Barnardo hagnýtti sér
tækifærið og hrópaði svo allir gátu heyrt:
„Ég lieiti Barnardo og kem frá barna-
heimilinu í Stepbney“.
Strax og fólkið heyrði þetta nafn sló