Ljósberinn - 01.12.1955, Síða 16

Henni fannst hún standa við jólatréð heima.
Allt í einu rauk hún upp. Eitthvað hreyfðist
rétt hjá henni. Hún stirðnaði upp af skelf-
ingu. Dökk vera stóð hjá henni.
Þá þekkti hún hver það var. Það var svarta
stúlkan, sem var vön að hjálpa henni. Hvað
vildi hún um þetta leyti nætur?
— Hvað vilt þú, Wínóna? spurði hún.
— Hvar er hvíti maðurinn? spurði stúlkan
lágt og leit í kring um sig í stofunni.
— Hann er ekki heima. Hann sigldi til stóru
eyjarinnar. Farðu nú, Wínóna mín! Ég get
ekki gefið þér neitt núna.
— Wínóna er ekki að biðja um neitt núna.
Hún er að koma með dálítið.
— Hvað er það, ég sé ekki, að þú sért með
neitt.
— Ó, fagra hvíta blóm, sagði stúlkan um
leið og hún varpaði sér niður fyrir fætur
konu kristniboðans.
— Wínóna er að koma með sjálfa sig, hún
kemur með hjarta sitt! Wínóna er hætt að
biðja hjáguðina. Hún er farin að biðja til þess
Guðs, sem skapað hefur himinn og jörð. En
hún var hrædd við að koma. Hún er svo
vond og vesæl. En hvíti maðurinn sagði okk-
ur, að í dag hafi hinn mikli Himnadrottinn
gerzt barn. í dag vill hann víst taka á móti
Wínónu. Þess vegna mátt þú heldur ekki reka
hana burt!
Stúlkan leit tárvotum bænaraugum fram-
an í konu kristniboðans.
— Ó, Wínóna, en hve ég' er glöð! En hve
hvíti maðurinn verður glaður! Nú á ég beztu
jólagjöfina, sem ég hefi nokkru sinni fengið.
Komum, við skulum krjúpa niður og þakka
Guði fyrir, að hann hefur opnað hjarta þitt.
Þær krupu á kné. Tunglið skein inn í stof-
una til þeirra. Englarnir á himnum glöddust
yfir þeim.
Er þær stóðu upp, sagði Wínóna:
— Ó, hvíta blóm, segðu mér ennþá einu
sinni hvað skeði þessa nótt!
Kona kristniboðans sagði henni frá fæðingu
frelsarans. Nú varð sagan lifandi fyrir henni.
Andlit svörtu stúlkunnar Ijómaði af undr-
un og gleði.
— Ó, hve hvítu mennirnir eru hamingju-
samir! hrópaði hún upp yfir sig, er kona
kristniboðans hafði lokið sögu sinni. Ó, hve
þeir eru hamingjusamir, að mega þekkja
Drottinn himnanna eins og föður sinn. En
Wínóna vill líka læra að þekkja hann. Bráð-
um verður hún líka hamingjusöm. En nú
verður þú að hvíla þig, annars hittir hvíti
maðurinn blómið sitt með lafandi blöð, er
hann kemur aftur. Wínóna ætlar að sofa við
fætur þér.
Kona kristniboðans lagðist út af í rúmið.
En hjarta hennar var of fullt af þakklæti til
þess að hún gæti sofið: Nú var fyrsti ávöxt-
urinn þroskaður. Aðrir mundu brátt bætast
við. En hve hún blygðaðist sín fyrir vantrú
sína.
Að lokum sofnaði hún þó.
Wínóna vakti hana, er kornið var fram
á dag.
— Komdu á fætur, komdu á fætur, hrópaði
svarta stúlkan himinlifandi, skipið, sem flyt-
ur hvíta manninn, er að kofna. Wínóna er
búin að hreinsa húsið.
Hvíta konan spratt á fætur. Stofan var
hrein og prýdd. Veggirnir voru skreyttir
blómum og rósasveigur hafði verið settur ut-
an um mynd frelsarans.
Hún flýtti sér niður að ströndinni, en Wín-
óna var kyrr heima.
— Elsku barnið mitt, sagði kristniboðinn,
um leið og' hann stökk á land, þú hefur víst
átt ömurlega jólanótt.
— Ó, nei, góði minn, flýttu þér heim, þá
skal ég sýna þér dýrmæta jólagjöf, sem við
höfum fengið, hrópaði hún og ljómaði af
fögnuði.
Þegar þau komu heim, tók hún í hendina
á Wínónu og leiddi hana til manns síns.
— Vertu ekki hrædd, Wínóna, segðu hvíta
manninum, hvað þú vilt.
Stúlkan var feimin.
— Wínónu langar til að læra hjá þér, og
hún vill gefa hjarta sitt hinum mikla Guði
og syni hans, sem fæddist á þessari nóttu!
Þá lagði kristniboðinn hendina á höfuð
stúlkunni, blessaði hana og þakkaði Drottni
fyrir fyrstu mannssálina, sem hafði gefizt
honum í þessu landi.
Þetta varð sannkölluð jólahátíð.
Aftur var komið jólakvöld. Eitt ár var
liðið.
124
LJDSBERINN