Vikan - 19.03.1959, Blaðsíða 8

HULIN ÓFRESKJA
Renee starði vantrúa á skammbyssuna í hönd-
um eiglnmanns hennar.
,,Þú, elskan mín,“ hvíslaði hún skelfingu lostin,
„Þú? Með byssu?"
„Þvl ekki?“ hreytti Reade út úr sér. „Hélztu að
ég væri algerlega tilfinningalaust kvikindi?"
„Nei,“ sagði hún, „en ég hélt að þú værir hugs-
andi skynsamur maður, sem léti ekki tilfinning-
amar hlaupa með sig í gönur."
„Ekki einu sinni, þegar annar maður gerir sér
dælt við konuna mína?‘“ hrópaði Reade Buckley
skjálfandi röddu.
Renee saup hveljur. Hún starði á hann, full
meðaumkunar. „Ó, Reade! Það var alls ekki
þannig! Reade, þetta stafar allt af þessu kjána-
lega veðmáli ykkar Doyle."
„Það átti ég einmitt að halda, er það ekki,
Renee?"
„Sástu okkur á kaffihúsinu ? “
„Ég heyrði í ykkur, Renee! Eg heyrði hvert
einasta orð! Ég veit um áform ykkar! Ég veit,
hversvegna Doyle veðjaði við mig! Ég veit allt!“
„En Reade, skilurðu ekki —“ Áhyggjusvipur-
inn hvarf af andliti hennar. Hún brosti. Þegar
Reade leit framan í hana, fylltist hann tryllingi.
Hann gekk nær henni með byssuna í hendinni.
Augu hennar breyttust. Hún varð skelfingu
lostin. Hún sá morðfýsnina í augum hans. Hún
sá — og hún vissi. Og hún breyttist. Hún fylltist
reiði.
„Readel" hrópaði hún. „Þetta hefur ekki verið
neitt sældarbrauð fyrir mig! Þessvegna — ó, guð
minn góður! Þú hefur aldrei sinnt neinu nema
bölvuðum bókimum þínum!“ Hún stóð upp og
gekk 1 áttina til hans.
„Það var það, sem þú vildir!" hrópaði Reade.
„Við gerðum með okkur samning!"
„Bækur, bækur, bækur!“ hrópaði hún. „Orð,
orð, orð! Ég heyri aldrei annað frá þér. Rök-
færsla. Samheiti. Kenningar." Hún lækkaði róm-
inn. „Og aldrei eitt ástarorð, Reade! Aldrei orð,
sem lýsti tilfinningum þínum. Ekki eitt einasta
orð, Reade! Aldrei orð, sem lýsti tilfinningum
þíniun. Ekki eitt einasta orð, Reade!"
Hann hörfaði undan.
„En Renee, þannig er ég. Þú vissir það. Ég
sagði þér það.“
Hún kreppti hnefana. „Ég hélt ég gæti breytt
þér, kjáninn þinn! Veiztu ekki, að sérhver kona
vill breyta manninum, sem hún giftist, breyta
honum í fyrirmyndar eiginmann. Veiztu það
ekkl! Ég vildi ást, Reade! Ást. Og ég fékk ekki
annað en fyrirlestra. Um allt, sem ég vildi alls
ekki heyra! Aldrei ástarorð!"
Augu hennar fylltust tárum.
Hann starði á hana fullur undrunar. Þessa
Renee hafði hann aldrei séð.
Hún grúfði andlitið í höndum sér, sneri sér
við og hljóp upp stigann.
Reade Buckley lét fallast í stólinn og gTóf
andlitið í höndum sér. Hún hafði sagt allt. Hún
hafði sagt honum hversvegna hún hafði leitað
til Doyle Crafton. Hún hafði leitað til Doyle,
vegna þess að hann var tilfinningamaður. Hún
hafði leitað til hans, og Reade Buckley hafði
misst einu konuna sem hann elskaðí.
Ekki enn, hugsaði hann. Hann hafði ekki misst
hana enn.
Hann gekk fram í anddyrið, síðan upp stlg-
ann. Hann tók i húninn á svefnherbergishurð-
inni. Hurðin var læst.
„Renee!“ hrópaði hann.
Hann heyrði ekka hennai’.
„Renee! Opnaðu!"
„Parðu!“ kallaði hún, með grátstafinn i kverk-
unum. „Farðu úr þessu húsi!“
„Opnaðu!"
Hann barði á hurðina.
,,Farðu!“ kallaði hún enn.
Hann krafsaði í hurðlna í angist. Síðan tók hann
aftur i húninn. Hann bifaðist ekki.
Reiðin, sem náð hafði tökum á Reade, hvarf
skyndilega. Hann hallaði sér máttleysíslega upp
að hurðinni. Það þýddi ekki að sanna Renee að
hann elskaði hana. Hann gat ekki lengur vottað
henni alla sina ást og umhyggju, því að hann
fengi ekki annað svar en fyrirlitningu og kulda.
Hann gekk niður í anddyrið og starði um
stund út í októbernóttina.
Doyle Crafton hafði komið þessu af stað. Doyle
Crafton hafði gert Renee óánægða og bitra. Doyle
Crafton hafði sýnt henni umhyggju og ást.
Hann var sökudólgurinn. Af ásettu ráði. . .
Það var Doyle Crafton, sem þurfti að fá ráð’i-
ingu.
Reade gekk út og skellti á eftir sér. Hann gekk
hratt eftir götunni og skeytti engu laufunum,
sem féllu allt í kringum hann. Kallt liftið fór um
andlit hans og hendur, en hann tók ekki eftir
því. Hann hugsaði aðeins um eitt — hefnd. Hefnd
var tilfinning, sem hann hafði aldrei fundið til
áður.
Elnhvers staðar á leiðijmi að ibúð Doyle Craft-
on, greindi hann klukkuna í háskólanum. Hún
sló eitt.
Hann sá, að slökkt var í ibúð Doyle. Eina
ljósið, sem logaði í húsinu, var dauft ljós í and-
dyrinu. Hann opnaði dyrnar og gekk inn.
Skyndilega fylltist Reade Buckley óljósum
ótta. Hann leit í kringum sig, til þess að ganga
úr skugga um, að enginn veitti honum eftirför.
Síðan gekk hann upp stigann upp á aðra hæð.
Það var enn dimmra þarna uppi. Reade fikraði
sig áfram og hlustaði eftir einhverju hljóði. En
allir virtust sofandi.
Og skyndilega var hann kominn að dyrunum á
herbergi Doyle Crafton.
Reade Buckley stanzaði. Til þessa hafði hann
ekki hugsað út I afleiðingar gerða sinna. Hann
hafði heldur ekki hugsað út í það, að erfitt yrði
a ðkomast inn i íbúð Doyle Crafton.
En hann sveifst einskis.
Hann sneri húninum. Honum til mikillar undr-
unar, opnuðust dymar. Hann gekk inn í dimmt
herbergið og lokaði á eftir sér. Hann heyrði ekk-
ert nema hrotumar í Doyle Crafton í næsta-
herbergi.
Reade Buckley staðnæmdist, hugsi. Átti Craft-
on að deyja sofandi, sársaukalaust, án þess að
vita hversvegna?
Reade fikraði sig að svefnherbergisdyrunum.
Dauf birta frá götunni lék um herbergið. Hann
sá mannsmynd í rúminu og gekk inn. Síðan hall-
aði hann sér upp að veggnum, lyfti byssunni og
greip fast um hana.
Reade gat ekki tekið í gikkinn. Hann gat ekki
skotið Doyle Crafton varnarlausan, sofandi. Þetta
vai' eins og að skjóta mann í bakið — of lítil-
mannlegt — jafnvel þótt maðurinn hefði stolið
konu hans.
Reade Buckley gekk nokkur skref áfram, þar
til hann gat snert sofandi maninn. Hann hallaði
sér áfram og otaði byssunni í hann.
„Doyle!“ hrópaði hann. „Vaknaðu!"
Doyle hreyfði sig ekki.
Reade færði sig nær og ýtti aftur við honum.
Þústin hreyfðist en tók ekki viðbragð. Skyndi-
lega sá Reade hversvegna. Þústin var ekki Doyle
Crafton! Reade ýtti við henni og sá sér til mikill-
ar skelfingar, að þetta var ekki annað en teppi,
sem vafið hafði verið upp.
. Doyle Crafton hafði vafið teppi utan um kodd-
aná, þannig að þetta líktist mannsmynd. En einu
sinni hafði Doyle gizkað rétt á! Hann hafði gert
ráð fyrir þessu og búið sig undir það.
Skyndilega skaut hugsun upp í huga Reade:
Ef Doyle var ekki í úminu, hlaut hann að vera
einhvers staðar í íbúðinni.
Hann sneri sér skyndilega við. 1 sömu andrá
sá hann Doyle koma þjótandi að honum. Reade
féll við og um leið sneri Doyle byssuna úr hönd-
um hans.
Reade vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Doyle
lá ofan á honum. Reade var ekki sterkbyggður
maður, og hann kunni litið til slagsmála. En í
örvæntingu sinni, fylltist hann eldmóði.
Mennirnir tveir veltust um gólfið eins og óðir
hundar, stynjandi og berjandi. Reade var að vísu
ekki neinn slagsmálagarpur, en það var Doyle
ekki heldur. Þeir veltust lengi um, áður en Doyle
heppnaðist að setjast ofan á Reade.
Doyle hélt Reade í heljargreipum, meðan hann
teygði sig og kveikti ljósið. Reade leit upp á
hruflað andlit Doyle og sá, að Doyle var kominn
með ljótt glóðarauga. Síðan sá Reade, að byssan
hans vísaði nú beint að andliti hans sjálfs.
Doyle stóð á öndinni og þeraði svitann af enni
sér. Hann glotti illkvittnislega.
„Það var þetta sem þú vildir, var það ekki?“
hrópaði Reade. „Þetta var allt fyrirfram ákveðið.
Gildra."
„Vertu rólegur, Reade," sagði Doyle lágt.
„Liggðu kyrr.“
Þetta var stórkostlegt áform, og ég hefði átt
að sjá við því. Taka frá mér konuna og fá mig
til þess að ráðast á þig, svo að þú gætir drepið
mig í sjálfsvörn. Þannig hafðir þú ráðgert það,
ekki satt, Doyle?"
Doyle starði á hann. „Hversvegna í ósköpun-
um hefði ég átt að gera það, Reade?"
„Til þess að ná í Renee, auðvitað! Nú sé ég allt
ljóst fyrir mér, en nú er það of seint. Þú verður
að játa það.“
„Þú ert klókur, Reade." Doyle glotti. „En ekki
nógu klókur."
Reade Buckley lá þarna máttvana, hnepptur í
fjötra. Hann hafði misst Renee, og nú hafði hann
orðið að lúta í lægra haldi fyrir Doyle Crafton.
Og nú beið hann aftökunnar, sem Doyle hafði
ráðgert. Honum skildist skyndilega, að hann
hafði ekki verið nógu varkár. Doyle myndi geta
sannfært alia um, að hann hefði drepið Reade
Buckley í sjálfsvörn. Renee myndi segja, að
hann hefði farið frá henni, bersýnilega með það
fyrir augum að drepa Doyle Crafton.
En Reade átti enn veika von. Án þess að hugsa
sig um, tók hann á öllum sínum kröftum, til þess
að reyna að koma Doyle úr jafnvægi. Hann varð
að reyna að ná í byssuna.
Doyle féll við, en um leið sló hann með kreppt-
um hnefanum framan í Reade Buckley. Reade
féll máttlaus á gólfið og honum sortnaði fyrir
augum . . .
Þegar hann komst aftur til meðvitunadr, sá
hann andlit, sem litu niður á hann.
„Taktu þetta," sagði Renee lágri röddu. Hann
fann, að glas var borið að vörum hans. Hann
ætlaði að neita, en þegar hann leit í blá augu
hennar, trúði hann ekki því sem hann sá. Hann
drakk kaldann vökvann, sem yljaði honum að
innan. Hann sá nú allt mun greinilegar, settist
upp og neri á sér sárt ennið. Hann lá á legubekkn-
um í setustofu Doyle Craftons. Og Renee og
Doyle hölluðu sér yfir hann.
Doyle brosti vandræðalega. Annað augað á
honum var hlaupið upp. Hann andvarpaði. „Þú
skauzt okkur heldur betur skelk í brirígu, Reade!“
Hann sneri sér glottandi að Renee. „Þéssi maður
þinn barðist eins og ljón.“
„Ó, Reade!“ sagði Renee um leið og hún
faðmaði hann að sér ástúðlega. „Ég varð svo
hrædd, þegar ég kom að þér meðvitundarlausum!"
Reade hristi höfuðið. „Renee," sagði hann
veikri röddu. „Hvernig stendur á þvi... að þú
ert hér . . . hvernig . . .“
Stutt framhaltfssaga eftir BRUCE CASSIDAY
8 -
VIKAN