Vikan - 19.03.1959, Blaðsíða 15

NIDUR GLÖTUNARSTÍG
OG UPP
MENNTAVEG!
Blaðamaður Vikunnar heimsækir leikkvöld
Menntaskólans á Akureyri.
AÐ er meira fyrirtæki en marg-
ur Skyldi halda að setja upp
skölaleik. Að vísu má segja,
að það gegni svipuðu máli um hann
og aðra leikstarfsemi, en ýmislegt
er þó frábrugðið, m. a. það, að allir
þeir, sem að slíkri sýningu standa,
Hinn reyndi leikari og leikstjóri
Guðmundur Gunnarsson, hjálpar
byrjendunum við andiltsförðun.
eru viðvaningar, og það gerir auð-
vitað allt starfið erfiðara, en að
ýmsu leyti meira spennandi.
Fyrsta skrefið er að sjálfsögðu að
velja leikritið. Það kostar mikla ang-
ist og umþenkingar. Sviðið þarf að
vera einfalt þvi að senumennirnir eru
ekki nema 16—20 ára og hafa aldrei
gert leiksvið fyrr. — Hlutverkin
mega ekki vera of erfið. — Skyldi
nú þessi geta leikið þetta? Það er
alltaf mikið happdrætti. Jón er
kannske ágætur í latínu, jafnvel
hörku stærðfræðingur líka. En get-
ur hann leikið? Verður hann kannske
klumsa, þegar tjaldið er dregið frá?
— En hvað sem öllu og öllu líður,
leikritið verður að vera skemmtilegt.
Og leikstjórinn. Ekki veltur minnst
á því að fá góðan leikstjóra. Hann
þarf að vera myndugur, en hann má
ekki vera of strangur, og hann þarf
að vera f jörugur. Hann þarf að vera
jafnvígur á allt, því að hann getur
þurft að leika öll hlutverkin fyrst
og láta leikenduna síðan leika þau
eftir sér. Hann þarf að segja fyrir
um gerð leiksviðsins. Hann þarf að
sjá um búningana. Hann þarf
kannske líka að sminka allan hóp-
inn og jafnvel að krulla stúlkurnar.
— Og síðast en ekki sízt, hann þarf
að hafa gaman af þessu öllu.
OG svo er allt í einu komið að
frumsýningu. Leikendurnir hafa
undanfarna daga verið á lát-
lausum þönum upp og niður bi’ekk-
una; niður í leikhús og upp i skóla
og aftur niður í leikhús. Og leiðin,
sem farin er, er engin venjuleg leið.
Hún heitir Glötunai-stigur, þegar nið-
ur er farið — í bæinn, — en Mennta-
vegur, þegar farið er upp á móti.
Þetta er mjög erfið leið, krókótt
og snarbrött, og oftast er svell í
götunni, svo að það er betra, að þeir
séu ekki fótfúnir, sem leggja leið
sína eftir slíkum vegi. — En þetta
hefur allt gengið vel, sem af er. Að
vísu hafa stúlkurnar oft hljóðað ó-
sköpin öll á niðurleiðinni og stund-
um rasað af litlu tilefni, en piltarnir
hafa þá venjulega verið nærstaddir
og tekið af þeim fallið, jafnvel leitt
þær spöl og spöl. — En nú er frum-
sýning í kvöld, og menn eru hljóð-
ari en venjulega, og stúlkumar rasa
ekki mikið, enda er nýfaUinn snjór
í stígnum. — Sminkarinn biður. —
Tjaldið verður dregið frá eftir tvo
tíma.
A£> heyrist þrusk og stólaskell-
ir framan úr salnum. Einhver
snýtir sér myndarlegri hrepp-
stjórasnýtu. Sminkarinn er að ljúka
við verk sitt. Rólegur og handviss
dregur hann síðustu strikin. — Hann
getur svo sem verið rólegur, hann á
ekki að standa berskjaldaður í sviðs-
ljósinu að andartaki liðnu.
Andlit leikendanna eru orðin tor-
kennileg i nærsýn. Allir tala í hálf-
gerðum hvíslingum og eiga bágt með
Leikendur menntaskólaleiksins í ár, koma nlður Glötunarstfg,
frumsýningarkvöldið.
að halda kyrru fyrir. Loftið i bún-
ingsherberginu er þungt af kvíða-
spenningi. Hendurnar eru sveittar,
ónotahríslingur í bakinu. —
Ó, hef ég nú allt með, sem ég þai'f
að hafa? Jú, bréfið er í vasanum.
— Vasaklúturinn? — Guð minn góð-
ur! Mér finnst skeggið vera að losna!
— Brr -— brr — brr. Önnur hringing.
— Ég man ekki orð af því, sem ég
á að segja! Hvað segir þú nú aftur,
þegar ég kem inn?
Svo hljóðnar allt i einu kliðurinn í
salnum.
Ilanga hléinu kemur matmóðir
leikfélagsins með kakóið. Fæstir
hafa borðað nokkurn kvöldmat,
og blessað kakóið róar taugarnar.
Sýningin hefur gengið ágætlega;
menn tala hver upp í annan með full-
an munninn, og svitaperlurnar glitra
á andlitum leikendanna, það er svo
heitt í húsinu. — Áhyggjuhljðiriur-
inn er horfinn úr röddunurri, og kæt-
in farin að ólga í þeim í staðinn, fögn-
uðurinn yfir þvi að hafá staðizt
raunina og sjá fyrir endann á henni
— Þó að þeim hafi kannske fundist
rétt áðan inni á sviðinu, að þau þyrftif
næstum að taka á öllum kröftum
til að koma þvi upp, sem segja þurfti,
er þeim léttir í að tala. Þau tala
hratt, í rokum, eins og þau séu að
skyrpa út úr sér í slitrum farginu,
sem hvílt hefur á þeim undanfarna
daga, óttanum, sem legið hefur í
leyni eins og dimmur og ógnandi
þokuklakkur við hafsbrún. Þau geta
ekki setið, ekki staðið kyrr. -— Hend-
urnar titra kannske ofurlítið enn.
Hvinurinn í loftræstingarviftunum
þagnar, og kliðurin í búningsherberg-
inu hljóonar um leið. Drættirnir i
andlitunum stríkka. Hringingin gell-
ur við. Rödd leiksviðsstjórans
Aðal hlé. Matmóðirin er komin með kakóið. Leikstjórinn Jóhann
Pálsson stendur með bollann sinn lengst til liægri.
ir
\'IKAN